شبکه NPL یا شبکه ارتباطات داده NPL، یک شبکه رایانهای است که توسط تیمی از آزمایشگاه ملی فیزیک در لندن مدیریت میشد که مفهوم سوئیچینگ بسته را برای اولین بار معنا بخشید.
بر اساس طراحیهایی که دونالد دیویدز در سال ۱۹۶۵ به وجود آورد، کارهای توسعه و پیشرفت از سال ۱۹۶۶ آغاز شد. ساخت و ساز از سال 1968 شروع شد و اجزای اولین نسخه شبکه، یعنی مارک I، در اوایل 1969 به بهرهبرداری رسید و در ژانویه 1970 به طور کامل قابل یهره برداری شد. نسخه مارک II از سال 1973 تا 1986 کار می کرد. شبکه NPL اولین شبکه کامپیوتری بود که سوئیچینگ بسته را پیاده سازی کرد و NPL اولین شبکه بود که از لینک های پرسرعت استفاده کرد.طراحی اصلی آن، همراه با نوآوری های پیاده سازی شده در شبکه های آرپانت و سیکلادس، پایه های فنی و اساسی اینترنت مدرن را پایه ریزی کرد.
در سال 1965، دونالد دیویس، کسی که بعدها به عنوان رئیس بخش علوم کامپیوتر NPL منصوب شد، یک شبکه داده ملی تجاری در بریتانیا را بر اساس سوئیچینگ بسته کار میکرد در پیشنهاد توسعه یک سرویس ارتباطات ملی برای پردازش داده ها به صورت آنلاین پیشنهاد کرد. [۱][۲] سال بعد، او ایده های خود را در مورد پیشنهاد توسعه یک سرویس ارتباطات ملی برای پردازش داده ها به صورت آنلاین بهبود بخشید. این طرح اولین طرحی بود که مفهوم "کامپیوتر رابط" را وصف کرد که امروزه به عنوان روتر شناخته می شود. [۳]
نسخه نوشته شده پیشنهاد تحت عنوان شبکه ارتباطات دیجیتال برای کامپیوترهایی که پاسخ سریع در پایانه های راه دور می دهند توسط راجر اسکنتلبری در سمپوزیوم اصول سیستم های عامل در سال 1967 ارائه شد. این طراحی شامل انتقال سیگنال ها ( بسته ها) در سراسر یک شبکه با ساختار سلسله مراتبی بود. پیشنهاد شد که «شبکههای محلی» با کامپیوتر های رابط ساخته شوند که مسئولیت همتافتن میان تعدادی از سیستمهای کاربر (کامپیوترهای اشتراک زمانی و کاربران دیگر) و برقراری ارتباط با "شبکه سطح بالا" را دارند. دومی با "گره(نود) های سوئیچینگ" متصل به مدارهای نرخ مگابیت (پیوندهای T1 ، که با نرخ خط 1.544 مگابیت بر ثانیه اجرا می شوند) ساخته می شود. [۴][۵][۶][۷] در گزارش اسکنتلبری پس از کنفرانس، او خاطرنشان کرد: "به نظر میآید که ایده های موجود در مقاله NPL اکنون پیشرفته تر از هر ایده ای است که در ایالات متحده ارائه شده است". [۸][۹][۱۰]
اولین پایه تئوری سوئیچینگ بسته، حاصل کار پل باران، در شرکت رند بود که در آن داده ها در قطعات کوچک منتقل می شدند و به طور مستقل با روشی شبیه به روشهای ذخیره و ارسال میان گره های شبکه میانی هدایت میشدند. دیویس به طور مستقل در سال 1965 به همین مدل رسید و نام آن را سوئیچینگ بسته گذاشت. [۱۱] او پس از همفکری کردن با یک زبانشناس NPL، اصطلاح "بسته" را انتخاب کرد زیرا میتوانست به زبانهایی غیر از انگلیسی بدون سازش ترجمه شود. [۱۲] در جولای سال 1968، NPL نمایشی از شبکه های واقعی و شبیه سازی شده را در رویدادی که توسط باشگاه زمان واقعی در سالن رویال فستیوال لندن برگذار شد، به نمایش گذاشت. دیویس اولین ارائه عمومی سوئیچینگ بسته را در 5 اوت سال 1968 در اجلاس فدراسیون بینالمللی پردازش اطلاعات در ادینبورگ ارائه داد. [۱۳]
