«بوگس» یک فرمانده رسمی و نظامی پارسی بود که به عنوان فرماندار («هیپارکوس») ایون در تراکیه (ساتراپی اسکودرا هخامنشی) در دوران حکومت خشایارشای یکم (۴۸۶–۴۶۵ پ. م) خدمت میکرد.[۱][۲][۳] به گفته هرودوت، به دنبال شکستهای ایرانیان در نبرد پلاته و نبرد میکال، بوگس از ترک ایون خودداری کرد که در سال ۴۷۶/۵ پ. م، توسط آتنیها به رهبری کیمون (پسر میلتیاد) محاصره شد.[۱][۴][۵] هنگامی که شاید میتوانست شهر را تسلیم کند و با خیال راحت بیرون بیاید، بوگس تصمیم گرفت تا آخرین لحظه مقاومت کند، زیرا میخواست از ذلت اسیر شدن به دست دشمن پرهیز کند.[۱][۱][۴] هنگامی که آذوقه شهر در طول محاصره طولانی مدت به پایان رسید، بوگس آتش بزرگی برپا کرد، همسر، فرزندان، صیغهها و خدمتکاران خود را کشت و آنها را در آتش انداخت.[۱][۴] او سپس تمام قطعات نقره و طلا را که در شهر ذخیره شده بود جمعآوری کرد و آنها را به رود استروما انداخت.[۱][۴] سپس خود را در آتش انداخت.[۱][۴] بوگس به خاطر شجاعت و وفاداریاش توسط خشایارشا یکم مورد احترام قرار گرفت، [۶] و حتی خود هرودوت نیز با آن موافق بود .[۷] هنگامی که هرودوت تاریخ خود را در نیمه دوم قرن پنجم پیش از میلاد نوشت، بوگس هنوز توسط ایرانیان به دلیل اعمالش مورد ستایش قرار میگرفت.[۶] فرزندان بوگس که در قلمروی شاهنشاهی هخامنشی جان سالم به در بردند نیز توسط خشایارشا بسیار مورد احترام قرار گرفتند.[۶]