ارنستو پلگرینی

ارنستو پلگرینی
زادهٔ۱۴ دسامبر ۱۹۴۰ ‏(۸۳ سال)
میلان، ایتالیا
ملیتایتالیایی
پیشهتاجر
شناخته‌شده
برای
  • رئیس سابق باشگاه فوتبال اینتر میلان

ارنستو پلگرینی (زاده ۱۴ دسامبر ۱۹۴۰) یک تاجر در صنعت پذیرایی اهل ایتالیا است. او همچنین مالک سابق باشگاه فوتبال اینترمیلان بین سال‌های ۱۹۸۴ تا ۱۹۹۵ نیز بود.

زندگی و شغل

[ویرایش]

پلگرینی که پسر یک کشاورز بود، در اوایل دهه ۱۹۶۰ میلادی به عنوان حسابدار در شرکت تولید دوچرخه بیانکی (Bianchi) مشغول به کار شد و ماهیانه ۵۰۰۰۰ لیره ایتالیا درآمد داشت.[۱] در سال ۱۹۶۴، او ترفیع درجه یافت و به عنوان حسابدار ارشد منصوب شد، اما در عوض، او درخواست کار بیشتری در شرکت کرد و در نتیجه مدیریت یک سالن غذاخوری را بر عهده گرفت.[۲] او در اینجا پیشرفت خود را در صنعت آماده‌سازی مواد غذایی و پذیرایی یا همان کِیتِرینگ آغاز کرد و در سال ۱۹۶۵، پس از درک این موضوع که معجزه اقتصادی ایتالیا به لطف درآمد قابل تصرف بیشتر جمعیت ایتالیا و عادات غذایی جدید، گسترش صنعت غذای ایتالیا را تسهیل می‌کند، سازمان غذاخوری‌های پلگرینی (به ایتالیایی: "Organiszazione Mense Pellegrini") را تأسیس کرد. در سال ۱۹۷۵، شرکت او به «شرکت سهامی پلگرینی» (PellegriniS.p.A) تغییر وضعیت داد[۳] که با گذشت زمان گسترش یافت و خدماتی مانند بلیط غذا، خدمات شرکتی، بهداشتی و پذیرایی مدارس، خدمات بهداشتی و نظافت صنعتی و خدمات رفاهی در ایتالیا را دربر گرفت.[۴]

در سال ۲۰۱۹، «شرکت سهامی پلگرینی»، ۶۰۰ میلیون یورو سود کرد و حدود ۶۵۰۰ نفر را استخدام کرد.[۵]

ریاست باشگاه فوتبال اینترمیلان

[ویرایش]

در سال ۱۹۷۹، پلگرینی نامه ای به ایوانوئه فرایتزولی، رئیس وقت اینتر نوشت و از او خواست تا به باشگاه اجازه کمک مالی بدهد و در نتیجه به عنوان عضوی از هیئت مدیره اینتر پذیرفته شود.[۶] پلگرینی اینتر را در سال ۱۹۸۴ از ایوانوئه فرایتزولی خرید و تبدیل به هفدهمین رئیس باشگاه اینترمیلان شد.[۷]

تحت مالکیت او، اینتر بازیکنانی مانند کارل-هاینتس رومنیگه، لوتار ماتئوس، یورگن کلینزمن و آندریاس برمه را خریداری کرد و موفق به کسب یک اسکودتو (۸۹–۱۹۸۸)، دو جام یوفا (۹۱–۱۹۹۰ و ۹۴–۱۹۹۳) و یک سوپر جام فوتبال ایتالیا (۱۹۸۹) شد.

در سال ۲۰۲۰، او به تالار مشاهیر باشگاه فوتبال اینتر میلان راه یافت.[۸]

نشان افتخار

[ویرایش]
Rightشوالیه: نشان شایستگی برای کار: ۱۹۹۰[۹]

منابع

[ویرایش]
  1. ↑ Piva, Gianni (8 ژوئیه 1994). "Dalle mense alle luci di San Siro". La Repubblica (به ایتالیایی). Archived from the original on 5 March 2016. Retrieved 14 March 2021.
  2. ↑ Giojelli, Caterina (4 ژانویه 2015). "La conquista della ristorazione, l'Inter dei record, il ristorante per nuovi poveri. La bella storia di Ernesto Pellegrini". Tempi (به ایتالیایی). Archived from the original on 2 June 2015. Retrieved 14 March 2021.
  3. ↑ "La nostra storia". Gruppo Pellegrini (به ایتالیایی). Archived from the original on 14 March 2021. Retrieved 14 March 2021.
  4. ↑ "Pellegrini SpA – Company Profile and News". Bloomberg.com (به انگلیسی). Retrieved 14 March 2021.{{cite web}}: نگهداری CS1: url-status (link)
  5. ↑ "La Pellegrini in cifre". Gruppo Pellegrini (به ایتالیایی). Archived from the original on 14 March 2021. Retrieved 14 March 2021.
  6. ↑ Beha, Oliviero (20 ژوئن 1984). "I conti di Pellegrini". La Repubblica (به ایتالیایی). Archived from the original on 10 June 2015. Retrieved 14 March 2021.
  7. ↑ "Ernesto Pellegrini: an Interista for 80 years". Inter Official Site. 14 دسامبر 2020. Retrieved 14 March 2021.
  8. ↑ Inter Hall of Fame 2020 Timeless Edition Awards Ceremony (به ایتالیایی). Inter Milan. 9 مارس 2021. Retrieved 9 March 2021.
  9. ↑ "Cavaliere del Lavoro" (به ایتالیایی). Presidenza della Repubblica. 1990. Retrieved 14 March 2021.