ارنست کوهن (زبان‌شناس)

ارنست کوهن
زادهٔ۷ فوریهٔ ۱۸۴۶
درگذشت۲۱ اوت ۱۹۲۰
ملیتآلمان
امضاء

ارنست کوهن (انگلیسی: Ernst Kuhn; ۷ فوریهٔ ۱۸۴۶ – ۲۱ اوت ۱۹۲۰) هندشناس و زبان‌شناس متخصص مطالعات هندواروپایی اهل آلمان بود. پدر او آدالبرت کوهن نیز زبان‌شناس بود.

ارنست کوهن در دانشگاه‌های برلین و توبینگن تحصیل کرد و در سال ۱۸۶۹ با ارائه رساله‌ای در مورد کَچایَنه،[۱] زبان‌شناس، با عنوان «نمونه‌ای از کچاینه‌پکارنه‌ئه»[۲] دکترای خود را دریافت کرد. در سال ۱۸۷۱، او نشان شایستگی خود را در رشته‌های زبان سانسکریت و زبان‌شناسی تطبیقی از دانشگاه هاله-ویتنبرگ دریافت کرد و در سال بعد به عنوان استاد به دانشگاه لایپزیگ نقل مکان کرد. در سال ۱۸۷۵، او استاد تمام‌وقت دانشگاه هایدلبرگ شد و از سال ۱۸۷۷ تا ۱۹۱۷ به عنوان استاد زبان‌شناسی ایرانی و مطالعات هندواروپایی تطبیقی در دانشگاه لودویگ ماکسیمیلیان مونیخ خدمت کرد.

از سال ۱۸۷۳ در نشریه مجله تحقیقات زبانشناسی تطبیقی[۳] که توسط پدرش تأسیس شده بود، فعالیت داشت و از سال ۱۸۹۲ ویراستار کتاب‌شناسی خاورشناسی[۴]، نشریه‌ای که توسط آگوست مولر (خاورشناس) در سال ۱۸۸۷ تأسیس شده بود، کار کرد. در سال ۱۸۸۳، او به عضویت آکادمی علوم باواریا درآمد.

گزیدهٔ آثار

[ویرایش]
  • دربارهٔ زبان اتروسکی (با همکاری ویلهلم پاول کورسن؛ ۲ جلد، ۱۸۷۴–۷۵) - در مورد زبان اتروسکی.
  • بررسی دستور زبان پالی، ۱۸۷۵ - به عنوان بهترین اثر او شناخته می‌شود.
  • مطالعات اسطوره‌شناسی آدالبرت کوهن (۱۸۸۶، به عنوان ویراستار) - مطالعات اسطوره‌شناسی آدالبرت کوهن.
  • بلوهر و یوداسف؛ یک مطالعه کتابشناختی-ادبی-تاریخی، ۱۸۹۴ - در این اثر، کوهن به تأثیر بودایی بر افسانه‌های مسیحی اشاره می‌کند.
  • اساس فقه‌اللغه ایرانی (به عنوان ویراستار؛ نویسنده اصلی ویلهلم گایگر) - جستارهای اصلی زبان‌شناسی زبان‌های ایرانی.

منابع

[ویرایش]
  1. Kaccāyana
  2. Kaccâyanappakaraṇae specimen
  3. Zeitschrift für vergleichende Sprachforschung
  4. Orientalische Bibliographie

پیوند به بیرون

[ویرایش]