ایده های پایهای دیویس بر تحقیقات دیگر در سراسر دنیا تأثیر گذاشت. لارنس رابرت این مفاهیم را در طراحی آرپانت گنجانده است. [۱۴][۱۵][۱۶] شبکه NPL در اول سرعت خط 768 کیلوبیت بر ثانیه را پیشنهاد کرد. تحت تأثیر این عمل، سرعت خط برنامه ریزی شده برای آرپانت از 2.4 کیلوبیت بر ثانیه به 50 کیلوبیت بر ثانیه ارتقا یافت و و یک قالب بسته مشابه اتخاذ شده است. پروژه سیکلادس لویی پوزین در فرانسه نیز تحت تأثیر کارهای دیویس قرار گرفت. [۱۷] این شبکه ها پایه های فنی اینترنت مدرن را پایه ریزی کردند.
با آغاز ماه های آخر سال 1966، [۱۸] دیویس، درک باربر، معاون خود را مأمور کرد تا تیمی را برای ایجاد یک شبکه محلی برای پاسخگویی به نیازهای NPL و اثبات امکان سوئیچینگ بسته ایجاد کند. که اعضای تیم متشکل از: [۱۹][۲۰]
این تیم تا سال 1967 برای تولید مفاهیم طراحی برای یک شبکه گسترده و همچنین یک شبکه محلی برای نشان دادن این فناوری کار کرد.ساخت شبکه محلی در سال 1968 با استفاده گره هانیول 316 آغاز شد.[۲۱][۲۲] تیم انپیال با هانیول در اقتباس از کنترلر ورودی/خروجی دیدیپی 516 همکاری کرد،[۱۸] و سال بعد آپارنت همان رایانه را برای خدمت به عنوان پردازنده پیام رابط (IMP) انتخاب کرد.
عناصر اولین نسخه از شبکه، شبکه Mark I NPL، در اوایل سال 1969 عملیاتی شد (پیش از اینکه آپارنت اولین گره خود را راه اندازی کند).[۵][۲۳][۲۴][۲۵] این شبکه در ژانویه 1970 به طور کامل عملیاتی شد.شبکه محلی انپیال و به دنبال آن شبکه گسترده آپارنت در ایالت متحده، اولین دو شبکه کامپیوتری بودند که سوئیچینگ بسته را پیاده سازی کردند.[۲۶][۲۷] این شبکه از لینک های پرسرعت استفاده می کرد که اولین شبکه کامپیوتری بود که این کار را انجام داد.[۲۸][۲۹][۳۰]
شبکه NPL بعداً با شبکههای دیگر، از جمله خدمات آزمایشی سوئیچینگ بسته اداره پست (EPSS) و شبکه انفورماتیک اروپایی (EIN) در سال 1976 به هم متصل شد.[۵]
در سال 1976، 12 کامپیوتر و 75 دستگاه پایانه متصل شد و تعداد بیشتری اضافه شد.[۳۱] این شبکه تا سال 1986 به کار خود ادامه داد.[۲۱]
اولین استفاده از اصطلاح شیوهنامه در زمینه تبادل داده های مدرن در یادداشتی با عنوان شیوهنامهای برای استفاده در شبکه ارتباطات داده انپیال که توسط راجر اسکنتلبری و کیت بارتلت در آوریل 1967 نوشته شده است، رخ می دهد.[۲۹][۳۲][۳۳][۳۴] نشریه دیگری توسط بارتلت در سال 1968 مفهوم پروتکل بیت متناوب را معرفی کرد (که بعداً توسط آرپانت و EIN استفاده شد)[۳۵][۳۶]و نیاز به سه سطح انتقال داده را توصیف کرد،[۳۷]که تقریباً مطابق با سطوح پایین تر مدل اتصال متقابل سامانههای باز است که یک دهه بعد ظهور کرد.
