بوگس

قلعه ایران باستان در ایون (سمت چپ) و دهانه رود استروما (راست)، از Ennea Hodoi (آمفیپولیس) دیده می‌شود.

«بوگس» یک فرمانده رسمی و نظامی پارسی بود که به عنوان فرماندار («هیپارکوس») ایون در تراکیه (ساتراپی اسکودرا هخامنشی) در دوران حکومت خشایارشای یکم (۴۸۶–۴۶۵ پ. م) خدمت می‌کرد.[۱][۲][۳] به گفته هرودوت، به دنبال شکست‌های ایرانیان در نبرد پلاته و نبرد میکال، بوگس از ترک ایون خودداری کرد که در سال ۴۷۶/۵ پ. م، توسط آتنی‌ها به رهبری کیمون (پسر میلتیاد) محاصره شد.[۱][۴][۵] هنگامی که شاید می‌توانست شهر را تسلیم کند و با خیال راحت بیرون بیاید، بوگس تصمیم گرفت تا آخرین لحظه مقاومت کند، زیرا می‌خواست از ذلت اسیر شدن به دست دشمن پرهیز کند.[۱][۱][۴] هنگامی که آذوقه شهر در طول محاصره طولانی مدت به پایان رسید، بوگس آتش بزرگی برپا کرد، همسر، فرزندان، صیغه‌ها و خدمتکاران خود را کشت و آنها را در آتش انداخت.[۱][۴] او سپس تمام قطعات نقره و طلا را که در شهر ذخیره شده بود جمع‌آوری کرد و آنها را به رود استروما انداخت.[۱][۴] سپس خود را در آتش انداخت.[۱][۴] بوگس به خاطر شجاعت و وفاداری‌اش توسط خشایارشا یکم مورد احترام قرار گرفت، [۶] و حتی خود هرودوت نیز با آن موافق بود .[۷] هنگامی که هرودوت تاریخ خود را در نیمه دوم قرن پنجم پیش از میلاد نوشت، بوگس هنوز توسط ایرانیان به دلیل اعمالش مورد ستایش قرار می‌گرفت.[۶] فرزندان بوگس که در قلمروی شاهنشاهی هخامنشی جان سالم به در بردند نیز توسط خشایارشا بسیار مورد احترام قرار گرفتند.[۶]

منابع

[ویرایش]
  • King, Carol J. (2017). Ancient Macedonia. Routledge. ISBN 978-0-415-82728-7.
  • Kuhrt, Amélie; Sancisi-Weerdenburg, Helen (2006). "Boges". In Salazar, Christine F.; Landfester, Manfred; Gentry, Francis G. (eds.). Brill's New Pauly. Brill Online.
  • Kuhrt, Amélie (2007). The Persian Empire: A Corpus of Sources from the Achaemenid Period. Routledge. ISBN 978-0-415-55279-0.
  • Rehm, Ellen (2010). "The Impact of the Achaemenids on Thrace: A Historical Review". In Nieling, Jens; Rehm, Ellen (eds.). Achaemenid Impact in the Black Sea: Communication of Powers. Black Sea Studies. Vol. 11. Aarhus University Press. ISBN 978-8779344310.
  • Shapiro, Susan O. (1996). "Herodotus and Solon". Classical Antiquity. 15 (2): 348–364. doi:10.2307/25011045. JSTOR 25011045.