املاک فرهنگی (ژاپن)

نامه دوارته دو منزز به تویوتومی هیده‌یوشی یک گنجینه ملی که منشأ آن هند است.
لوگوی حفاظت از فرهنگ نشان دهنده یک tokyō (斗きょう؟)، عنصری از معماری ژاپنی است که مخفف کلمه تداوم در زمان حفاظت از اموال فرهنگی می‌باشد.

املاک فرهنگی (انگلیسی: Cultural Property) یا بونکازای bunkazai (文化財؟) توسط دولت ژاپن دفتر امور فرهنگی (وزارت آموزش، فرهنگ، ورزش، علوم و فناوری) اداره می‌شود، و شامل اموال ملموس (ساختارها و آثار هنری یا صنایع دستی)، اموال ناملموس (هنرهای نمایشی و تکنیک‌های صنایع دستی) می‌شود؛ ویژگی‌های مردمی محسوس و ناملموس، یادمان‌های ژاپن تاریخی، دیدنی و طبیعی؛ مناظر فرهنگی; و گروه‌های بناهای سنتی، املاک مدفون نیز توسط تکنیک‌های حفاظتی برای اموال فرهنگی حفاظت می‌شوند.[۱] این اموال فرهنگی باید حفظ شده و به عنوان میراث مردم ژاپن مورد استفاده قرار گیرند.[۱] همه اموال فرهنگی ژاپن در خود کشور ژاپن ایجاد نشده‌اند. برخی از آنها از چین، کره یا کشورهای دیگر هستند. برای مثال به نامه دوارته دو منزز به تویوتومی هیده‌یوشی، در تصویر بالا نگاه کنید، این نامه یک گنجینه ملی که منشأ آن هند است. در مجموع، حدود ۸۵۷ ملک مهم فرهنگی با منشأ چینی، ۹۶ مورد از کره، ۲۷ مورد از غرب، و سه مورد از سایر مناطق هستند.[۲][note ۱]

دسته‌بندی اموال فرهنگی تعیین شده

[ویرایش]

قانون حمایت از اموال فرهنگی ۱۹۵۰ اقلامی را که به عنوان اموال فرهنگی تعیین شده‌اند در دسته‌های زیر طبقه‌بندی می‌کند:

اموال فرهنگی ملموس

[ویرایش]
قلعه هیمه‌جی در سال ۱۹۵۱ به عنوان گنجینه ملی شناخته شد. (فهرست میراث جهانی در ژاپن)

املاک فرهنگی ملموس (有形文化財 yūkei bunkazai؟) محصولات فرهنگی با ارزش تاریخی یا هنری بالا هستند، خواه سازه‌ها (معبد شینتویی، معابد بودایی در ژاپن، ساختمان‌های دیگر)، آثار هنری (نقاشی ژاپنی، مجسمه)، آثار صنایع دستی ژاپن، خوشنویسی ژاپنی، اسناد باستانی، مواد باستان‌شناسی، مواد تاریخی و موارد دیگر از این قبیل. همه اشیایی که سازه نیستند «آثار هنرهای زیبا و صنایع دستی» نامیده می‌شوند.[۱]

اقلامی که به‌عنوان ویژگی‌های فرهنگی ملموس تعیین شده‌اند، اگر معیارهای خاصی را برآورده کنند، می‌توانند به عنوان املاک فرهنگی مهم ژاپن (重要文化財 jūyō bunkazai؟)[note ۲] یا گنجینه ملی (ژاپن) (国宝 kokuhō؟) برای موارد بسیار خاص با ارزش بسیار.

هرگونه تغییر در اموال مهم فرهنگی و گنجینه‌های ملی نیاز به مجوز دولتی دارد و صدور آن ممنوع است مگر در مواردی که مجاز باشد. خزانه‌داری ملی از حفظ و مرمت این اقلام حمایت می‌کند و کمیسر امور فرهنگی برای اداره، مرمت، نمایش عمومی و سایر فعالیت‌ها کمک فنی می‌کند. کار حفاظتی توسط صاحب مورد انجام می‌شود، با حمایت مالی برای هزینه‌های کلان. از آنجایی که بسیاری از اقلام از چوب، پوست و سایر مواد قابل اشتعال ساخته شده‌اند، اغلب در برابر آتش‌سوزی بسیار حساس هستند؛ بنابراین به مالکان برای نصب سیستم‌های پیشگیری از آتش‌سوزی و سایر بلایا یارانه داده می‌شود.[۲]

عبادتگاه اودا میکوماری در اودا، نارا، استان نارا

تا تاریخ ۱ فوریه ۲۰۱۲، ۱۲۸۱۶ دارایی مهم فرهنگی (شامل ۱۰۸۲ گنجینه ملی) وجود داشت که تقریباً یک پنجم آنها سازه بودند. بر اساس کلاس، ۱۹۷۴ (۱۹۸) نقاشی وجود داشت؛<ref[note ۳] ۲۶۵۴ (۱۲۶) مجسمه؛ ۲٬۴۲۸ (۲۵۲) صنایع دستی؛ ۱۸۸۲ (۲۲۳) اثر خوشنویسی؛ ۷۳۹ (۶۰) اسناد باستانی؛ ۵۸۶ (۴۴) مواد باستان‌شناسی؛ ۱۶۷ (۳) مطالب تاریخی؛ و ۲٬۳۸۶ (۲۱۶) تعیین سازه، از جمله ۴٬۴۶۹ (۲۶۴) سازه فردی.

