| ارمنی کیلیکی/ارمنی میانه | |
|---|---|
| منطقه | سرزمین کوهستانی ارمنستان، کیلیکیه |
| دوره | تبدیل شده به زبان ارمنی |
هندواروپایی
| |
گونه‌های نخستین | ارمنی کلاسیک
|
| الفبای ارمنی | |
| کدهای زبان | |
| ایزو ۳–۶۳۹ | axm |
فهرست لینگوییست | axm |
| گلاتولوگ | هیچ کدام |
ارمنی کیلیکی (ارمنی: Կիլիկեան հայերէն یا միջին հայերէն) که ارمنی میانه هم نامیده می‌شود، دوره دوم در زبان ارمنی نوشتاری است که به آن کتاب‌های متعددی بین قرن‌های ۱۲ و ۱۸ منتشر شده‌است. این دوره بعد از گرابار (ارمنی کلاسیک) و قبل از اشخارهابر (ارمنی مدرن) قرار دارد.
ارمنی کلاسیک عمدتاً یک زبان تصریفی و ترکیبی بود، اما در ارمنی میانه، در دوره نفوذ ارمنی مدرن، اشکال پیوندی و تحلیلی بر زبان تأثیر گذاشت.[۱] از این نظر، ارمنی میانه مرحله گذار از ارمنی قدیم به ارمنی مدرن یا اشخارهابر است.[۲] ارمنی میانه به این دلیل قابل توجه است که اولین شکل نوشتاری ارمنی است که ویژگی‌های صوتی غربی‌گونه را از خود نشان می‌دهد و حروف o و ֆ را که بر اساس حروف یونانی "ο" و "φ" هستند به کار برده‌است.