برده‌داری در ژاپن

برده‌داری در ژاپن ژاپن یک سیستم برده رسمی از دوره یاماتو (قرن سوم میلادی) تا زمان رژیم تویوتومی داشت که تویوتومی هیده‌یوشی آن را در سال ۱۵۹۰ لغو کرد. پس از آن، دولت ژاپن از سال ۱۹۳۲–۱۹۴۵، استفاده از زنان آسایشگر را که نوعی بردگی جنسی بود، را تسهیل کرد. اسیران جنگی که توسط ژاپنی‌ها اسیر شده بودند نیز در طول جنگ جهانی دوم به عنوان برده مورد استفاده قرار گرفتند.

برده‌داری اولیه در ژاپن

[ویرایش]

صادرات برده از ژاپن در سوابق تاریخی چین در قرن ۳ میلادی ثبت شده‌است، اما مشخص نیست که چه سیستمی در کار بوده‌است یا اینکه آیا این یک روش معمول در آن زمان بوده‌است. این بردگان seikō (生 口 «دهان زنده») نامیده می‌شدند.

در قرن ۸، برده‌ها «نوهِی» (奴婢) نامیده می‌شدند و قوانینی تحت کدهای حقوقی در دوره‌های نارا و هی‌آن، به نام سیستم ریتسوریو (its 制)، صادر می‌شد. این برده‌ها در مزارع و در خانه‌ها کار می‌کردند. اطلاعات مربوط به جمعیت برده‌ها سؤال برانگیز است، اما تخمین زده می‌شود که نسبت برده‌ها در حدود ۵٪ از جمعیت باشد.

برده‌داری در دوره سنگوکو (۱۴۶۷–۱۶۱۵) ادامه داشت، اما به نظر می‌رسد که تجدید نظر در مورد برده‌داری در میان نخبگان گسترش یافته بود. در سال ۱۵۹۰، برده‌داری به‌طور رسمی تحت تویوتومی هیده‌یوشی ممنوع شد. اما اشکالی از آن مانند قرارداد و کار اجباری در کنار کار اجباری به عنوان مجازات همچنان ادامه داشت. بعد، قوانین جزایی دوره ادو برای خانوادهٔ نزدیک مجرمان اعدام شده «کار غیر رایگان» در ماده ۱۷ قانون «گوتوکه ریجو» (قوانین خاندان توکوگاوا) مقرر کرد، اما این عمل هرگز معمول نشد. مجموعه ۱۷۱۱ قانون «گوتوکه ریجو» از بیش از ۶۰۰ اساسنامه‌ای که بین سالهای ۱۵۹۷ و ۱۶۹۶ اعلام شده‌است، تهیه شده‌است.

تجارت بردگان ژاپنی توسط پرتغالی‌ها

[ویرایش]

پس از اولین تماس پرتغالی‌ها با ژاپن در سال ۱۵۴۳، تجارت برده در مقیاس وسیع توسط آن‌ها انجام می‌شد که در آن پرتغالی‌ها ژاپنی‌ها را به عنوان برده خریداری کرده و آن‌ها را در سراسر قرن شانزدهم و هفدهم در مکان‌های مختلف در خارج از کشور، از جمله پرتغال به فروش می‌رساندند.[۱][۲]

در بسیاری از اسناد از تجارت وسیع برده و همچنین تظاهرات علیه بردگی در ژاپن ذکر شده‌است. پرتغالی‌ها تعداد زیادی از دختران برده ژاپنی را خریداری و برای اهداف جنسی به پرتغال می‌فرستادند، پادشاه سباستین (زمان حکمرانی ۱۵۵۷ – ۱۵۷۸) واهمه از آن داشتن که تجارت برده که به‌طور وسیعی در حال رشد بود، اثر منفی بر روی تبلیغ کاتولیک در ژاپن برجا بگذارد، به همین علت در سال ۱۵۷۱ فرمان داد تا تجارت برده توسط پرتغالی‌ها در ژاپن ممنوع شود.[۳][۴][۵] اما این دستور نتوانست تجارت برده در ژاپن توسط پرتغالی‌ها را ریشه‌کن کند.[۶]

در یک سند در سال ۱۵۹۸ که توسط لوئیس سرکوئیرا از اعضای انجمن عیسی برجا مانده، زنان برده ژاپنی حتی به عنوان رفیقه به خدمه سیاه آفریقایی که همراه با همتایان اروپایی خود در کشتی پرتغالی تجاری در ژاپن خدمت می‌کردند، فروخته می‌شدند.[۷]