نسخه Mark II که از سال 1973 کار می کرد، از چنین معماری پروتکل "لایه ای" استفاده می کرد.[۵][۳۸] تیم انپیال همچنین ایده تأیید پروتکل را معرفی کرد.[۲۹] تأیید پروتکل در نسخه ویژه نوامبر 1978 مجموعه مقالات مؤسسه مهندسان برق و الکترونیک ( IEEE ) در مورد سوئیچینگ بسته مورد بحث قرار گرفت.[۳۹]
تیم انپیال همچنین کار شبیهسازی را بر روی عملکرد شبکههای بسته پهناور، مطالعه دیتاگرام و کنترل ازدحام انجام داد. این کار به منظور بررسی شبکههایی با اندازهای که قادر به ارائه تسهیلات ارتباطی دادهای برای اکثر بریتانیا هستند، انجام شد.[۵][۱۷][۴۰][۴۱][۴۲]
دیویس یک روش تطبیقی برای کنترل ازدحام پیشنهاد کرد که آن را ایزاریتمی نامید.(ایزاریتمی به معنای ثابت نگه داشتن تعداد بسته ها در یک شبکه است.)[۱۸][۴۳][۴۴][۴۵][۴۶]
شبکه انپیال در دهه 1970 یک بستر آزمایشی برای بیناشبکهسازی بود. دیویس، اسکنتلبری و باربر اعضای فعال کارگروه بینالمللی شبکهسازی (INWG) بودند که در سال 1972 تشکیل شد.[۴۷][۴۸][۴۹] وینتون سرف و باب کان ، دیویس و اسکنتلبری را در مقاله خود در سال 1974 به نام پروتکلی برای ارتباطات شبکه بسته ای که دارپا به مجموعه پروتکل اینترنت مورد استفاده در اینترنت مدرن توسعه داد، تصدیق کردند.[۵۰]
باربر به عنوان مدیر پروژه COST 11 اروپا منصوب شد و نقش اصلی را در شبکه انفورماتیک اروپایی (EIN) ایفا کرد.[۵۱]اسکنتلبری مشارکت فنی بریتانیا را هدایت کرد و مستقیماً به دونالد دیویس گزارش داد.[۲۹][۴۷][۵۲][۵۳] پروتکل EIN به راهاندازی پروتکل های INWG و اکس 25 کمک کرد.[۳۶][۵۴][۵۵] INWG ' پروتکل بینالمللی سرتاسری (انتها به انتها) را در سال 1975/6 پیشنهاد داد،[۵۶]هر چند به طور گسترده مورد پذیرش واقع نشد.[۵۷][۵۸] باربر در سال 1976 رئیس INWG شد.[۴۷] او پروتکل پستی را برای EIN پیشنهاد و اجرا کرد.[۵۹]
انپیال «معضل اساسی» مربوط به بیناشبکهسازی را بررسی کرد. یعنی در یک پروتکل عادی میزبان اگر شبکههای موجود برای استفاده از یک پروتکل طراحی نشده باشند، نیاز به بازسازی ساختار خواهد داشت. انپیال با ترجمه بین دو پروتکل میزبان مختلف به شبکه انفورماتیک اروپایی (EIN) متصل شد در حالی که اتصال انپیال به سرویس تعویض بسته آزمایشی اداره پست از یک پروتکل میزبان مشترک در هر دو شبکه استفاده می کرد. این کار نشان داد که ایجاد یک پروتکل میزبان مشترک قابل اعتمادتر و کارآمدتر خواهد بود.[۶۰]
دیویس و باربر شبکه های ارتباطی برای کامپیوترها را در سال 1973 و شبکه های کامپیوتری و پروتکل های آنها را در سال 1979 منتشر کردند.[۶۱][۶۲][۶۳] آنها در سمپوزیوم ارتباطات داده در سال 1975 در مورد "نبرد برای استانداردهای دسترسی" بین دیتاگرام و مدارهای مجازی صحبت کردند، با باربر گفت: "فقدان رابط های دسترسی استاندارد برای شبکه های ارتباطی نوظهور سوئیچ بسته های عمومی باعث ایجاد "نوعی هیولا" برای کاربران شده".[۶۴] برای مدت طولانی، جامعه مهندسی شبکه بر سر اجرای مجموعههای پروتکل رقیب، که معمولاً به عنوان جنگ پروتکلها شناخته میشود، دو قطبی شده بود. مشخص نبود کدام نوع پروتکل به بهترین و قوی ترین شبکه های کامپیوتری منجر می شود.[۶۵]
درک باربر پروتکل پست الکترونیکی را در سال 1979 در INWG 192 پیشنهاد کرد و آن را در EIN پیاده سازی کرد.[۶۶]جان پاستل در کار اولیه خود در مورد ایمیل اینترنتی، که در سری Internet Experiment Note منتشر شده بود، به این موضوع اشاره کرد.[۶۷]
تحقیقات بعدی دیویس در انپیال بر امنیت داده ها برای شبکه های کامپیوتری متمرکز شد.
مفاهیم سوئیچینگ بسته، مسیریابهای پرسرعت، پروتکلهای ارتباطی لایهای، شبکههای کامپیوتری سلسله مراتبی، و اصل انتها به انتها که در انپیال مورد تحقیق و توسعه قرار گرفت، برای ارتباطات داده در شبکههای کامپیوتری مدرن از جمله اینترنت اساسی شد.[۶۸][۶۹][۷۰][۷۱][۷۲]
فراتر از انپیال، و طرحهای پل باران در RAND، دارپا مهمترین نیروی سازمانی بود که آپارنت را ایجاد کرد، اولین شبکه سوئیچ بستهای گسترده، که بسیاری از طرحهای شبکه دیگر در آن زمان با آن مقایسه یا تکرار شدند.[۷۳]
In his first draft dated Nov. 10, 1965 [5], Davies forecast today’s “killer app” for his new communication service: “The greatest traffic could only come if the public used this means for everyday purposes such as shopping... People sending enquiries and placing orders for goods of all kinds will make up a large section of the traffic... Business use of the telephone may be reduced by the growth of the kind of service we contemplate.”
Then in June 1966, Davies wrote a second internal paper, "Proposal for a Digital Communication Network" In which he coined the word packet,- a small sub part of the message the user wants to send, and also introduced the concept of an "Interface computer" to sit between the user equipment and the packet network.
Both Paul Baran and Donald Davies in their original papers anticipated the use of T1 trunks
the ARPA network is being implemented using existing telegraphic techniques simply because the type of network we describe does not exist. It appears that the ideas in the NPL paper at this moment are more advanced than any proposed in the USA
they lacked one vital ingredient. Since none of them had heard of Paul Baran they had no serious idea of how to make the system work. And it took an English outfit to tell them.
Roger actually convinced Larry that what he was talking about was all wrong and that the way that NPL were proposing to do it was right. I've got some notes that say that first Larry was sceptical but several of the others there sided with Roger and eventually Larry was overwhelmed by the numbers.
In 1965, Davies pioneered new concepts for computer communications in a form to which he gave the name "packet switching." ... The design of the ARPA network (ArpaNet) was entirely changed to adopt this technique.; "A Flaw In The Design". The Washington Post. May 30, 2015.
The Internet was born of a big idea: Messages could be chopped into chunks, sent through a network in a series of transmissions, then reassembled by destination computers quickly and efficiently. Historians credit seminal insights to Welsh scientist Donald W. Davies and American engineer Paul Baran. ... The most important institutional force ... was the Pentagon’s Advanced Research Projects Agency (ARPA) ... as ARPA began work on a groundbreaking computer network, the agency recruited scientists affiliated with the nation’s top universities.
Although there was considerable technical interchange between the NPL group and those who designed and implemented the ARPANET, the NPL Data Network effort appears to have had little fundamental impact on the design of ARPANET. Such major aspects of the NPL Data Network design as the standard network interface, the routing algorithm, and the software structure of the switching node were largely ignored by the ARPANET designers. There is no doubt, however, that in many less fundamental ways the NPL Data Network had and effect on the design and evolution of the ARPANET.
{{cite conference}}
: Check date values in: |archive-date=
(help)
The system first went 'live' early in 1969
Leonard Kleinrock: Donald Davies ... did make a single node packet switch before ARPA did
The first packet-switching network was implemented at the National Physical Laboratories in the United Kingdom. It was quickly followed by the ARPANET in 1969.
The NPL network ran at multi-megabit speeds in the late 1960s, faster than any network at the time.
the first occurrence in print of the term protocol in a data communications context ... the next hardware tasks were the detailed design of the interface between the terminal devices and the switching computer, and the arrangements to secure reliable transmission of packets of data over the high-speed lines
This was the first digital local network in the world to use packet switching and high-speed links.
Paul Baran ... focused on the routing procedures and on the survivability of distributed communication systems in a hostile environment, but did not concentrate on the need for resource sharing in its form as we now understand it; indeed, the concept of a software switch was not present in his work.
As Kahn recalls: ... Paul Baran’s contributions ... If you look at what he wrote, he was talking about switches that were low-cost electronics. The idea of putting powerful computers in these locations hadn’t quite occurred to him as being cost effective. So the idea of computer switches was missing. The whole notion of protocols didn’t exist at that time. And the idea of computer-to-computer communications was really a secondary concern.
The feasibility studies continued with an attempt to apply queuing theory to study overall network performance. This proved to be intractable so we quickly turned to simulation.
Roger Scantlebury was one of the major players. And Donald Davies who ran, at least he was superintendent of the information systems division or something like that. I absolutely had a lot of interaction with NPL at the time. They in fact came to the ICCC 72 and they had been coming to previous meetings of what is now called Datacomm. Its first incarnation was a long title having to do with the analysis and optimization of computer communication networks, or something like that. This started in late 1969, I think, was when the first meeting happened in Pine Hill, Georgia. I didn't go to that one, but I went to the next one that was at Stanford, I think. That's where I met Scantlebury, I believe, for the first time. Then I had a lot more interaction with him. I would come to the UK fairly regularly, partly for IFIP or INWG reasons
The authors wish to thank a number of colleagues for helpful comments during early discussions of international network protocols, especially R. Metcalfe, R. Scantlebury, D. Walden, and H. Zimmerman; D. Davies and L. Pouzin who constructively commented on the fragmentation and accounting issues; and S. Crocker who commented on the creation and destruction of associations.
I actually set up the first meeting between John Wedlake of the British Post Office and [Rémi Després] of the French PTT which led to X25. There was a problem about virtual calls in EIN, so I called this meeting and that actually did in the end lead to X25.
Davies's invention of packet switching and design of computer communication networks ... were a cornerstone of the development which led to the Internet
Does that mean Britain invented the internet? "Yes and no," said Mr Scantlebury. "Certainly the underlying technology of the internet, which is packet switching, we did invent."
The Internet was born of a big idea: Messages could be chopped into chunks, sent through a network in a series of transmissions, then reassembled by destination computers quickly and efficiently. Historians credit seminal insights to Welsh scientist Donald W. Davies and American engineer Paul Baran. ... The most important institutional force ... was the Pentagon's Advanced Research Projects Agency (ARPA) ... as ARPA began work on a groundbreaking computer network, the agency recruited scientists affiliated with the nation's top universities.