ادواردو لئو
ادواردو لئو | |
|---|---|
 | |
| زادهٔ | تاریخ درست نیست٫ سال باید ۴ رقم داشته باشد٫ (برای سال‌های پیش از هزار، صفر بیفزایید٫)٫ (خطا: نیازمند سال، ماه، روز معتبر سال) رم، ایتالیا |
| پیشه(ها) | بازیگر و کارگردان |
| سال‌های فعالیت | ۱۹۹۵-اکنون |
| قد | ۱٫۸۰ m (۵ ft ۱۱ in) |
ادواردو لئو (به ایتالیایی: Edoardo Leo) (زاده ۲۱ آوریل ۱۹۷۲) بازیگر، کارگردان و فیلمنامه‌نویس ایتالیایی است.
زندگی و شغل
[ویرایش]ادواردو لئو، متولد رم، فارغ‌التحصیل ادبیات و فلسفه از دانشگاه ساپینزا است. او در سنین جوانی شروع به شرکت در دوره‌های بازیگری کرد و اولین کار حرفه ای خود را در سال ۱۹۹۵، در فیلم تلویزیونی La luna rubata انجام داد.[۱] او اولین نقش برجسته خود را در سال ۲۰۰۳ با نقش مارچلو در سریال تلویزیون، یک پزشک در خانواده شروع کرد.
در سال ۲۰۰۹، لئو به عنوان فیلمنامه نگار و کارگردان در فیلم «۱۸ سال بعد» فعالیت کرد و برای این فیلم نامزد جایزه دیوید دی دوناتلو برای بهترین کارگردان جدید و نامزد جایزه روبان نقره ای برای بهترین کارگردان شد.[۱] وی در سال ۲۰۱۴ جایزه نینو مانفردی در جوایز روبان نقره ای را دریافت کرد.[۲]
فیلم او در سال 2015 The Legendary Giulia and Other Miracles (افسانه جیولیا و سایر معجزات) برنده دیوید دی دوناتلو جوانان و روبان نقره ای برای بهترین فیلم کمدی شد.[۳][۴]
فیلمبرداری
[ویرایش]| سال | عنوان | نقش | یادداشت |
|---|---|---|---|
| ۲۰۰۳ | مردم روم | خودش | فیلم مستند |
| ۲۰۰۴ | محدودیت‌های شهر | لورنزو کورسی | |
| ۲۰۱۰ | ۱۸ سال بعد | میرکو | اولین کارگردانی و فیلمنامه‌نویسی است |
| ۲۰۱۱ | اسکورت در عشق | بارمن | ظاهر کامو |
| ۲۰۱۲ | پاینده‌باد ایتالیا | مارکو | |
| به رم با عشق | روزنامه‌نگار | ظاهر کامو | |
| ۲۰۱۳ | صبح بخیر پدر | پائولو | همچنین کارگردان |
| حرکت پنگوئن | برونو | همچنین نویسنده | |
| ۲۰۱۴ | همه اشتباهات فروید | روبرتو | |
| شما من را به یاد دارید؟ | روبرتو مارینو | همچنین نویسنده | |
| من می‌توانم هر زمان که می‌خواهم استعفا بدهم | پیترو زینی | ||
| ۲۰۱۵ | افسانه جیولیا و سایر معجزات | فاوستو | همچنین نویسنده |
| آنها کی؟ | دیوید | ||
| ۲۰۱۶ | غریبه‌های تمام عیار | کاسیمو | |
| ۲۰۱۹ | چیزی جز جنایت باقی نمانده‌است | رناتینو | |
| شیر شاه | تیمون (صدا) | دوبله ایتالیایی |
| سال | عنوان | نقش | یادداشت |
|---|---|---|---|
| ۱۹۹۶ | بچه‌ها روی دیوار | آنجلو | سریال تلویزیونی ایتالیا؛ قسمت: "Vincere" |
| ۱۹۹۷ | وکیل پورتا | وینچنزو | سریال تلویزیونی ایتالیا؛ ۴ قسمت |
| ۱۹۹۸ | مارشال روکا | پیرو کامبی | سریال تلویزیونی ایتالیا؛ قسمت: "فینال انیگما" |
| ۲۰۰۴–۲۰۰۴ | یک پزشک در خانواده | مارچلو | سریال تلویزیونی ایتالیا؛ ۱۱ قسمت |
| ۲۰۰۲ | دون ماتئو | فرانکو لوداتی | سریال تلویزیونی ایتالیا؛ قسمت: "رسوایی در città" |
| زیبایی زنان | ایوان | سریال تلویزیونی ایتالیا؛ قسمت: "آگوستو" | |
| ۲۰۰۵ | من با یک فوتبالیست ازدواج کردم | ویتو پالما | مینی سریال تلویزیونی ایتالیا؛ ۴ قسمت |
| ۲۰۰۷ | کاترین و دخترانش | رابی | سریال تلویزیونی ایتالیا؛ ۶ قسمت |
| ۲۰۰۸–۲۰۱۰ | رمان جنایی: سریال | نمبو بچه | سریال تلویزیونی ایتالیا؛ ۱۵ قسمت |
| ۲۰۰۹ | جنایی | لوکا | سریال تلویزیونی ایتالیا؛ قسمت: "مورک و مندی" |
| من سزارونی | استیفانو | سریال تلویزیونی ایتالیا؛ ۲ قسمت | |
| ۲۰۱۲ | تایتانیک: خون و فولاد | آندره | سریال تلویزیونی فرانسوی؛ ۸ قسمت |
| ۲۰۱۸ | جشنواره دوپو | خودش | میزبان |
منابع
[ویرایش]- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ Roberta Montella. "Edoardo Leo: Un artista completo". MyMovies. Retrieved 14 August 2015.
- ↑ Giuseppe Fantasia (30 June 2014). "Nastri d'Argento 2014: a Taormina trionfa Paolo Virzì". The Huffington Post. Retrieved 14 August 2015.
- ↑ Simona Santoni (12 June 2015). "David di Donatello 2015, i vincitori: trionfa Anime nere". Panorama. Retrieved 14 August 2015.
- ↑ Redazione (28 June 2015). "Nastri d'argento 2015: tutti i vincitori". Vanity Fair. Retrieved 14 August 2015.