دستگاه پخش خودرو (انگلیسی: Vehicle audio) دستگاهی در خودروها برای فراهمآوردن پخش دادهها، آهنگ و سرگرمیهای دیگر است. در دههٔ ۱۹۵۰ تنها یک رادیو AM ساده بود. پس از آن پخش رادیو افام شد. سپس نوار کاست، سیدی، دیویدی و دیسک بلوری نیز به آنها افزوده شد.[۱][۲][۳][۴] در ایران فروشگاه مانيتوران بزرگترین و با سابقه ترین مراکز تخصصی دستگاه های پخش خودرو میباشد
در سال ۱۹۰۴، قبل از اینکه فناوری تجاری قابل دوام برای رادیو سیار وجود داشته باشد، مخترع آمریکایی لی دو فارست «پدر رادیو» یک رادیو ماشین را در نمایشگاه خرید لوئیزیانا در سال ۱۹۰۴ در سنت لوئیس به نمایش گذاشت.[۵]
در حدود سال ۱۹۲۰، فن آوری به حدی رسیده بود که در دسترس بودن گیرندههای رادیویی پخش رادیویی به صورت زنده را ممکن میکرد. یک چالش فنی این بود که لولههای خلاء در گیرندههای رادیویی به جریان مستقیم ۵۰ تا ۲۵۰ ولتی نیاز داشتند، اما باتریهای خودرو با ولتاژ ۶ ولت کار میکردند. ولتاژ با یک ویبراتور افزایش یافت که DC ضربانی را فراهم میکرد که میتوانست با یک ترانسفورماتور به ولتاژ بالاتر تبدیل شود.[۶][۷][۸]
در سال ۱۹۶۲، مونتز دستگاه پخش نوار کارتریج ۴ مسیره Wayfarer را معرفی کرد. افراد مشهور، از جمله فرانک سیناترا، این واحدها را در خودروهای خود نصب کردند.[۹]
پیچیدگی روزافزون سیستم صوتی وسیله نقلیه برای قرار دادن چنین رسانههایی، واحد صوتی را به هدف متداول سرقت خودرو تبدیل کرده است، بنابراین این دستگاهها به سیستمهای ضد سرقت نیز مجهز شدند.[۱۰][۱۱]
سیستمهای صدای بیش از حد بلند در خودروها مقررات شهرداریها را نقض میکند که برخی از آنها آنها را غیرقانونی اعلام کردهاند. در سال ۲۰۰۲، وزارت دادگستری ایالات متحده راهنمایی برای افسران پلیس در مورد نحوه برخورد با مشکلات مربوط به سیستمهای صوتی با صدای بلند در اتومبیلها صادر کرد.[۱۲][۱۳]