طاغوت در اسلام، به معنی هر آن چیز یا کسی است که به جای خداوند در جایگاه پرستش قرار گیرد.
طبق این تعریف، جز خدا هر معبودی همچون: شیطان، بت‌ها، یا هر مصداق دیگری طاغوت محسوب می‌شود.
دربارهٔ ریشهٔ واژهٔ طاغوت و عربی یا معرب بودنش اختلاف نظر هست.
لغتنامه‌های عربی و مفسران، طاغوت را صیغهٔ مبالغه دانسته‌اند به معنی کسی که بسیار «طُغیان» کند. طغیان نیز به معنی سرکشی از حد و تجاوز و شرانگیزی معرفی شده‌است.
برخی زبان‌شناسان طاغوت را دخیل از زبان‌های دیگر دانسته‌اند، مانند عربی‌شدهٔ «تحوت» خدایگان مصری، یا «طعوت» به معنی بت که در تلمود بابلی آمده‌است.[۱]
حکومت جور یا ولایت طاغوت[۲] نظریه‌ای در فقه شیعه است که مطابق آن هر حکومتی که امام معصوم در رأس آن نباشد، نمی‌توان مشروعه به شمار آورد[۳] و اطاعت از آن را جایز نمی‌شمارد.[۴]