در صنعت شکلدهی به فلزات، به کشیدن قطعهای از فلز کارشده به شکل مورد نظر قرارکاری[۱] میگویند و این اصطلاح معمولاً به شیپوری کردن سر لوله برای اتصال به کوپلینگ رزوهدار اشاره دارد.[۲]
قرارکاری یا سوئیجینگ (به انگلیسی: Swaging) یکی از انواع فرآیندهای آهنگری است که در طی آن قطعه در میان یک قالب چند تکه قرار میگیرد و تکههای قالب همزمان با چرخش به دور قطعه ضرباتی در جهت شعاعی به آن وارد میکنند تا یک تغییر شکل پلاستیک در این راستا ایجاد کنند. قرارکاری معمولاً بر روی انتهای قطعاتی همچون میلهها و لولهها اعمال میشود تا یک سطح شیبدار یا یک نوک تیز ایجاد کنند. قطعات تولید شده به کمک فرایند قرارکاری در صنایعی همچون صنایع خودروسازی، صنایع فضایی و صنایع نظامی کاربرد دارد.[۳]
آهنگری چرخشی[۴] فرآیندی است که به کمک آن میتوان قطعاتی مشابه با قطعات بدست آمده از فرایند قرارکاری تولید کرد. تفاوت این دو فرایند آن است که در فرایند آهنگری چرخشی برخلاف قرارکاری قالبها حرکت دورانی نداشته و قطعه به دور خود چرخانده میشود.[۵]
قالبهای دستگاه قرارکاری بهطور معمول از جنس فولاد سختکاری شده ساخته میشوند.[۶] این قالبهای دارای یک سوراخ استوانهای و در ادامه آن یک دیواره مخروطی شکل هستند که وظیفه ایجاد سطح شیبدار بر روی قطعه را بر عهده دارد. قالبها در این فرایند میتوانند از دو الی شش قسمت متفاوت تشکیل شده باشند.[۳] با حرکت اسپیندل دستگاه به واسطه نیروی گریز از مرکز تکههای قالب از یکدیگر فاصله میگیرند. از طرفی قالبها در مسیر خود به بلوکهای استوانهای برخورد میکنند که به کمک یک قفس صلب مهار شدهاند. این برخورد منجر به نزدیک شدن قالبها به یکدیگر میشود. با چرخش سریع اسپیندل فرایند دور و نزدیک شدن قطعات قالب متناوباً تکرار شده که منجر به وارد شدن ۱۰۰۰ الی ۳۰۰۰ ضربه در دقیقه بر روی قطعه میگردد.[۶]
برای شکلدهی به قطعه به کمک این دستگاه کافی است اوپراتور قطعه را در حالی که اسپیندل دستگاه در حال چرخش است به آرامی وارد حفره موجود میان دو قالب کند. با قرار گرفتن قطعه در میان تکههای قالب، با توجه به به حرکت چرخشی و نوسانی قالبها، ضرباتی در زوایای متفاوت بر روی سطح قطعه وارد میگردد که منجر به کاهش قطر و افزایش طول قطعه میگردد.
فرایند قرارکاری برای تولید قطعات با حفره داخلی نیز قابل استفاده است. بدین منظور یک شاهمیله (ماندرل) داخل یک لوله جدار ضخیم قرار میگیرد و لوله فلزی توسط تکههای قالب بر روی اطراف شاهمیله فشرده میشود. بدین صورت قطر داخلی و خارجی قطعه به صورت همزمان تغییر کرده و به مقدار مورد نظر در قطعه نهایی نزدیک میشود. با استفاده از شاهمیله میتوان شکلهای متفاوتی همانند دندانههای چرخدنده و خمهایی با پروفیل خاص را در داخل قطعات ایجاد کرد.[۶]
مزایای فرایند قرارکاری عبارتند از:
معایب فرایند قرارکاری عبارتند از:
فرایند سوئیجیگ بر روی گستره وسیعی از قطعات با جنسهای متفاوت قابل اعمال است. برخی از فلزات و آلیاژهایی که شکلدهی آنها با فرایند قرارکاری متداول است عبارتند از:[۷]
موارد استفاده فرایند قرارکاری برای شکلدهی به قطعاتی که از فلزات و آلیاژهایی که در ادامه ذکر شدند، نسبت به آلیاژهایی که پیشتر بیان شد محدودتر است:[۷]
هنگام انتخاب قرارکاری به عنوان فرایند ساخت یک قطعه باید به برخی از ملاحظات طراحی، اقتصادی و کیفی توجه داشت که در ادامه به برخی از آنها اشاره شدهاست:
ملاحظات طراحی
ملاحضات اقتصادی
ملاحظات کیفی
در صنایع تولید مهمات یکی از روشهای ساخت گلوله، استفاده از فرایند قرارکاری در دمای اتاق میباشد. در این فرایند لوله فلزی داخل قالبی که شکل گلوله را تعیین میکند قرار گرفته و با ضربات متناوب قالب بر روی لوله، فلز تشکیلدهنده آن لوله در جهت شعاعی فشرده شده و گلوله ایجاد میگردد. ریختهگری روش متداول دیگری است که برای تولید گلوله مورد استفاده قرار میگیرد. در این روش فلز مذاب به داخل قالب ریخته شده و مذاب شکل قالب را به خود گرفته و منجمد میگردد. در حین فرایند انجماد، فلز منقبض شده به همین علت قالبهای ریختهگری را معمولاً کمی بزرگتر از سایز نهایی گلوله میسازند تا قطعه پس از انقباض به سایز مطلوب برسد. این درصورتی است که گلولههای تولید شده توسط فرایند قرارکاری در دمای محیط تولید میشوند و به همین دلیل دارای دقت ابعادی بسیار بالایی هستند. همچنین عیوب متداول ریختگری مانند حفرات در این گلولهها یافت نمیشود.