تویوتومی هیده‌یوشی از اینکه مردم ژاپن در کیوشو به بردگی فروخته می‌شدند به خشم آمده و در ۲۴ ژوئیه ۱۵۸۷ نامه‌ای به مبلغ مسیحی گاسپار کوئلیو از اعضای انجمن عیسی نوشت و خواستار توقف خرید و فروش ژاپنی‌ها به عنوان برده توسط پرتغالی‌ها، سیامی‌ها و کامبوجیان شد وی همچنین بازگرداندن بردگان ژاپنی که پیش از این خریداری شده و به نواحی دورتر از هند فرستاده شده بودند، را خواستار شد.[۸][۹][۱۰] تویوتومی پرتغالی‌ها و یسوعیان را برای این تجارت برده سرزنش کرده و تبلیغ مسیحیت را به عنوان یک نتیجه ممنوع اعلام کرد.[۱۱][۱۲]

فیلیپو ساسیتی گردشگر و زبانشناس ایتالیایی نوشته است در ۱۵۷۸ برخی از بردگان چینی و ژاپنی را در لیسبون در میان جامعه بزرگ بردگان این شهر دیدم، اگر چه اکثر بردگان سیاه پوست بودند.[۱۳][۱۴][۱۵][۱۶][۱۷]

پرتغالی‌ها ارزش بیشتری برای بردگان آسیایی مانند چینی و ژاپنی نسبت به بردگان کشورهای جنوب صحرای آفریقا قائل بودند و به دلیل باهوشی این گروه بیشتر از بردگان دیگر محبوب پرتغالی‌ها واقع می‌شدند.[۱۸][۱۹][۲۰][۲۱][۲۲][۲۳]

مورخان خاطرنشان کردند که در همان زمان که هیده‌یوشی خشم خود را از تجارت پرتغالی‌ها با بردگان ژاپنی ابراز می‌داشت، وی خود به تجارت انبوه بردگان اسرای جنگی کره‌ای در ژاپن مشغول بود.[۲۴][۲۵] در طی تهاجم هیده‌یوشی به کره (۱۵۹۸–۱۵۹۲) ده‌ها هزار نفر از کره‌ای توسط ژاپن به اسارت گرفته شدند. پرتغالی‌ها همچنین برخی از این بردگان کره‌ای را خریداری کرده و به پرتغال فرستادند.[۲۶]

