جزایر سنیاوین

آبخوست‌های سِنیاوین در ایالات فدرال میکرونزی قرار دارند. این دو آبخوست شامل آبخوست بزرگ پوناپی (نزدیک به ۳۳۴ کیلومتر مربع (۱۲۹ مایل مربع)) و دو آب‌سنگ حلقوی پاکین و آب‌سنگ حلقوی آنت می‌شود.

آبخوست‌های سِنیاوین در اقیانوس آرام واقع شده
آبخوست‌های سِنیاوین
آبخوست‌های سِنیاوین
موقعیت آبخوست‌های سِنیاوین در اقیانوس آرام

تاریخچه

[ویرایش]
مقالهٔ اصلی: نان مدال

تاریخ پیش از استعمار پوناپی به سه دوره تقسیم می‌شود که ۱) مواِهین کاوا یا مواِهین آراماس: دوره ورود بومیان و ساخت جامعه تا پیش از ۱۱۰۰ پس از میلاد ۲) مووِهین سادولور (دوره دودمان سادولور) بین ۱۱۰۰[۱] تا ۱۶۲۸ میلادی[۲][۳][۴][۵][۶] و ۳) مووِهین نانموارکی (دودمان نانموارکی یا رئیس قبیله) از ۱۶۲۸ تا ۱۸۸۵ میلادی هستند.[۲][۵] افسانه‌های بومیان پوناپی می‌گویند که فرمانروایان سالودور نخستین کسانی بودند که از خارج، ساختار دولت را به پوناپی آوردند. با افزایش سرکوبگری در طی چند نسل، نوعی قانون مطلق متمرکز سادولور در افسانه‌های پوناپی حاکم شد. خواسته‌های دلخواهانه و خودسرانه مانند شهرت برای انجام مجازات خدایان پوناپی باعث خشم مردم پوناپی شد. دودمان سادولور با یورش دومان ایزوکلکل پایان یافت. ایزوکلکل‌ها دیگر بیگانگان نیمه افسانه‌ای بودند که قوانین سالودور را با سامانه قوانین نامتمرکز رئیس قبیله‌ای جایگزین کردند که تا امروز ادامه دارد.[۷][۸][۹]

نقشه آبخوست‌های سِنیاوین

نخستین اروپایی وارد شده به آب‌سنگ حلقوی پاکین کاشف اسپانیایی زن «ایزابل بارتو» با کشتی «سن جرونیمو» بود. او در دسامبر ۱۵۹۵ به همراه «پدرو فرناندز د کیروس» به عنوان سکاندار وارد این آب‌سنگ حلقوی شد.[۱۰] در ۱۸۲۸ ناوبر روس «فیودور لیتکه» این گروه آبخوست را به پیروی از دریاسالار «دمیتری سنیاوین» نام‌گذاری کرد.[۱۱]

«کارل کامارایش» از نیروهای امپراتوری استعماری آلمان که از ۱۸۹۹ تا ۱۹۱۴ در آبخوست‌های سِنیاوین حضور داشتند.
نگاره بین سال‌های ۱۹۰۵ تا ۱۹۱۰ میلادی گرفته شده است.

جستارهای وابسته

[ویرایش]

پانویس

[ویرایش]
  1. ↑ Flood, Bo; Strong, Beret E.; Flood, William (2002). Micronesian Legends. Bess Press. pp. 145–7, 160. ISBN 1-57306-129-8. Retrieved 1 January 2012.
  2. ↑ ۲٫۰ ۲٫۱ Hanlon, David L (1988). Upon a Stone Altar: A History of the Island of Pohnpei to 1890. Pacific Islands Monograph. Vol. 5. University of Hawaii Press. pp. 13–25. ISBN 0-8248-1124-0. Retrieved 1 January 2012.
  3. ↑ Cordy, Ross H (1993). The Lelu Stone Ruins (Kosrae, Micronesia): 1978–81 Historical and Archaeological Research. Asian and Pacific Archaeology. Social Science Research Institute, University of Hawaii at Manoa. pp. 14, 254, 258. ISBN 0-8248-1134-8. Retrieved 31 December 2011.
  4. ↑ Morgan, William N (1988). Prehistoric Architecture in Micronesia. University of Texas Press. pp. 60, 63, 76, 85. ISBN 0-292-76506-1. Retrieved 31 December 2011.
  5. ↑ ۵٫۰ ۵٫۱ Panholzer, Tom; Rufino, Mauricio (2003). Place Names of Pohnpei Island: Including And (Ant) and Pakin Atolls. Bess Press. pp. xiii, xii, 101, . ISBN 1-57306-166-2. Retrieved 31 December 2011.{{cite book}}: نگهداری CS1: نقطه‌گذاری اضافه (link)
  6. ↑ Micronesica. University of Guam. 1990. pp. 92, 203, 277. Retrieved 31 December 2011.
  7. ↑ Riesenberg, Saul H (1968). The Native Polity of Ponape. Contributions to Anthropology. Vol. 10. Smithsonian Institution Press. pp. 38, 51. Retrieved 1 January 2012.
  8. ↑ Ballinger, Bill Sanborn (1978). Lost City of Stone: The Story of Nan Madol, the "Atlantis" of the Pacific. Simon and Schuster. pp. 45–8. ISBN 0-671-24030-7. Retrieved 31 December 2011.
  9. ↑ Petersen, Glenn (1990). "Lost in the Weeds: Theme and Variation in Pohnpei Political Mythology" (PDF). Occasional Papers. Center for Pacific Islands Studies, School of Hawaiian, Asian & Pacific Studies, University of Hawaiʻi at Mānoa. 35: 34 et seq. Retrieved 31 December 2011.
  10. ↑ SAFIR888. «SAFIR888 💎 Situs Judi Slot Online Deposit 10000 Gampang Menang». SAFIR888 (به اندونزیایی). دریافت‌شده در ۲۰۲۴-۰۸-۲۷.
  11. ↑ SAFIR888. «SAFIR888 💎 Situs Judi Slot Online Deposit 10000 Gampang Menang». SAFIR888 (به اندونزیایی). دریافت‌شده در ۲۰۲۴-۰۸-۲۷.

منابع

[ویرایش]
آیکون خرد

این یک مقالهٔ خرد ایالات فدرال میکرونزی است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید.