سوپرمارین ساوتهمپتون
| ساوتهمپتون | |
|---|---|
| |
| کاربری | قایق پرنده شناسایی نظامی |
| کشور سازنده | بریتانیا |
| تولیدکننده | سوپرمارین |
| نخستین پرواز | ۱۰ مارس ۱۹۲۵ |
| معرفی‌شده در | ۱۹۲۵ |
| وضعیت | از خدمت خارج شده |
| کاربر اصلی | نیروی هوایی سلطنتی بریتانیا نیروی دریایی امپراتوری ژاپن Argentine Naval Aviation Imperial Airways |
| ساخته‌شده | ۱۹۲۴–۱۹۳۴ |
| تعداد ساخته‌شده | ۸۳[۱] |
| هزینه هر فروند | £۷٬۰۰۰[۲] |
| توسعه‌یافته از | سوپرمارین سوان |
| گونه‌ها | Saunders A.14 Hiro H2H سوپرمارین اسکاپا |
سوپرمارین ساوتهمپتون (به انگلیسی: Supermarine Southampton) یک قایق پرنده در دوران بین دو جنگ بود که توسط شرکت هواپیماسازی بریتانیایی سوپرمارین طراحی و تولید شد. این هواپیما یکی از موفق‌ترین قایق‌های پرنده آن دوران بود.
در طراحی ساوتهمپتون از هواپیمای آزمایشی سوپرمارین سوان ایده گرفته شد و بنابراین با سرعت نسبتاً بالایی توسعه یافت. به گفته نویسندگان هوانوردی سی اف اندروز و ئی بی مرگان، طراحی ساوتهمپتون نشان دهنده استاندارد جدیدی برای هواپیماهای دریایی بود و موفقیت بزرگی برای تیم طراحی سوپرمارین به سرپرستی رجینالد جوزف میچل بود.[۳] تقاضا برای این هواپیما به حدی بود که سوپرمارین مجبور شد ظرفیت تولید خود را افزایش دهد تا بتواند از سفارشات عقب نماند.
در طول آگوست ۱۹۲۵، ساوتهمپتون وارد خدمت نیروی هوایی سلطنتی بریتانیا (RAF) شد. این نوع هواپیما با انجام پروازهای جمع در مسافت طولانی، شهرت مطلوبی به دست آورد. پس از آن مشتریان بیشتری برای این هواپیما پدید آمد، از جمله آن‌ها می‌توان به نیروی دریایی امپراتوری ژاپن، هوانوردی دریایی آرژانتین، و نیروی دریایی سلطنتی دانمارک اشاره کرد. چندین مورد نیز توسط کاربران غیرنظامی مانند ایمپریال ایرویز و حمل و نقل هوایی ژاپن سفارش داده شد. ساوتهمپتون نخستین خط هوایی در عرض کانال مانش برای ده مسافر بین انگلستان و فرانسه را پشتیبانی کرد.
کاربران
[ویرایش].jpg)
کاربران نظامی
[ویرایش]
- هوانوردی دریایی آرژانتین (۸)
- نیروی هوایی سلطنتی استرالیا
- مدرسه آموزش پرواز شماره ۱ اسکادران هواپیمای دریایی RAAF
- نیروی هوایی سلطنتی[۴]
- اسکادران شماره ۲۰۱
- اسکادران شماره ۲۰۳
- اسکادران شماره ۲۰۴
- اسکادران شماره ۲۰۵
- اسکادران شماره ۲۰۹
- اسکادران شماره ۲۱۰
- اسکادران شماره ۴۸۰ (شناسایی ساحلی)
کاربران تجاری
[ویرایش]- حمل و نقل هوایی ژاپن
- نیپون کوکویوسو کنکیوجو
- امپریال ایرویز
مشخصات فنی (ساوتهمپتون II)
[ویرایش]
داده‌ها از Supermarine Aircraft since 1914[۵]
ویژگی‌های کلی
- طول: ۴۹ فوت ۸ ۱⁄۲ اینچ (۱۵٫۱۵۱ متر)
- پهنای بال: ۷۵ فوت ۰ اینچ (۲۲٫۸۶ متر)
- ارتفاع: ۲۰ فوت ۵ اینچ (۶٫۲۲ متر)
- مساحت بال‌ها: ۱٬۴۴۸ فوت مربع (۱۳۴٫۵ متر مربع)
- وزن خالی: ۹٬۶۹۷ پوند (۴٬۳۹۸ کیلوگرم)
- وزن ناخالص: ۱۵٬۲۰۰ پوند (۶٬۸۹۵ کیلوگرم)
- بیشترین وزن برخاست: ۱۸٬۰۰۰ پوند (۸٬۱۶۵ کیلوگرم) (اضافه بار)[۶]
- پیشرانه هواگرد: ۲ عدد موتور دابلیو شکل اینلاین Napier Lion VA، ۵۰۰ اسب بخار (۳۷۰ کیلووات) در هر موتور
عملکرد
- حداکثر سرعت: ۹۵ مایل بر ساعت (۱۵۳ کیلومتر بر ساعت؛ ۸۳ گره) در سطح دریا
- بُرد: ۵۴۴ مایل (۴۷۳ مایل دریایی؛ ۸۷۵ کیلومتر) در ۸۶ مایل بر ساعت (۷۵ گره؛ ۱۳۸ کیلومتر بر ساعت) و ۲٬۰۰۰ فوت (۶۱۰ متر)
- مداومت پروازی: ۶٫۳ ساعت
- حداكثر ارتفاع: ۵٬۹۵۰ فوت (۱٬۸۱۰ متر) * سقف پرواز: ۸٬۱۰۰ فوت (۲٬۵۰۰ متر)
- نرخ صعود: ۳۶۸ فوت بر دقیقه (۱٫۸۷ متر بر ثانیه)
- زمان اوج‌گیری: ۲۹ دقیقه، ۴۲ ثانیه تا ۶٬۰۰۰ فوت (۱٬۸۰۰ متر)
جنگ‌افزار
- سلاح‌ها سه × تفنگ لوئیس .۳۰۳ اینچی (۷٫۷ میلی‌متر)
- بمب‌ها: ۱٬۱۰۰ پوند در زیر بال‌ها
همچنین ببینید
[ویرایش]توسعه مرتبط
هواگردهای با عملکرد، پیکربندی و یا دوره زمانی مشابه
فهرست‌های مرتبط
منابع
[ویرایش]- ↑ Andrews and Morgan 1981, p. 358.
- ↑ Andrews and Morgan 1981, pp. 104-106.
- ↑ Andrews and Morgan 1981, p. 96.
- ↑ Thetford 1957, p. 385.
- ↑ Andrews and Morgan 1981, p. 112.
- ↑ Kightly Aeroplane April 2020, p. 80.
- ↑ Ransom and Fairclough, S and R (1987). "English Electric Aircraft and their Predecessors". Their Fighting Machines. Putnam. Retrieved 7 January 2017.
کتابشناسی - فهرست کتب
[ویرایش]- Andrews, C.F. and E.B. Morgan. Supermarine Aircraft Since 1914. London: Putnam, 1981. شابک ۰−۳۷۰−۱۰۰۱۸−۲.
- Andrews, C.F. and E.B. Morgan. Supermarine Aircraft since 1914 (2nd ed.). London: Putnam, 1987. شابک ۹۷۸−۰−۸۵۱۷۷−۸۰۰−۶.
- Jackson, A. J. British Civil Aircraft since 1919 Volume 3, 1974, Putnam, London, شابک ۹۷۸−۰−۳۷۰−۱۰۰۱۴−۲.
- Kightly, James. "Database: Supermarine Southampton". Aeroplane, April 2020, Vol. 48, No. 4. pp. 75–87. ISSN 0143-7240.
- Thetford, Owen. Aircraft of the Royal Air Force 1918–57 (First Edition ed.). London: Putnam, 1957.
جهت مطالعه
[ویرایش]- Hillman, Jo; Higgs, Colin (2020). Supermarine Southampton: The Flying Boat that Made R.J. Mitchell. Air World. ISBN 978-15267-8-497-1.
- Núñez Padin, Jorge Felix (2016). Núñez Padin, Jorge Felix (ed.). Viking, Southampton & Walrus. Serie Aeronaval (به اسپانیایی). Vol. 34. Bahía Blanca, Argentina: Fuerzas Aeronavales. Retrieved 23 August 2016.
- Pegram, Ralph (2016). "The Move to Big Boats". Beyond the Spitfire: The Unseen Designs of R.J. Mitchell. The History Press. pp. 53–64. ISBN 978-0-7509-6515-6.
- Shelton, John (2008). Schneider Trophy to Spitfire – The Design Career of R.J. Mitchell (Hardback). Sparkford: Hayes Publishing. ISBN 978-1-84425-530-6.
پیوند به بیرون
[ویرایش]- Flying boats visit Plymouth: Film of the RAF Far East Flight's four Supermarine Southampton landing at Plymouth from Felixstowe en route to Australia and Singapore.
