ابراهیم بن مهدی
ابراهیم بن مهدی ( ۲۲۴–۱۶۲ قمری، ۸۳۹–۷۷۹ میلادی ) امیر، رامشگر و شاعر عرب، فرزند ابوعبدالله محمد مهدی سومین خلیفه عباسی و شِکله کنیز دیلمی مهدی بود. برخی ابراهیم را به مادرش نسبت داده و او را ابن شکله خوانده‌اند. شهرت ابراهیم گذشته از وقایع سیاسی مهمی که در آن نقش داشت بیشتر مربوط به آوازخوانی و مهارت او در موسیقی است. ابراهیم در روزگار معتصم محبوب‌ترین موسیقی‌دان بارگاه خلافت به شمار می‌آمد.[۱]
به گفته ابن اسفندیار، مادر ابراهیم، شکله، شاهزاده طبرستان و دختر اسپهبد خورشید بود که در فتح قلمرو دابویگان به کنیزی گرفته شد و منصور دوانیقی او را به عقد پسرش درآورد.
پانویس
[ویرایش]- ↑ دائرةالمعارف بزرگ اسلامی، ذیل «اِبراهیمِ بنِ مَهدی».
منابع
[ویرایش]- سجادی، صادق (۱۳۶۸). «اِبراهیمِ بنِ مَهدی». دائرةالمعارف بزرگ اسلامی. ج. دوم. تهران: مرکز دائرةالمعارف بزرگ اسلامی.
| خلفای عراق (۱۲۵۸–۷۴۹) |
|   | ||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| خلفای قاهره (۱۵۱۷–۱۲۶۱) | ||||||||||||||||
نام‌های درون کروشه خلفایی کوتاه‌مدت هستند که تنها در شهر بغداد به‌رسمیت شناخته‌شدند. | ||||||||||||||||
| عمومی | |
|---|---|
| کتابخانه‌های ملی | |
| سایر | |
.jpg)
