آموزش فلسفه

برای دیگر کاربردها، آموزش فلسفه (ابهام‌زدایی) را ببینید.
پرسش‌های نظری دربارهٔ آموزش فلسفه در مدارس با رویکردهای مختلف فیلسوفان تدریس می شود.

آموزشِ فلسفه شامل تدریس و یادگیری علم فلسفه و همچنین پژوهش دربارهٔ آن است. این مقوله با فلسفهٔ آموزش و پرورش تفاوت دارد.

آموزش این علم معمولاً به ۴ مرحله اصلی تقسیم می‌شود:

در همهٔ کشورها آموزش فلسفه در همهٔ سطح‌های آموزشی ارائه نمی‌شود و در برخی از کشورها، درس فلسفه عملا از کل برنامهٔ درسی غایب است.

رویکردهای نظری به آموزش فلسفه

[ویرایش]

پرسش‌های نظری دربارهٔ آموزش فلسفه در مدارس، دستکم از زمان امانوئل کانت و گئورگ ویلهلم فریدریش هگل مورد بحث بوده‌است. این مبحث در آلمان مدرن در دهه ۱۹۷۰ به ظهور دو رویکرد رقیب منجر شد:

  • رویکرد سنتی‌تر، رویکرد متن‌گرای Wulff D. Rehfus
  • رویکرد مدرن‌تر، رویکرد دیالوگ‌گرا یا گفتگوگرای Ekkehard Martens.

رویکردهای تازه‌تری به دست Karel van der Leeuw و Pieter Mostert و همچنین رولاند هِنکِه [۱] ایجاد شده‌است.

مشابه همین تقسیم‌بندی بین سنت‌گرایان و مدرنیست‌ها را در فرانسه نیز توان یافت، از یک سو Jacques Muglioni و ژاکلین روس قرار داشتند، و در سوی دیگر France Rollin و Michel Tozzi.

در برخی کشورها مانند ایتالیا آموزش فلسفه به‌طور سنتی تاریخ‌گرا است و در درس تاریخ اندیشه تدریس می‌شود.

ژورنال تخصصی آموزش فلسفه (نشریه) به مسایل آموزش فلسفه در سطح کالج‌ها و دانشگاه‌ها می‌پردازد.

از روش‌های آموزشی در فلسفه، روش سقراطی و هرمنوتیک را می‌توان نام برد. تأثیرِ پرورشیِ آموزش فلسفه نیز مورد توجه پژوهشگران این حوزه و فیلسوفان آموزش و پرورش است.

پانویس

[ویرایش]
  1. ↑ Roland W. Henke

منابع

[ویرایش]

پیوند به بیرون

[ویرایش]