احمد اورابی

احمد اورابی پاشا
ʻUrabi in 1906
نخست‌وزیر مصر
دوره مسئولیت
۱ ژوئیه ۱۸۸۲ – ۱۳ سپتامبر ۱۸۸۲
پادشاهتوفیق پاشا
پس ازراغب پاشا
پیش ازمحمد شریف پاشا
اطلاعات شخصی
زادهسال ۱۸۴۱ میلادی
زاغازیگ، مصر
درگذشتهسال ۱۹۱۱ میلادی
قاهره، مصر
خدمات نظامی
وفاداری مصر
درجهسرتیپ
جنگ‌ها/عملیات‌جنگ اتیوپی و مصر «شورش اورابی» - جنگ «انگلیس و مصر».

احمد عربی ([ˈæħmæd ʕoˈɾɑ:bi] ; عربی: أحمد عرابی عربی؛ ۳۱ مارس ۱۸۴۱–۲۱ سپتامبر ۱۹۱۱)، همچنین معروف به احمد اورابی یا اورابی پاشا،[۱] افسر ارتش مصر بود.[۲] اورابی اولین رهبر سیاسی و نظامی در مصر بود که از فلاحین برخاست و در شورشی در سال ۱۸۷۹ شرکت کرد که به شورش اورابی علیه دولت خدیو توفیک، که تحت نفوذ یک کنسرسیوم انگلیسی - فرانسوی بود، تبدیل شد.[۳] او به کابینه توفیق ارتقا یافت و اصلاحات در ادارات نظامی و مدنی مصر را آغاز کرد، اما تظاهرات اسکندریه در سال ۱۸۸۲ باعث بمباران و تهاجم بریتانیا شد که منجر به دستگیری اورابی و متحدانش و تحمیل کنترل بریتانیا در مصر شد. «اورابی و یارانش توسط توفیق به تبعید در سیلان به عنوان نوعی مجازات محکوم شدند.[۴][۵]

اوایل زندگی

[ویرایش]

او در سال 1841[۶] در روستای حریت رزنه در نزدیکی زاغزیق در استان شرقیه، تقریباً ۸۰ کیلومتری شمال قاهره به دنیا آمد.[۷] «اورابی فرزند یکی از دهکده‌ها و یکی از افراد ثروتمند جامعه بود که به او اجازه داد تا تحصیلات مناسبی داشته باشد. پس از پایان تحصیلات ابتدایی در روستای خود، در دانشگاه الازهر ثبت نام کرد تا تحصیلات خود را در سال ۱۸۴۹ تکمیل کند. سپس او وارد ارتش شد و به سرعت پله‌های ترقی را طی نمود و در سن ۲۰ سالگی به درجه ستوانی رسید.

اورابی در طول جنگ اتیوپی-مصر (۱۸۷۴–۱۸۷۶) در نقش پشتیبانی در خطوط ارتباطی ارتش مصر خدمت کرد. گفته می‌شود زمانی که او از این جنگ - که مصر شکست خورد - بازگشته است - «از نحوه سوء مدیریت آن خشمگین شده‌است» و این تجربه او را به سمت سیاست و حرکت اعتراضی قاطعانه علیه خدیو سوق داده‌است.[۸]

اورابی تسلیم دروری کرزن دروری-لو

تبعید و بازگشت

[ویرایش]

«اورابی در ۳ دسامبر ۱۸۸۲ توسط خدیوات به دلیل شورش محاکمه شد. وی توسط وکیل بریتانیایی ریچارد ایو[۹] و الکساندر میریک برادلی دفاع شد. به گفته الیزابت تامپسون، دفاعیات اورابی بر این ایده تأکید کرد که علیرغم اینکه او به‌طور غیرقانونی توسط ریاض پاشا و خدیو توفیق زندانی شده بود، اما همچنان به روشی که طبق قانون مصر مجاز بود و با این امید که خدیوات پس از مداخله او باقی بماند، پاسخ داده‌است. به این ترتیب وفاداری خودش را به مردم مصر نشان داد.[۱۰] بر اساس تفاهم صورت گرفته با لرد دافرین، نماینده بریتانیا، اورابی به جرم خود اعتراف کرد و به اعدام محکوم شد، اما این حکم بلافاصله به تبعید مادام العمر تبدیل شد.[۱۱] او مصر را در ۲۸ دسامبر ۱۸۸۲ به مقصد سیلان (سری‌لانکا کنونی) ترک کرد. خانه او در جاده هالولووا، کندی (که قبلاً متعلق به مودالیار جرونیس دی سویسا بود)[۱۲] اکنون مرکز فرهنگی اورابی پاشا است. اورابی در مدت اقامت خود در سیلان برای ارتقای کیفیت آموزش در میان مسلمانان این کشور تلاش کرد. کالج حمید الحسینی، اولین مدرسه سریلانکا برای مسلمانان در ۱۵ نوامبر ۱۸۸۴ تأسیس شد و پس از هشت سال کالج ظهیرا، در ۲۲ اوت ۱۸۹۲ تحت حمایت وی تأسیس شد. در ماه مه ۱۹۰۱، خدیو عباس دوم، پسر و جانشین توفیق به اورابی اجازه داد تا به مصر بازگردد. عباس از نظر پدربزرگش خدیو اسماعیل اعظم یک ملی‌گرا بود و عمیقاً با نفوذ انگلیس در مصر مخالف بود. «اورابی در ۱ اکتبر ۱۹۰۱ بازگشت و تا زمان مرگش در ۲۱ سپتامبر ۱۹۱۱ در مصر ماند.[۱۳]

منابع

[ویرایش]
  1. ↑ Portrait of "'Uraby Pasha" by Luigi Fiorillo, from album showing Alexandria after the British naval bombardment of the city (1882). American University in Cairo website, accessed 27 June 2021.
  2. ↑ name=":1">"ʿUrābī Pasha". Encyclopaedia Britannica. Retrieved 9 June 2020.
  3. ↑ Bowen, John Eliot (1886). "The Conflict of East and West in Egypt. II". Political Science Quarterly. 1 (3): 449–490. doi:10.2307/2139362. ISSN 0032-3195.
  4. ↑ Buzpinar, S. Tufan. "The Repercussions of the British Occupation of Egypt on Syria, 1882–83". Middle Eastern Studies. 36.
  5. ↑ Thompson, Elizabeth. "Ahmad Urabi and Nazem al- Islam Kermani: Constitutional Justice in Egypt and Iran," Justice Interrupted (Harvard, 2013), 61–88.
  6. ↑ "ʿUrābī Pasha". Encyclopaedia Britannica. Retrieved 9 June 2020.
  7. ↑ McGrath, Cam (October 2004). "Far and Away". Egypt Today. Archived from the original on January 8, 2011.
  8. ↑ Blunt, Secret History, p.101
  9. ↑ Obituary for Richard Eve in The Sphere, 11 July 1900, pg 93
  10. ↑ Thompson, Elizabeth. Justice Interrupted: The Struggle for Constitutional Government in the Middle East. Cambridge, MA: Harvard University Press, 2013. 69.
  11. ↑ Baring, Evelyn (1908). Modern Egypt. Vol. 1. London: Macmillan. p.336.
  12. ↑ د سویسا، روپا. دسویاهای آلفرد هاوس کاروناراتنه و پسران. پ. 34.
  13. ↑ Egypt state information بایگانی‌شده در مه ۲۵, ۲۰۰۷ توسط Wayback Machine