اموال ناملموس فرهنگی

[ویرایش]
نو (تئاتر) اجرا در معبد ایتسوکوشیما

اموال فرهنگی ناملموس (無形文化財 mukei bunkazai؟) محصولات فرهنگی با ارزش تاریخی یا هنری بالا مانند نمایش، موسیقی، و تکنیک‌های صنایع دستی هستند.

اقلام با اهمیت ویژه را می‌توان به عنوان اموال فرهنگی ناملموس مهم (重要無形文化財 jūyō mukei bunkazai؟) تعیین کرد.[۱] همچنین «دارندگان» تکنیک‌های لازم برای آموزش مهارتشان تشویق شده و مورد توجه قرار می‌گیرند.[۲] کمک‌های مالی ویژه دو میلیون ین در سال به دارندگان فردی (به اصطلاح گنجینه‌های زنده ملی[۲]) برای کمک به محافظت از این اموال داده می‌شود. دولت همچنین بخشی از هزینه‌های متحمل شده توسط دارنده دارایی فرهنگی ناملموس در حین آموزش به جانشین وی یا به یک گروه شناخته شده را پرداخت می‌کند.[۲]

برای ارتقای درک و در نتیجه انتقال بین نسل‌ها از این دارایی‌های فرهنگی، نمایشگاه‌هایی در رابطه با آنها برگزار می‌شود. دولت از طریق شورای هنر ژاپن همچنین کارگاه‌های آموزشی و سایر فعالیت‌ها برای آموزش پرسنل نسل‌های آینده نو (تئاتر)، بونراکو و کابوکی برگزار می‌کند.[۲]

تا ۱ فوریه ۲۰۱۲، ۱۱۵ دارایی فرهنگی ناملموس مهم و ۱۶۷ نام دیگر در سطح استان و ۵۲۲ مورد در سطح شهرداری وجود داشت.[۳][۴]

جستارهای وابسته

[ویرایش]

یادداشت‌ها

[ویرایش]
  1. ↑ Not all Cultural Properties of Japan were created in Japan; some are from China, Korea or other countries. See for example the letter from Duarte de Menezez to Toyotomi Hideyoshi, pictured above, a National Treasure originating in India. In total, some 857 Important Cultural Properties are Chinese in origin, 96 from Korea, 27 from the West, and three from elsewhere."文化庁 | 文化財 | 文化財の紹介 | 有形文化財（美術工芸品）". Archived from the original on June 25, 2012. Retrieved April 20, 2012.
  2. ↑ اغلب به این اصطلاح تعیین شود. کوتاه شده به فقط jūbun (重文?).
  3. ↑ تعداد بین پرانتز نشان دهنده گنجینه‌های ملی است که در کل گنجانده شده است

منابع

[ویرایش]
  1. ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ ۱٫۲ ۱٫۳ "Cultural Properties for Future Generations: Outline of the Cultural Administration of Japan" (PDF). Agency for Cultural Affairs. 1 October 2010. Archived from the original (PDF) on 13 August 2011. Retrieved 16 February 2012.
  2. ↑ ۲٫۰ ۲٫۱ ۲٫۲ ۲٫۳ ۲٫۴ ۲٫۵ "Preservation and Utilization of Cultural Properties" (PDF). Agency for Cultural Affairs. 1 April 2011. Archived from the original (PDF) on January 19, 2012. Retrieved 16 February 2012.
    "Preservation and Utilization of Cultural Properties" (PDF). Administration of Cultural Affairs in Japan ― Fiscal 2009. Agency for Cultural Affairs. 2009. Archived from the original (PDF) on November 10, 2007.
  3. ↑ خطای یادکرد: خطای یادکرد:برچسب <ref>‎ غیرمجاز؛ متنی برای یادکردهای با نام National وارد نشده است. (صفحهٔ راهنما را مطالعه کنید.).
  4. ↑ خطای یادکرد: خطای یادکرد:برچسب <ref>‎ غیرمجاز؛ متنی برای یادکردهای با نام PrefMun وارد نشده است. (صفحهٔ راهنما را مطالعه کنید.).