![]() | این مقاله دارای چندین مشکل است. خواهشمندیم به بهبود آن کمک کنید یا در مورد این مشکلات در صفحهٔ بحث گفتگو کنید. (دربارهٔ چگونگی و زمان مناسب برداشتن این برچسبها بیشتر بدانید)
|
توسّل به نتیجهها (به لاتین: argumentum ad consequentiam) یک مغالطهٔ علّی است که در آن از دلخواه بودن نتیجههای یک مدّعا، نتیجه گرفته میشود که آن مدّعا درست است یا از دلخواه نبودن نتیجههای یک مدّعا نتیجه گرفته میشود که آن مدّعا نادرست است.[۱]
به طور کلی این مغلطه هنگامی رخ میدهد که شخصی در مقام دفاع بهجای حمله منطقی به استدلال یا ادعای طرف، متوسل به نتیجه ادعای حریف خود میشود و آن را به این دلیل که در صورت درستی، عواقب بدی خواهد داشت رد میکند. این مغلطه همچنین میتواند در موضع غیر دفاعی نیز مورد استفاده قرار گیرد و آن بدین صورت است که شخص مغالط بهجای ارائه شواهد و استدلال در دفاع از ادعای خود به این قضیه تکیه میکند که پذیرش ادعای او سبب وقوع خیر یا عدم پذیرش ادعای او سبب وقوع شر خواهد شد.
این مغلطه ممکن است در هریک از ۴ الگوی زیر ظاهر شود:
دلایل ذهنی و روانی «مغالطه توسل به نتیجه» میتواند «سوگیری آرزو اندیشی»، سوگیری اعتقادی (اعتقاد گرایی) یا «سوگیری نتیجه نگر» باشد.[۲]
«A: من به وجود خدا باور ندارم.
B: تو باید خدا رو باور داشته باشی چون در غیر اینصورت تو اون دنیا باید تا ابد عذاب بکشی.»
مثال ۲
مثال ۳
مثال ۴
A- از نظر من بی خدایی پایه و اساس منطقی ندارد.
B- چرا؟
A- چون روشن است که فرد مذهبی زندگی شادتر و بهتری از یک بی خدا دارد و زندگی برای بی خدا دارای ارزش و معنی نیست.
مثال ۵
A- من به اختیار اعتقاد دارم نه به جبر.
B- برای چه؟
C- چون آنوقت بهطور کلی از بشر در قبال اعمالش سلب مسئولیت میشود.[۳]