آهن‌کار
 مشارکت در ساخت این‌گونه پُل‌ها از کارهای آهنگران است | |
| پیشه | |
|---|---|
نوع پیشه | صنعت های ماهر |
زمینه‌های فعالیت | ساخت‌وساز |
| توصیف | |
| مهارت‌ها | توانایی بدنی بالا و توانایی کار در ارتفاع، صبوری، دستان نیرومند و بدون لرزش، توانایی خواندن طرح‌ها و نقشه‌ها |
تحصیلات موردنیاز | کارآموزی |
زمینه کاری | ساخت‌وساز |
کارهای وابسته | نجار، جوشکار، لوله‌کش، برق‌کار |
آهنگر یک صنعتگر است که در صنعت آهن کار می‌کند. آهنگران قاب‌های سازه‌ای را مطابق با نقشه‌های مهندسی مونتاژ می‌کنند و قطعات فلزی تکیه‌گاه را برای احداث ساختمان‌های جدید نصب می‌کنند. آن‌ها همچنین با استفاده از بتن مسلح و فولاد، سازه‌های قدیمی را تعمیر و نوسازی می‌کنند. آهنگران ممکن است در کارخانه‌ها، کارخانه‌های تولید فولاد و کارخانه‌های صنایع همگانی کار کنند.
یک آهنگر سازه‌ای / زینتی، قاب‌های سازه‌های فلزی ساختمان‌های فلزی که قبلاً مهندسی شده‌اند را، ساختمان‌های یک‌طبقه و چندطبقه، استادیوم‌ها، میدان‌های مسابقات، بیمارستان‌ها، برج‌ها، توربین‌های بادی و پل‌ها را ساخته و نصب می‌کند (یا حتی برمی‌چیند).[۱][۲] آهنگران همچنین کار تخلیه، جادادن و آرماتورهای تقویت‌کننده (میلگرد)، و همچنین نصب سیستم‌های پس‌کشیده را انجام می‌دهند، که هر دوی آن‌ها (میلگرد و همچنین نصب سیستم‌های پس‌کشیده)، باعث افزایش مقاومت بتن مورد استفاده در اسکله‌ها، شالوده‌های منفرد، دال‌ها، ساختمان‌ها، و پل‌ها هستند. کارگران آهنگر، عملیات بارگیری، تخلیه، نصب، و تنظیم ماشین‌آلات و تجهیزات و همچنین بالابرها، لیفتراک‌ها و بالابرهای بالاسری را انجام می‌دهند. آن‌ها، عملیات تخلیه، نصب، و بستن عرشه‌های فلزی، توری ایمنی و نرده‌های لبه‌ای را برای تسهیل روش‌های ایمنی کار انجام می‌دهند. آهنگران، ساختمان‌ها را با برپایی سیستم‌های نما و پنجره‌ها، پله‌ها و نردبان‌ها، درهای فلزی و ورق‌گذاری و نماهای آسانسور به پایان می‌رسانند. آهنگران انواع مختلفی از تعمیر و نگهداری صنعتی را نیز انجام می‌دهند.[۳]
در طول تاریخ آهنگران به‌طور عمده با آهن فرفورژه و چدن کار می‌کردند، اما امروزه آن‌ها از بسیاری از مواد مختلف از جمله فلزات آهنی و غیر آهنی، پلاستیک، شیشه، بتن و کامپوزیت استفاده می‌کنند.
آهنگران با افراد نعل‌بند، که با آهن خام کار می‌کنند، آن را شکل می‌دهند و آبدیده می‌کنند، متمایز هستند.
تاریخچه
[ویرایش]نجارانی که تا دههٔ ۱۸۸۰، پُل‌های چوبی می‌ساختند به ناگاه تبدیل به آهنگر شدند. این شغل، علی‌رغم مخاطراتی که دارد، به عنوان شغلی جدید و هیجان‌انگیز برای پیشگامان این حرفه در آمریکا مطرح بود. یک کارگر می‌توانست زندگی خود را بر روی سازه‌های بلند، برای حدود دو دلار در روز، به خطر بیندازد.[۴]
تولید قطعات چدن در ابعاد بزرگ‌تر و بزرگ‌تر باعث استفاده از جرثقیل‌ها شده‌است. این تجهیزات سنگین در اوایل دههٔ ۱۹۰۰ برای ساخت سازه‌ها و ساختمان‌های بلند مورد استفاده قرار می‌گرفت. آن‌ها از جرثقیل برای بالا بردن تیر ورق‌ها و شاه‌تیرهای فلزی به محل نصب استفاده می‌کردند و از پَرچ‌های مخصوص برای اتصال تیر ورق‌ها و شاه‌تیرها به ستون‌های یک سازه استفاده می‌کردند. میزان مرگ و میر افرادی که در این صنعت مشغول به کار هستند بالاترین میزان مرگ و میر در همهٔ صنایع است و آن‌ها باید خیلی خوش‌شانس باشند که ۱۰ سال بدون آسیب جدی یا کشنده در این حرفه فعالیت کنند. [۵]
