تولید قابل کنترل، تولید کنترلپذیر یا برنامهریزی به منابع تأمین انرژی الکتریکی اطلاق میشود که بنا به درخواست اپراتورهای شبکه برق و با توجه به نیاز بازار برق میتوانند در صورت وجود تقاضا برنامهریزی شوند. ژنراتورهای قابل کنترل ممکن است توان خروجی خود را بر اساس سفارش دریافت شده تنظیم کنند.[۱] منابع انرژی تجدیدپذیر غیرقابل برنامهریزی، مانند نیروی باد و انرژی فتوولتائیک خورشیدی (PV) توسط اپراتورهای شبکه برق قابل کنترل نیستند.[۲] انواع دیگر انرژیهای تجدیدپذیر که بدون ذخیره انرژی جداگانه، قابل کنترل و برنامهریزی هستند عبارتند از: تبدیل انرژی گرمایی اقیانوس، برق-آبی، زیست توده و زمین گرمایی.[۳]
نیروگاههای قابل کنترل، زمانهای راه اندازی متفاوتی دارند.
سریعترین نیروگاهها برای توزیع انرژی، باتریهای شبکه ای هستند که میتوانند انرژی خود را در چند میلی ثانیه گسیل کنند. اغلب نیروگاههای برق آبی ظرف دهها ثانیه تا چند دقیقه و نیروگاههای گاز طبیعی ظرف چندده دقیقه، میتوانند توان مورد نیاز را گسیل کنند.
به عنوان مثال، نیروگاه ۱۷۲۸ مگاواتی دینورویگ میتواند ظرف ۱۶ ثانیه به توان حداکثری خود برسد.[۴]
نیروگاههای حرارتی توربین گازی (چرخه برایتون) حدود ۱۵ تا ۳۰ دقیقه برای راه اندازی کامل نیاز دارند. نیروگاههای حرارتی زغالسنگی و هستهای مبتنی بر توربین (چرخه رانکین)، منابع تولید برق قابل کنترلی هستند که راهاندازی آنها به ساعتها زمان نیاز دارد.
مزایای اولیه نیروگاههای قابل کنترل و برنامهریزی عبارتند از:[۵]
این قابلیتهای مولدهای قابل کنترل اجازه تحقق موارد زیر را میدهد:
یک مطالعه در سال ۲۰۱۸ طبقهبندی جدیدی از منابع تولید انرژی را پیشنهاد کرد که باعث سرعت بیشتر نفوذ منابع انرژی تجدیدپذیر متغیر میشود که در نتیجه منجر به قیمت بالای انرژی در زمان کاهش دسترسی به منابع انرژی میشود:[۶]
Most conventional energy sources are dispatchable, meaning that they can be turned on or off according to the demand for electricity. The amount of electricity they produce can also be turned up or down so that supply of electricity matches the amount demanded by users.