پیرنصیر الدین نصیر یکی شاعر، نویسنده، پژوهشگر، سخنران، محقق و صوفی از پاکستان است. او نیز مشهور به «شاعر هفت زبان» است.
او یکی از شعرای بزرگ معاصر پاکستان به سال ۱۹۴۹میلادی در مضافات شهر اسلامآباد در قبیلهٔ سادات چشم بجهان گشود. او از اولاد پیر مهر علی شاه بود. او در سال ۲۰۱۳ میلادی درگذشت.[۱]
کرد تاراج دلم فتنه نگاهی عجبی | شعله روی عجبی، غیرت ماهی عجبی | |
باهمه نامه سیاهی نه هراسم از حشر | رحمت شافع حشر است پناهی عجبی | |
رُوی تابان تو در پرده گیسوی سیاه | به شب تار درخشانی ماهی عجبی | |
رهزن حسن رباید دل و دین | هوش و خرد گاه گاهی سر راهی به نگاهی عجبی | |
نقد جان باخته و راه بلا میگیرند | هست عشاق ترا رسمی و راهی عجب | |
خواستم رازِ دلم فاش نه گردد، لیکن | اشک بر عاشقیم گشت گواهی عجبی | |
ذره کوچه آن شاه مدینه بُودن | ای نصیر از پی ما شوکت و جاهی عجبی |