بخشی از یک مجموعه درباره |
وزن بدن انسان |
---|
انگ اجتماعی چاقی یا چاقی-شرمی به گستردگی به عنوان سوگیری یا رفتارهای تبعیضآمیز برای افراد بیشوزن و چاق به دلیل وزن شان تعریف میشود.[۱][۲] چنین انگهای اجتماعی میتواند کل زندگی فرد را تا زمانی که وزن اضافه وجود داشته باشد، از سن جوانی آغاز کرده و تا بزرگسالی ادامه دهد.[۳] چندین مطالعه از سراسر جهان (برای نمونه، ایالات متحده، دانشگاه ماربورگ، دانشگاه لایپزیگ) نشان میدهد که افراد بیشوزن و چاق سطوح بالاتری از انگ را نسبت به همتایان لاغرتر شان تجربه میکنند. افزون بر این، آنها کمتر ازدواج میکنند، فرصتهای تحصیلی و شغلی کمتری را تجربه میکنند و به طور میانگین درآمد کمتری نسبت به افراد با وزن نرمال دارند.[۳] اگرچه حمایت عمومی در مورد خدمات ناتوانی، حقوق شهروندی و قوانین ضد تبعیض محل کار برای افراد فربه در طول سالها پشتیبانی شده است، ولی افراد دارای اضافه وزن و چاق هنوز تبعیض را تجربه میکنند، که ممکن است پیامدهای مضری در رابطه با هردوی سلامت جسمی (فیزیولوژیکی)[۴] و سلامت روانی (پسیکولوژیکی) داشته باشد. این مسائل با اثرهای فیزیولوژیک منفی قابل توجهی که قبلا با چاقی مرتبط است، ترکیب میشوند،[۵] که برخی پیشنهاد کردهاند که ممکن است ناشی از استرس ناشی از انگ اجتماعی چاقی باشد، نه از خود چاقی. [۴]
سوگیری ضد-چاقی به فرضهای پیشداوری گفته میشود که بر پایه ارزیابی یک شخص به عنوان بیشوزن یا چاق باشنده است. هرچند داشتن اضافه وزن و فربهی برای تندرستی زیانبار است، ولی افراد فربه باید به عنوان یک انسان از آرامش نسبی اجتماعی برخوردار باشند تا به فکر تندرستی خویش باشند. سوگیری ضد-چاقی را میتوان در بسیاری از جنبههای جامعه یافت،[۶] و فعالان چاقی معمولا رسانههای مردمی را مقصر فراگیر شدن این پدیده میدانند.[۷][۸]