کیلاپایون | |
---|---|
اطلاعات پسزمینه | |
خاستگاه | سانتیاگو، شیلی |
ژانر | موسیقی فولکلور، موسیقی منطقهٔ آند، موسیقی اعتراضی، موسیقی لاتین، موسیقی کلاسیک معاصر، پیشرو، موسیقی ملل، ترانهسرایی نوین |
سالهای فعالیت | ۱۹۶۵ تا کنون |
ناشر(ان) | اودئون ریکوردز، پیکَپ، گروه موسیقی وارنر |
همکاریهای مرتبط | ویولتا پارا، ویکتور خارا، اینتی-ایلیمانی، آنخل پارا، ایسابل پارا، لوئیس آدبیس، سرخیو اورتگا، پابلو نرودا، پاتریثیو مانس، ئیاپو، دانیل بیگلیهتی، آتاهوآلپا یوپانکی، پالوما سان باسیلیو، ژان لویی بارو، خولیو کورتاسار |
اعضا | اعضای اصلی: ادوآردو کاراسکو رودلفو پارادا گیجرمو اودو (۱۹۴۳–۱۹۹۱) پاتریثیو کاستییو کارلوس کِسادا اوگو لاگوس اِرنان گومس پاتریثیو وانگ روبن اسکودهرو اعضای دیگر: خولیو نومهائوسر خولیو کاراسکو گیجرمو گارسیا ریکاردو بنهخاس سباستین کِسادا اسماعیل اودو آلبارو پینتو چانیارال اورتهگا سرخیو آریگادا ماریو کونترهراس |
کیلاپایون (اسپانیایی: Quilapayún) نام یک گروهِ موسیقی فولکلور از کشور شیلی است.
این گروه، یکی از پایدارترین و تأثیرگذارترین نمایندگانِ جنبش «ترانهسرایی نوین» شیلی محسوب میشود. موسیقیِ آنها، پیوندی ناگسستنی با وقایع سیاسی شیلی در دوران حکومت سالوادور آلنده و پس از آن دارد. اعضایِ کیلاپایون، سالها در تبعید و در کشور فرانسه به سر بردند.
سرانجام پس از مدتها و در سال ۲۰۰۲ میلادی، به دنبال اختلافاتی مابین اعضای اصلی، بر سرِ خطِ مشی فکری و آیندهٔ گروه، کیلاپایون به دو گروه مجزا تقسیم شد: «کیلاپایون-تاریخی (قدیمی)» (در شیلی) و «کیلاپایون-فرانسه» (در فرانسه)
واژهٔ کیلاپایون در گویش سرخپوستان آمریکای لاتین به معنی «سه ریش» است و در واقع نامِ این گروه موسیقی، اشارهای طنزآمیز به ظاهر و ترکیبِ مردانهٔ سه دانشجویی داشت که در سال ۱۹۶۵ میلادی، کیلاپایون را بنیان نهادند. مدتی کوتاه پس از تأسیس گروه، ویکتور خارا هم به آنها پیوست و مدیریت هنری گروه را به عهده گرفت.[۱] کیلاپایون از همان آغاز، از سازهای محلی و بومی سرخپوستان، برای خواندن اشعار و ترانههای سیاسی-اجتماعی خود بهره میگرفتند.[۱]
یکی از ترانههای مشهور آنان «ملت متحد، هیچگاه شکست نخواهد خورد» (اسپانیایی: El pueblo unido jamás será vencido) نام دارد که آهنگ و ملودی آن، در جریانِ مبارزات سیاسی و وقایع انقلاب ۱۳۵۷ ایران، الهامبخشِ سرودی انقلابی با عنوان «برپا خیز، از جا کن، بنای کاخ دشمن» بود که با شعری از سیاوش کسرایی و توسط اعضای «کنفدراسیون دانشجویی ایران» اجرا شد.[۱]