آیلین چانگ
آیلین چانگ | |
|---|---|
 تصویر چانگ در سال ۱۹۵۴ | |
| زاده | ژانگ یانگ ۳۰ سپتامبر ۱۹۲۰ شانگهای، جمهوری چین |
| درگذشته | ۸ سپتامبر ۱۹۹۵ (۷۴ سال) لس آنجلس، آمریکا |
| نام(های) دیگر | لیانگ جینگ (梁京)[۱] |
| پیشه | رمان‌نویس مقاله‌نویس نویسنده ادبیات نمایشنامه نویس فیلمنامهنویس نویسنده داستان کوتاه |
| تحصیلات | تالار سنت مری، شانگهای |
| دانشگاه | دانشگاه هنگ کنگ دانشگاه سنت جان شانگهای |
| دوره | ۱۹۳۲ الی ۱۹۹۵ |
| سبک نوشتاری | داستان ادبی |
| همسر(ها) | هو لانچنگ (m. 1944; طلاق. 1947) فردیناند ریهر (م. ۱۹۵۶؛ متوفی 1967) |
| خویشاوندان | ژانگ پیلون (پدربزرگ) لی هنگژانگ (پدربزرگ) |
آیلین چانگ (چینی سنتی: 張愛玲؛ چینی ساده شده: 张爱玲؛ ۳۰ سپتامبر ۱۹۲۰–۸ سپتامبر ۱۹۹۵) با نام مستعار لیانگ جینگ (梁京)، مقاله‌نویس، رمان‌نویس و فیلمنامهنویس چینی بود. او یک فمینیسم مشهور در تاریخ چین است که به خاطر به تصویر کشیدن زندگی دهه ۱۹۴۰ شانگهای و هنگ کنگ شهرت دارد.
چانگ با یک اصل و نسب اشرافی به دنیا آمد و دو زبانه در شانگهای تحصیل کرد. او بین سال‌های ۱۹۴۳ و ۱۹۴۵ در شانگهای تحت اشغال ژاپن شهرت ادبی پیدا کرد. با این حال، پس از تسلط کمونیست‌ها بر چین، او از کشور گریخت. در اواخر دهه ۱۹۶۰ و اوایل دهه ۱۹۷۰، او توسط محققانی دوباره کشف شد. همراه با بررسی مجدد تاریخ‌های ادبی در دوران پس از مائو در اواخر دهه ۱۹۷۰ و اوایل دهه ۱۹۸۰، او دوباره به شهرت ادبی در تایوان، هنگ کنگ، سرزمین اصلی چین و جوامع دیاسپورای چینی رسید.[۲] در اوایل دهه ۱۹۹۰، ژانگ ایلینگ دوباره برای مردم سرزمین اصلی چین محبوب شد.[۳] چانگ نویسنده‌ای رئالیست و نوگرایی بود.[۴] مهم‌ترین کمک او ساختن روایتی منحصر به فرد در زمان جنگ بود، روایتی که از روایت‌های بزرگ نجات و انقلاب ملی منحرف شد. او به دنبال بازگویی جزئیات و تجربیات به ظاهر نامربوط زندگی روزمره مردان و زنان عادی در دوره‌های تغییر اجتماعی و خشونت بود. چانگ همچنین به خاطر نگاهش به تاریخ مدرن، نمایش رنگ‌ها، خطوط و حالات در نوشته‌هایش و در کنار هم قرار دادن واقعیت تاریخی با قلمرو اهلی بودن شهرت داشت.[۵]
در فرهنگ عامه
[ویرایش]- سریال بیست قسمتی بنام افسانه آیلین چانگ با بازی رنه لیو محصول سال ۲۰۰۴ در بیست قسمت در سال ۲۰۰۴ در تایوان پخش شد.
- ویکتور وونگ خواننده مالزیایی در سال ۲۰۰۵ آهنگی با عنوان «آیلین چانگ» سرود.
درگذشت
[ویرایش]در ۸ سپتامبر ۱۹۹۵، چانگ در آپارتمانش در خیابان روچستر در وست‌وود، لس آنجلس، توسط صاحبخانه‌اش پیدا شد.[۶] به گفته دوستانش، چانگ چند روز قبل از اینکه مدیر ساختمانش جسد او را کشف کند، پس از اینکه از پاسخ ندادن به تلفن خود نگران شده بود، به مرگ طبیعی مرده بود. در گواهی فوت او آمده‌است که او بر اثر بیماری قلبی-عروقی درگذشته است. طبق وصیت چانگ، او بدون هیچ مراسم یادبودی سوزانده شد و خاکسترش در اقیانوس آرام پراکنده شد.
منابع
[ویرایش]- ↑ Sun, Rui Zhen (22 May 1988). "Eileen Chang's Brief Account of Life and Activities (張愛玲生平和創作活動簡記)". Xueshu Yuekan (學術月刊) (به چینی): 159–163. Retrieved 24 March 2019.
- ↑ "Chang, Eileen (Zhang Ailing) 1920–1995." Encyclopedia of Modern China, edited by David Pong, vol. 1, Charles Scribner's Sons, 2009, pp. 193-195. Gale Virtual Reference Library. Accessed 24 Mar. 2019.
- ↑ 程, 业久 (2015-05-30). "张爱玲传记研究": 5 – via cnki.
{{cite journal}}: Cite journal requires|journal=(help) - ↑ Qu, Lina (2020-02-09). "Writing, Rewriting, and Miswriting: Eileen Chang's Late Style Against the Grain". CLCWeb: Comparative Literature and Culture. 21 (6). doi:10.7771/1481-4374.3305. ISSN 1481-4374.
- ↑ Pong, David. Encyclopedia of modern China. ISBN 978-0-684-31571-3. OCLC 432428521.
- ↑ By Robert McG. Thomas Jr. "Eileen Chang, 74, Chinese Writer Revered Outside the Mainland". The New York Times. Retrieved March 27, 2019.
پیوند به بیرون
[ویرایش]
- Collected drawings of Eileen Chang, Shanghai 1936–1946 in mini-tofu#7
- Love Everlasting (Buliao qing) (Sang Hu, dir., 1947) with English subtitles - Film based on Eileen Chang's first screenplay
- Long Live the Missus! (Taitai wansui) (Sang Hu, dir., 1947) with English subtitles - Film based on Eileen Chang's second screenplay
- Full translation of Long Live the Missus! (1947) - MCLC Resource Center Publications
- Eileen Chang in Chinese Movie Database (Chinese)
- آیلین چانگ در IMDb
 | این یک مقالهٔ خرد پیرامون یک نویسنده، شاعر یا نمایش‌نامه‌نویس است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید. |