El eólicu era dialeutu el griegu palrau ena zona nororiental los antíguus territórius elenus i al norti la costa minorasiática i en Lesbu.
Enantis la llegá los hónius a la costa anatólia, los eólius se bian destendiu dendi Tessália hata pa Lesbu, Quiu, Esmirna i las Clazómenas, pal sigru IX e. C., hincandu la su palra i costumbris. La huerça destus sítius esprimentarun una contaminación con el hóniu que sedria el dialeutu griegu predominanti nel Eheu i ena costa anatólia, ecetuandu Tessália, nel continenti. Allina conselvó rasgus arcaizantis que se perdierun enas islas u en Ásia. Hunta el Ática, ena zona beócia se destendió tamién el eólicu, que queó cumu encravi lingüísticu entri palrantis hónicus i dóricus.
Desti heitu, los tres prencipalis sugrupus dialeutalis enos que se devii el eólicu son el tessáliu, el beóciu i el lésbiu, huendu los dos primerus continentalis. Foneticamenti dessistin angunas deferéncias entri el eólicu continental i el isleñu. El tessáliu es mas arcaicu i conselva sin assibilal el grupu –τι i conselva sin volucional el grupu -νσ- (tess. πάνσα, lesb. παῖσα). Μorfolohicamenti, el henitivu que se queó nel continenti hue –οιο~οι. Sintaticamenti, se conselvó la preposición ἐν + acusativu, frenti al ἐς~εἰς lésbiu.
Eolismus se topan en Omeru i puetas qu'escrebierun nesti dialeutu huerun Safu u Alceu.
La fonética desti dialeutu se caraiteriza pol lenicismu que da lugal a numirosas assimilacionis i perda sonis, contracionis hueraparti dotras particulariais que nu se conselvan notrus dialeutus.
— λλ > λ: ἐπασχάλαντες. — σθλ > σλ: ἔσλον. — γν > ν: γινώσκοντες.
A la escontra dotrus dialeutus, el eólicu prefieri costruil el patronímicu pol mé dun ahetivu derivau del nombri i non con el henitivu del mesmu, lo qual supón un rasgu arcaizanti: Φίλων Τιμάνδρειος i non Τιμάνδρου "Filón Timandreu" i non "el de Timandru".