در اواخر قرن نوزدهم، کارگران اتحادیهٔ بین‌المللی آهنگران را به دلیل نگرانی‌هایی که دربارهٔ ایمنی در هنگام کار و عدم حمایت از جانب کارفرمایان داشتند، تشکیل دادند. اولین سفارش اتحادیه این بود که ۵۰ میلیون دلار به زنان بیوهٔ آهنگران بپردازند تا بتوانند هزینه‌های مراسم خاکسپاری را بپردازند و برای جبران معاش دستمزد ۵ دلار در هفته به آهنگران معلول بدهند. با افزایش مزایای اتحادیه، در اوایل دههٔ ۱۹۰۰ اتحادیه حضور خود را با افزایش تعداد اعضا بسیار زیاد کرد. تقریباً ۱۰٬۰۰۰ کارگر از آهنگران اتحادیه در نظر گرفته شدند.[۴]
در اوایل دههٔ ۱۹۰۰، طی سومین موج بزرگ مهاجرت،[۶] دستمزد واقعی آهنگر به دلار سال ۲۰۱۰، معادل ۹٫۵۰ دلار تا ۱۲ دلار (۲۰۱۰) در ساعت (۴۰ تا ۵۰ سنت در ساعت در سال ۱۹۰۰) بود. به دنبال اِعمال سهمیهٔ مهاجرت در سال ۱۹۲۱،[۶] دستمزدها برای یک آهنگر سازه درست پیش از رکود بزرگ به ۱۷٫۵۰ دلار (۲۰۱۰) در ساعت (۱٫۳۷ دلار) رسید و دستمزد واقعی، با توجه به تورم در هنگام رکود، متعاقباً فقط ۱۰ درصد کاهش یافت و به ۱۶٫۰۰ دلار (۲۰۱۰) (۱٫۰۵ دلار)) رسید. با این حال، به دنبال تخریب زمان جنگ مجتمع‌های تولیدی - به استثنای آمریکای شمالی، دستمزد ۱۹۵۶ برای آهنگران ساختمانی، زینتی و میلگرد به ۲۷٫۳۰ دلار (۲۰۱۰) در ساعت (۳٫۴۰ دلار) رسید. در سال ۱۹۷۰، در دوران جنگ سرد، دستمزد آهنگران به ۴۴٫۸۰ دلار (۲۰۱۰) (۷٫۹۷ دلار) رسید. سپس، به دنبال سیاست مهاجرت جدید در سال ۱۹۶۵ و شروع چهارمین موج مهاجرت بزرگ،[۶] دستمزدها تا سال ۱۹۸۰، با کاهش ۱۰٪ به ۴۰٫۳۸ دلار (۲۰۱۰) ($۱۵٫۲۶) رسید و تا سال ۱۹۹۰، ۲۰٪ دیگر کاهش یافت و به ۲۹٫۹۰ دلار (۲۰۱۰) (۲۰٫۸۸ دلار) در ساعت تنزل یافت که با نرخ دستمزد دههٔ ۱۹۵۰ قابل مقایسه بود. با پایان دورهٔ جنگ سرد در ۱۹۹۱، نرخ دستمزد آهنگران از آن زمان ثابت مانده و ۲۹٫۳۰ دلار در ساعت (۲۰۱۰) (۲۴٫۱۵ دلار) در سال ۲۰۰۲ بوده‌است.[۷] در سال ۲۰۱۰، متوسط دستمزد آهنگران در اوهایو، اعم از اتحادیه و غیر اتحادیه، ۲۴٫۶۶ دلار در ساعت بود. صدک ۷۵ برای ملت ۲۹٫۵۱ دلار بود[۸]
آهنگری در فرهنگ
[ویرایش]جستارهای وابسته
[ویرایش]منابع
[ویرایش]- ↑ Len F. Webster (1997), The Wiley Dictionary of Civil Engineering and Construction, Wiley-Interscience, ISBN 0-471-18115-3, archived from the original on 25 February 2017, retrieved 20 April 2020
- ↑ M.Y.H. Bangash (2000), Structural Detailing in Steel, Thomas Telford, ISBN 0-7277-2850-4, archived from the original on 25 February 2017, retrieved 20 April 2020
- ↑ "Careers". www.ironworkers.org. Archived from the original on 28 November 2011. Retrieved 20 April 2020.
- ↑ ۴٫۰ ۴٫۱ "Union History". Ironworker. Ironworkers Union Local 512. 2012. Archived from the original on 26 October 2016. Retrieved May 20, 2013.
- ↑ "The Construction Chart Book: The US Construction Industry and its Workers" (PDF). 6/11/2013. CPWR. Archived from the original (PDF) on 2013-07-23. Retrieved 2013-06-11.
- ↑ ۶٫۰ ۶٫۱ ۶٫۲ "99.03.01: Immigration in the United States". www.yale.edu.
- ↑ "Wages". Union Ironworkers Local 55. Archived from the original on 2010-10-15. Retrieved 2010-10-15.
- ↑ "Structural Iron and Steel Workers". www.bls.gov.
پیوند به بیرون
[ویرایش]- انجمن سازندگان فولاد آمریکا
- انجمن بین‌المللی کارگران آهن، پل، سازه زینتی و تقویت‌کننده
- اداره کار ایمنی و بهداشت کار وزارت کار ایالات متحده
- توضیحات دفتر آمار کار کارگران سازه‌های آهن و فلز
