این درام داستان یک پادشاه جنگجوی بکجه را روایت میکند. تحت فرمانروایی او، پادشاهی روزهای شکوه خود را تجربه کرد، با فتوحات نظامی که باعث شد او بیشتر شبه جزیره کره را کنترل کند و متعاقباً قدرت سیاسی بکجه را تقویت کرد که بزرگترین اوج قدرت بکجه بود. ویدئوی اولیه به سئول ۲۰۱۰ در سایت پونگناپتوسونگ اشاره میکند و سپس به ۱۷۰۰ سال به هانسونگ، بکجه اشاره میکند که در آن سوژه اعلام میکند پادشاهی جدیدی در آن سرزمین در نزدیکی دریای غربی ایجاد میکند. بویو گو، شاهزاده برکنار شده، به زندگی نمک فروش تبعید میشود تا هر گونه ترسی را که او پسر دوم است، برای تصاحب تاج و تخت سرکوب کند. فیلم در مورد بازگشت بویو گو به پادشاهی صحنههای جنگ حماسی بسیاری را با گوگوریو نشان میدهد که احساس میکند پادشاهی از او دزدیده شده و بکجه را فریب میدهد.[۱]
رودخانه اونگنیها (هانگول: 욱리하, هانجا: 郁里河)، که در این درام از آن یاد شدهاست، اکنون به عنوان رودخانه هانگانگ (هانگول: 한강, هانجا: 漢江) در سئول شناخته میشود.
هانسان (هانگول: 한산, هانجا: 閑山) یکی از نامهای سابق سئول است. نامهای سئول پس از هانسان به ترتیب به این شرح میباشند:
مردم یمائک اجداد مردم کرهای امروزی هستند. پس از نابودی دودمان باستانی گوجوسان مردم یمائک در قالب پناهندگان در سرزمینهای: منچوری، تمام خاک شبهجزیره کره و استانهای شرقی و شمال شرقی چین پخش شدند. مردم یمائک پیوندهایی اجدادی با تمام پادشاهیها و دودمانهای کرهای دارند، گوگوریو، بکجه، بویو و گایا نیز همه از قبایل یمائک سرچشمه گرفتهاند.[۵]
مهر سلطنتی یه (هانگول: 예왕지인, هانجا: 濊王之印) مهری مربوط به خانسالاری باستانی یه بود. این مهر از ابتدا پادشاهی بویو توسط پادشاهان بویو استفاده میشد،[۶][۷] اگرچه سوابق روشنی از دوره سه پادشاهی وجود ندارد، اما گمان میرود که مهر ملی در اسناد دیپلماتیک با چین نیز مورد استفاده قرار میگرفته.[۷] در سال ۱۹ پس از میلاد در شیلا پیدا شد و مورد استفاده پادشاه نامهه از شیلا قرار گرفت.[۶] به گفته سامگوک ساگی، شیلا به عنوان یک کنفدراسیون متشکل از شش قبیله متشکل از پناهندگان گوجوسان تأسیس شد.[۸]
خاندان هه (هانجا: 解氏) و خاندان جین (هانجا: 眞氏) از طوایف نجیبزاده کشور بکجه و سه پادشاهی کره بودند. آنها یکی از هشت خانواده بزرگ (تسونگپلچو، هانجا: 大姓八族) بکجه بودند، خاندانهای بزرگ بکجه عبارتند از: سا (هانجا: 沙氏)، یئون (هانجا: 燕氏)، شی (هانجا: 劦氏)، هه (هانجا: 解氏)، جین (هانجا: 眞氏)، گو (هانجا: 國氏)، موگ (هانجا: 木氏) و بو (هانجا: 苩氏). هه و جین برای نسلها درگیر در انحصار قرار دادن ملکهها برای خانواده سلطنتی رقابت میکردند. این رقابت و انتخاب ملکهها از دو خاندان به آنها کمک کرد تا در دولت و ارتش مناصب عالی دربار را به دست آورند.[۹][۱۰]
شمشیر هفت شاخه (هانگول: 칠지도, هانجا: 七支刀, به کرهای: چیلجیدو)، (کانجی: 七支刀, 七枝刀, به ژاپنی: شیچیشیتو یا ناناتسوسایا نو تاچی) نشان دهنده رابطه دوستانه بین پادشاهی بکجه و ژاپن در طول سلطنت پادشاه گونچوگو است.
عنوان پادشاهان در این درام متفاوت است، زیرا پادشاهان بکجه به عنوان «اوراها» شناخته میشدند، در حالی که پادشاهان گوگوریو به عنوان «تهوانگ» شناخته میشدند.
هنگامی که گونچوگو تاج و تخت بکجه را پس از مرگ پادشاه گیه در سال ۳۴۶ پس گرفت، نشان دهنده پایان سلطنت متناوب از دو خط است و برتری دائمی فرزندان پنج اوراها را نشان میدهد و پادشاه چوگو برفراز اوراها هشتم، پادشاه گوی برآمد که این در نام سلطنت او، گونچوگو منعکس شد. این برتری تا سی و یکمین و آخرین اوراها بکجه، پادشاه اویجا، هنگامی که بکجه توسط نیروهای شیلا-تانگ در سال ۶۶۰ فتح شد و اویجا تسلیم شد ادامه داشت.
پادشاه سایو، یا گگوگوون از گوگوریو بعدها زمانی که ارتش بکجه، پایتخت گوگوریو، نامپیونگیانگ سئونگ (قلعه پیونگیانگ جنوبی؛ پیونگیانگ کنونی در کرهشمالی) را تصرف کرد، توسط پسر گونچوگو، ولیعهد گونگوسو (بعدها به عنوان چهادهمین اوراها بکجه) کشته شد.
