مهدی محقّق | |
---|---|
زادهٔ | ۱۰ بهمن ۱۳۰۸ (۹۴ سال) |
ملیت | ایرانی |
تحصیلات | اجتهاد، دکتری الهیات و معارف اسلامی از دانشگاه تهران و دکتری زبان و ادبیات فارسی از دانشگاه تهران |
پیشه(ها) | استاد دانشگاه، پژوهشگر ادبی و فلسفی و فقهی، پژوهشگر تاریخ پزشکی اسلامی |
شناختهشده برای | دو دوره رئیس انجمن آثار و مفاخر فرهنگی، مدیر مؤسسهٔ مطالعات اسلامی دانشگاه تهران ـ دانشگاه مکگیل |
آثار برجسته | استاد دانشگاه، ادیب، فقیه، مجتهد، عضو پیوستهٔ فرهنگستان زبان و ادب فارسی |
همسر | نوشآفرین انصاری |
پدر | حاج شیخ عباسعلی محقق خراسانی |
مهدی محقّق (متولد ۱۰ بهمن ۱۳۰۸ خورشیدی) نویسنده، علامه، ادیب، فقیه، مجتهد، فیلسوف، نسخهپژوه و پژوهشگر تاریخ پزشکی اسلامی، مصحح و شارح کتب ادبی و فلسفی و فقهی، استاد دانشگاه تهران است.[۱][۲] وی اصالتی دامغانی از خاندان محقق داشته و در شهر مشهد بهدنیا آمد و دارای مدرک دکتری الهیات و معارف اسلامی از دانشگاه تهران و دکتری زبان و ادبیات فارسی از دانشگاه تهران است. وی بنیانگذار دائرةالمعارف تشیع و عضو هیئت امنای بنیاد دائرةالمعارف اسلامی و رئیس اسبق انجمن آثار و مفاخر فرهنگی و مدیر مؤسسهٔ مطالعات اسلامی دانشگاه تهران ـ دانشگاه مکگیل و عضو پیوستهٔ فرهنگستان زبان و ادب فارسی است.[۳]
در دهم بهمن ۱۳۰۸ خورشیدی در مشهد در خانوادهای روحانی و اصالتاً دامغانی به دنیا آمد. پدرش حاج شیخ عباسعلی محقق خراسانی و پدربزرگش ملا بمانعلی محقق دامغانی بود.[۴][۵] مهدی محقق تا نه سالگی در آن شهر بود و سپس در سال ۱۳۱۷ به تهران منتقل گردید و تحصیلات خود را در سطح ابتدایی و متوسطه دنبال کرد. از سال ۱۳۲۳ شروع به تحصیلات حوزهای کرد و برای استفاده از محضر استادان بزرگ در سالهای ۱۳۲۶ و ۱۳۲۷ به مشهد آمد و در مدرسهٔ نواب اقامت گزید و علوم حوزوی را در حوزههای علمیهٔ مشهد و تهران تا مرحلهٔ اجتهاد فرا گرفت و موفق به اخذ درجهٔ اجتهاد از آیتالله محمدحسین کاشفالغطاء و آیتالله محمدتقی خوانساری آیت الله عبدالکریم زنجانی گردید.[۶][۷][۸]
در سال ۱۳۲۷ وارد دانشگاه تهران شد و دورهٔ دکتری الهیات را در سال ۱۳۳۷ به پایان رسانید و در سال ۱۳۳۸ موفق به اخذ درجهٔ دکتری در زبان و ادبیات فارسی از دانشگاه تهران گردید و در سال ۱۳۳۹ پس از شرکت در آزمون دانشیاری به عضویت هیئت آموزشی گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه تهران درآمد و پیش از آن بهمدت نه سال در دبیرستانهای تهران تدریس کرده بود که مدت سه سال از آن مدیر بخش کتب خطی کتابخانهٔ ملی فرهنگ هم بود. در سال ۱۳۴۰ از طرف دانشگاه لندن دعوت برای تدریس در دانشکده مطالعات مشرقزمین و آفریقا شد و به مدت دو سال در آن دیار به سر برد. در سال ۱۳۴۵ به مقام استادی دانشگاه نائل آمد و تا سال ۱۳۶۱ که بازنشسته گردید با همان سمت در گروههای زبان و ادبیات فارسی و عربی و فلسفه و علوم اجتماعی دانشگاه اجتماعی دانشگاه تهران به تدریس درسهای مختلف پرداخت. طی سالهای ۱۳۴۷–۱۳۴۴ و ۱۳۵۷–۱۳۵۵ و ۱۳۶۱–۱۳۶۰ در دانشگاه مکگیل کانادا به تدریس فلسفه و کلام و عرفان اسلامی پرداخت و در سال ۱۳۴۷ شعبهٔ مؤسسهٔ مطالعات اسلامی آن دانشگاه را در تهران تأسیس کرد و نتیجهٔ آن نشر بیش از شصت اثر نفیس در زمینههای مختلف علوم اسلامی است که با همکاری متجاوز از سی تن از استادان داخل و سی تن از استادان خارجی در دو مجموعهٔ «سلسلهٔ دانش ایرانی» و «تاریخ علوم در اسلام» فراهم آورد و به جامعهٔ علمی تقدیم داشت.[۹]
