ترانزیستور تماس نقطه‌ای
ترانزیستور اتصال نقطه‌ای نخستین گونهٔ ترانزیستور حالت جامد ساختهٔ بشر است. این ترانزیستور برای اولین بار در ۲۳ دسامبر ۱۹۴۷ در آزمایشگاه‌های بل به نمایش درآمد. سازندگان ترانزیستور اتصال نقطه‌ای، جان باردین و والتر هاوسر براتین به سرپرستی ویلیام شاکلی بودند که بعدها برای ابداعشان جایزهٔ نوبل را دریافت کردند.[۱] عبارت «اتصال نقطه‌ای» در این ترانزیستور به ساختمان آن اشاره دارد.[۲] این ترانزیستور که از نظر تحمل توان الکتریکی و فرکانس کاری مشخصه‌های مطلوبی نداشت، نویز زیادی تولید می‌کرد و پایداری خوبی از خود نشان نمی‌داد، در در اوایل سال ۱۹۵۱ میلادی و با مشخص‌شدن برتری‌های ترانزیستور پیوندی جای خود را به آن داد.[۳]
اختراع ترانزیستور اتصال نقطه‌ای حاصل تلاش‌های نافرجام برای ساخت یک ترانزیستور اثر میدان بود.[۴]
پیوند به بیرون
[ویرایش]
منابع
[ویرایش]- ↑ "How we invented the transistor". New Scientist (به انگلیسی). ۵۶ (۸۲۵): ۶۸۹. 1972.
{{cite journal}}:|access-date=requires|url=(help) - ↑ Morris، A History of the World Semiconductor Industry، ۲۶.
- ↑ Morris، A History of the World Semiconductor Industry، ۳۱.
- ↑ Morris، A History of the World Semiconductor Industry، ۲۷.
- ↑ حافظی مطلق، ناصر. "الکترونیک کاربردی، جلد نحست: آزمایشگاه الکترونیک1". نگاران سبز، مشهد: 1391. شابک: 978-600-90536-5-0
- Morris, Peter Robin (1990). A History of the World Semiconductor Industry (به انگلیسی). IET.
 | این یک مقالهٔ خرد الکترونیک است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید. |