متحدین ماهان (هانگول: 마한, هانجا: 馬韓) یک کنفدراسیون ضعیف بود که از سده یکم پیش از میلاد تا سده سوم میلادی دوام یافت و مقر آن در کره جنوبی امروزی واقع بود. پس از فروپاشی گوجوسان، اتحادیههای مانند ماهان، جینهان، بایونهان، استان جین و... تشکیل شد. در این زمان شکل گیری امپراتوری بویو باعث کم رنگ شدن نقش ماهان در شبهجزیره شد و اتحادیه ماهان توسط بکجه فتح شد.[۱۱] تحت فشار مداوم بکجه، تنها ۲۰ قبیله کنفدراسیون ماهان تا اواخر قرن سوم باقی ماندند. بکجه در نهایت تا قرن پنجم تمام ماهان را جذب یا فتح کرد[۱۲] و به یکی از سه پادشاهی کره همراه با شیلا و گوگوریو تبدیل شد.
مورونگ چوی فرزند مورونگ هوآنگ بود، چوی در سال ۳۸۴ دودمان هویان را تاسیس کرد و خود امپراتور اول آن شد. او شخصیتی بحثبرانگیز در تاریخ چین بود، زیرا تواناییهای نظامیاش فوقالعاده بود، اما از آنجایی که به دلیل حسادتهای نایبالسلطنه مورونگ پینگ مجبور به فرار از یان سابق شد، توسط امپراتور شین سابق؛ فو جیان پذیرفته شد و به او اعتماد کرد. مورونگ چوی بعدها به او خیانت کرد و دودمان هویان را تأسیس کرد که منجر به شهرت او به عنوان یک خائن شد. علاوه بر این، شهرت او آسیب دید زیرا اندکی پس از مرگش، ایالت هویان شکستهای بزرگی را از موسس سلسله وی شمالی؛ امپراتور دائوو (توبا گوی) متحمل شد و منجر به این احساس عمومی شد که مورونگ چوی با ایجاد نکردن پایهای سالم برای امپراتوری و انتخاب جانشین اشتباه در شکستها نقش داشته است. با این حال او همچنان به عنوان یک ژنرال بدون مشابه در طول زندگی خود در نظر گرفته میشود زیرا در طول دوران حرفهای خود هیچ شکستی را متحمل نشدهاست. بیوگرافی مورونگ چوی در کتاب جین او را با قد هفت چی و هفت کان (تقریباً ۱۸۸.۶۵ سانتیمتر) و دستهای بلند توصیف میکند.
هان (هانگول: 한، به معنای: بزرگ) یکی از نامهای تاریخی سرزمینی است که ما امروزه آن را کره میشناسیم. وسعت این سرزمین فراتر از دو کشور کره جنوبی و شمالی امروزی بود زیرا هان به معنای سرزمینی بود که مردم یمائک در آن زندگی میکردند و این مردم در منچوری، لیائودونگ و تمام شبهجزیره کره پراکنده بودند. به علاوه این، سلسلههای مختلف کرهای نیز بخشیهای از این مناطق را تحت کنترل داشتند. سرزمین امروزی کره (کره جنوبی و شمالی) در طول تاریخ نامهای بسیاری داشتهاست. برخی از این نامها از نامهای سلسلههای کرهای گرفته شدهاند و گاهی نام هر سرزمین یا سرزمین کره به نام هر سلسله شناخته میشد. برای مثال در هر سرزمینی از کره که سلسلهای در آن در قدرت بود برای سرزمین خود از نام همان سلسله استفاده میکرد (بکجه به قلمرو خود بکجه میگفت یا گوگوریو به سرزمین تحت تسلطش گوگوریو میگفت). خود واژه کره نیز ماخوذ از نام سلسله «گوریو» است که در زبان لاتین به کوریو و کره تبدیل شد. هان یک واژه کلی بود برای سرزمینهایی که مردم یمائک در آن زندگی میکردند. واژه هان را نباید با مردم هان یا سلسله هان اشتباه گرفت. همانطور که مردم یمائک نامی مشترک برای تمامی قبیلهها و سلسلههایی است که در هان زندگی و حکومت میکردند، هان اشاره به سرزمین این مردم دارد که تمام خاک شبهجزیره کره، بخشیهای از منچوری و بخشیهایی از لیائودونگ را شامل میشد. نام هان در برخی از کنفدراسیونهای کرهای مانند: جینهان، بایونهان، سمهان، و زبانهای هان نیز وجود داشت. همچنین سامانه نوشتاری هانجا و الفبای هانگول زیر واژه هان را در خود دارند. نام هانگول (هانگول: 한글) توسط زبانشناس کرهای جو سی گیونگ در سال ۱۹۱۲ ابداع شد. این نام ترکیبی از واژه باستانی کرهای هان (هانگول: 한) به معنای بزرگ و گول (هانگول: 글) به معنای خط است. واژه هان برای اشاره به کره به طور کلی استفاده میشود، بنابراین این نام به معنای خط کرهای نیز می باشد.[۱۴] در دنیای امروزی نیز واژه هان برای اشاره به سرزمین کاربرد دارد، دروننام سرزمین کره در کره جنوبی «هانگوک» (هانگول: 한국، هانجا: 韓國) است. ولی دروننام سرزمین کره در کره شمالی، «چوسان» (هانگول: 조선، هانجا: 朝鮮) نام دارد. بروننام کره شمالی در کشورهای ژاپن، چین و ویتنام همانند دروننام آن «چوسان» است.
↑Lee, Iksop; Ramsey, Samuel Robert (2000). The Korean Language (به انگلیسی). p. 13. Retrieved 13 February 2024.{{cite book}}: نگهداری یادکرد:نامهای متعدد:فهرست نویسندگان (link)