در سال ۱۳۵۳ بهعنوان رئیس انجمن استادان زبان و ادبیات فارسی برگزیده شد و با استفاده از امکانات مؤسسهٔ مطالعات اسلامی ده اثر به استادان آن رشته تقدیم داشت و نیز در همین سال بهعنوان عضو هیئت امناء با انجمن فلسفه همکاری کرد و در نشر آثار علمی دانشمندان شیعی ایرانی به وسیلهٔ آن انجمن در این توفیق علمی سهیم گردید.[۱۰] پس از بازنشستگی سالی سهماه در کانادا به مدت پنجسال تدریس کرد و پس از آن پنجسال در مؤسسهٔ بینالمللی اندیشه و تمدن اسلامی بهعنوان «استاد ممتاز فلسفهٔ اسلامی» بهتدریس و تحقیق اشتغال ورزید و نشر مجموعهای از متون و تحقیقات در زمینهٔ علوم اسلامی را بنیان نهاد که تاکنون دوازده مجلد از آن بهوسیلهٔ آن مؤسسه در تهران و کوالالامپور در مجموعهٔ «اندیشهٔ اسلامی» منتشر شدهاست. همچنین بهدعوت دانشگاه آکسفورد یکماه در سال در آنجا بهتحقیق و مطالعه دربارهٔ تاریخ پزشکی اشتغال داشته و برخی از استادان را در راهنمایی رسالههای دکتری در زمینهٔ علوم اسلامی یاری کردهاست.[نیازمند منبع]
پس از انقلاب اسلامی به ریاست دانشکدهٔ دماوند منصوب شد[۱۱] و پس از آن در سال ۱۳۶۱ سازمان دائرةالمعارف تشیع را پایهریزی کرد و همچنین پس از انتصاب به عضویت هیئت امنای بنیاد دائرةالمعارف اسلامی در سال ۱۳۶۲ مدت دو سال بهعنوان مدیرعامل آن نهاد را سازمان داد و اداره کرد.[۱۲][۱۳] بعد از بازنشستگی در دورههای فوقلیسانس و دکتری دانشگاههای مشهد و اصفهان و امام صادق (ع) و الزهراء و تربیت مدرس و تربیت معلم و دانشگاه آزاد اسلامی کرج تدریس و دانشجویان را در تحریر رسالههای کارشناسی ارشد و دکتری راهنمایی کرد.[۱۴] وی در زبان و ادبیات فارسی و عربی استاد تراز اول محسوب میشود و در زبان انگلیسی نیز مینویسد و سخنرانی میکند.[۱۵]
او مدتی را مدیر مؤسسه مطالعات اسلامی دانشگاه تهران ـ دانشگاه مک گیل بود. وی ریاست انجمن مفاخر فرهنگی، ریاست انجمن استادان زبان و ادبیات فارسی، عضویت در هیئت امنای انجمن فلسفه، عضویت در هیئت امنای بنیاد دائرةالمعارف اسلامی و عضویت در فرهنگستان زبان و ادب فارسی را در کارنامهٔ علمی و عملی خویش دارند. محقق همچنین عضو ایرانی فرهنگستان زبان و ادب مصر است و در فرهنگستانهای اردن، سوریه، هند و مجمع بینالمللی فلسفه در قرون وسطی مادرید و مجمع بینالمللی تاریخ پزشکی لندن نیز عضویت دارد.[۱۶] محقق همچنین در سال ۱۳۷۴ مشاور علمی بینالمللی بیت الحکمه پاکستان شد. او پیشتر در سال ۱۳۶۷ فرمانهای عضویت در مجمع اللغه العربیه مصر، فرهنگستان علوم اسلامی هندوستان و مجمع اللغه العربیه دمشق، عضویت در فرهنگستان علوم اسلامی را دریافت کرده بود.[۱۷]
سمتهای علمی او در ایران:[۱۸][۱۹]
سمتهای بینالمللی او:[۲۴][۲۵]
مهدی محقق تاکنون به پاس خدمات فرهنگی، سوابق آموزشی و تألیفات خود از سال ۱۳۴۹، موفق به کسب ۱۴ نشان، مدال و تقدیرنامه شدهاست[۲۷] برخی از این موارد عبارت است از:
کتابهای او اعم از تألیف و ترجمه و تصحیح و مجموعهٔ مقالات به هشتاد، و مقالات فارسی به عربی به یکصد و سی، و مقالات انگلیسی بیشتر از سی و پنج بالغ میشود. این مقالات در مجلات دانشگاههای ایران و نشریات علمی کشور و همچنین در مجلات علمی کشورهای انگلستان و فرانسه و آمریکا و ایتالیا و هلند و ترکیه و مصر و اردن و لبنان و سوریه و افغانستان و پاکستان و هندوستان چاپ و منتشر گشتهاست. چند نمونه از آثار ایشان عبارت است از:
آثار فلسفی مهدی محقق توسط این سازمانها در ایران بازنشر شدهاست:
|تاریخ=
را بررسی کنید (کمک)