منابع

[ویرایش]
  1. ↑ HOFFMAN, MICHAEL (May 26, 2013). "The rarely, if ever, told story of Japanese sold as slaves by Portuguese traders". The Japan Times. Archived from the original on 5 May 2019. Retrieved 2014-03-02.
  2. ↑ "Europeans had Japanese slaves, in case you didn't know ..." Japan Probe. May 10, 2007. Archived from the original on 4 March 2016. Retrieved 2014-03-02.
  3. ↑ Nelson, Thomas (Winter 2004). "Monumenta Nipponica (Slavery in Medieval Japan)". Sophia University. p. 463. JSTOR 25066328. {{cite web}}: Missing or empty |url= (help)
  4. ↑ Monumenta Nipponica: Studies on Japanese Culture, Past and Present, Volume 59, Issues 3–4. Jōchi Daigaku. Sophia University. 2004. p. 463. Retrieved 2014-02-02.{{cite book}}: نگهداری CS1: سایر موارد (link)
  5. ↑ (Dias 2007، ص. 71)
  6. ↑ مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «奴隷貿易». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای ژاپنی، بازبینی‌شده در ۲۷ ژانویه ۲۰۱۷.
  7. ↑ Michael Weiner, ed. (2004). Race, Ethnicity and Migration in Modern Japan: Imagined and imaginary minorites (illustrated ed.). Taylor & Francis. p. 408. ISBN 0-415-20857-2. Retrieved 2014-02-02.
  8. ↑ Monumenta Nipponica. Jōchi Daigaku. Sophia University. 2004. p. 465. Retrieved 2014-02-02.{{cite book}}: نگهداری CS1: سایر موارد (link)
  9. ↑ Joseph Mitsuo Kitagawa (2013). Religion in Japanese History (illustrated, reprint ed.). Columbia University Press. p. 144. ISBN 0-231-51509-X. Retrieved 2014-02-02.
  10. ↑ Donald Calman (2013). Nature and Origins of Japanese Imperialism. Routledge. p. 37. ISBN 1-134-91843-7. Retrieved 2014-02-02.
  11. ↑ Gopal Kshetry (2008). FOREIGNERS IN JAPAN: A Historical Perspective. Xlibris Corporation. ISBN 1-4691-0244-7. Retrieved 2014-02-02.
  12. ↑ J F Moran, J. F. Moran (2012). Japanese and the Jesuits. Routledge. ISBN 1-134-88112-6. Retrieved 2014-02-02.
  13. ↑ Jonathan D. Spence (1985). The memory palace of Matteo Ricci (illustrated, reprint ed.). Penguin Books. p. 208. ISBN 0-14-008098-8. Retrieved 2012-05-05. countryside.16 Slaves were everywhere in Lisbon, according to the Florentine merchant Filippo Sassetti, who was also living in the city during 1578. Black slaves were the most numerous, but there were also a scattering of Chinese
  14. ↑ José Roberto Teixeira Leite (1999). A China no Brasil: influências, marcas, ecos e sobrevivências chinesas na sociedade e na arte brasileiras (به پرتغالی). UNICAMP. Universidade Estadual de Campinas. p. 19. ISBN 85-268-0436-7. Retrieved 2012-05-05. Idéias e costumes da China podem ter-nos chegado também através de escravos chineses, de uns poucos dos quais sabe-se da presença no Brasil de começos do Setecentos.17 Mas não deve ter sido através desses raros infelizes que a influência chinesa nos atingiu, mesmo porque escravos chineses (e também japoneses) já existiam aos montes em Lisboa por volta de 1578, quando Filippo Sassetti visitou a cidade,18 apenas suplantados em número pelos africanos. Parece aliás que aos últimos cabia o trabalho pesado, ficando reservadas aos chins tarefas e funções mais amenas, inclusive a de em certos casos secretariar autoridades civis, religiosas e militares.
  15. ↑ Jeanette Pinto (1992). Slavery in Portuguese India, 1510–1842. Himalaya Pub. House. p. 18. Retrieved 2012-05-05. ing Chinese as slaves, since they are found to be very loyal, intelligent and hard working' ... their culinary bent was also evidently appreciated. The Florentine traveller Fillippo Sassetti, recording his impressions of Lisbon's enormous slave population circa 1580, states that the majority of the Chinese there were employed as cooks.
  16. ↑ Charles Ralph Boxer (1968). Fidalgos in the Far East 1550–1770 (2, illustrated, reprint ed.). 2, illustrated, reprint. p. 225. Retrieved 2012-05-05. be very loyal, intelligent, and hard-working. Their culinary bent (not for nothing is Chinese cooking regarded as the Asiatic equivalent to French cooking in Europe) was evidently appreciated. The Florentine traveller Filipe Sassetti recording his impressions of Lisbon's enormous slave population circa 1580, states that the majority of the Chinese there were employed as cooks. Dr. John Fryer, who gives us an interesting ...
  17. ↑ José Roberto Teixeira Leite (1999). A China No Brasil: Influencias, Marcas, Ecos E Sobrevivencias Chinesas Na Sociedade E Na Arte Brasileiras (به پرتغالی). UNICAMP. Universidade Estadual de Campinas. p. 19. ISBN 85-268-0436-7. Retrieved 2014-02-02.
  18. ↑ Paul Finkelman (1998). Paul Finkelman, Joseph Calder Miller (ed.). Macmillan encyclopedia of world slavery, Volume 2. Macmillan Reference USA, Simon & Schuster Macmillan. p. 737. ISBN 0-02-864781-5. Retrieved 2014-02-02.
  19. ↑ (Finkelman و Miller 1998، ص. 737)
  20. ↑ Duarte de Sande (2012). Derek Massarella (ed.). Japanese Travellers in Sixteenth-century Europe: A Dialogue Concerning the Mission of the Japanese Ambassadors to the Roman Curia (1590). Vol. Volume 25 of 3: Works, Hakluyt Society Hakluyt Society. Ashgate Publishing, Ltd. ISBN 1-4094-7223-X. ISSN 0072-9396. Retrieved 2014-02-02. {{cite book}}: |volume= has extra text (help)
  21. ↑ A. C. de C. M. Saunders (1982). A Social History of Black Slaves and Freedmen in Portugal, 1441–1555. Vol. Volume 25 of 3: Works, Hakluyt Society Hakluyt Society (illustrated ed.). Cambridge University Press. p. 168. ISBN 0-521-23150-7. Retrieved 2014-02-02. {{cite book}}: |volume= has extra text (help)
  22. ↑ Jeanette Pinto (1992). Slavery in Portuguese India, 1510–1842. Himalaya Pub. House. p. 18. Retrieved 2014-02-02.
  23. ↑ Charles Ralph Boxer (1968). Fidalgos in the Far East 1550–1770 (2, illustrated, reprint ed.). Oxford U.P. p. 225. Retrieved 2014-02-02.
  24. ↑ Olof G. Lidin (2002). Tanegashima - The Arrival of Europe in Japan. Routledge. p. 170. ISBN 1135788715. Retrieved 2014-02-02.
  25. ↑ Amy Stanley (2012). Selling Women: Prostitution, Markets, and the Household in Early Modern Japan. Vol. Volume 21 of Asia: Local Studies / Global Themes. Matthew H. Sommer. University of California Press. ISBN 978-0520952386. Retrieved 2014-02-02. {{cite book}}: |volume= has extra text (help)
  26. ↑ Kaijian Tang (2015). Setting Off from Macau: Essays on Jesuit History during the Ming and Qing Dynasties. BRILL. p. 93. ISBN 9004305521. Retrieved 2014-02-02.