جنایات جنگی ایالات متحده آمریکا

جنایات جنگی ایالات متحده آمریکا، نقض قوانین جنگی توسط نیروهای مسلح ایالات متحده آمریکا می‌باشد که پس از امضای کنوانسیون‌های لاهه ۱۸۹۹، ۱۹۰۷ و کنوانسیون‌های ژنو اتفاق افتاده است.

ایالات متحده آمریکا مجرمان را از طریق قانون جنایات جنگی سال ۱۹۶۶ و موادی از قانون یکسان عدالت نظامی (UCMJ) تحت تعقیب قرار می‌دهد. ایالات متحده کنوانسیون ۱۹۸۰ رم را امضا کرد اما هرگز این معاهده را با ادعای این که دادگاه کیفری بین‌المللی (ICC) فاقد مرجعیت قانونی است، تصویب ننمود.[۱]

قانون حمایت از نیروهای آمریکایی تصویب‌شده در سال ۲۰۰۲ بیش از پیش دادگاه کیفری بین‌المللی (ICC) را برای دخالت در ایالات متحده آمریکا محدود کرد. دیوان کیفری بین‌المللی به عنوان نهادی برای محاکمه جنایات جنگی، در شرایطی که دولت‌ها اقدامات مؤثر یا قابل اعتمادی برای تحقیق انجام ندهند، در نظر گرفته شده است. ایالات متحده آمریکا می‌گوید که بسیاری از اتهامات واردشده توسط دادستان‌های دیوان کیفری بین‌المللی دربارهٔ اتفاقات رخ داده در افغانستان را بررسی کرده است و بنابراین صلاحیت دادگاه کیفری بین‌المللی را برای اتباع خود نمی‌پذیرد.[۲][۳] این مقاله شامل فهرستی از مجموعه حوادثی است که در آن جنایات جنگی رخ داده (یا ادعا شده که رخ داده است) که شامل اعدام رزمندگان اسیر شده دشمن، بدرفتاری با زندانیان در حین بازجویی، استفاده از شکنجه، استفاده از خشونت علیه غیر نظامیان و تخریب غیر ضروری اموال آنها است.

کشتار سرخ‌ پوستان

[ویرایش]

در ۲۹ دسامبر ۱۸۹۰ گردان هفتم سواره‌نظام ایالات متحده در محلی به اسم ووندد نی کریک (به انگلیسی: wounded knee creek)، و به زبان لاکوتایی (Čhaŋkpé Ópi Wakpála) در داکوتای جنوبی حدود 300[۴] تن از مردان، زنان و کودکان لاکوتایی را قتل‌عام کردند.[۵] پس از این واقعه به بیست سرباز ایالات متحده نشان افتخار داده‌ شد.[۶]

جنگ فیلیپین و آمریکا

[ویرایش]

پس از پایان جنگ اسپانیا و آمریکا در سال ۱۸۹۸، اسپانیا فرمانداری کل فیلیپین را به عنوان بخشی از توافق صلح به ایالات متحده واگذار کرد. این امر باعث درگیری بین نیروهای مسلح ایالات متحده و جمهوری اول انقلابی فیلیپین تحت ریاست جمهوری امیلیو آگوینالدو و مبارزان مورو شد.[۷]

دستور ژنرال جیکوب اچ. اسمیت «همه افراد بالاتر از ده سال را بکشید» به دنبال دستور ژنرال بدنام جیکوب اچ. اسمیت «همه بالاتر از ده سال را بکش» عنوان کارتون نیویورک ژورنال در ۵ می ۱۹۰۲ شد.

در طول ماه مارس آن سال در سراسر سامار، سرتیپ جیکوب اچ. اسمیت به سرگرد لیتلتون والر، افسر فرمانده یک گردان متشکل از ۳۱۵ تفنگدار دریایی ایالات متحده که به نیروهای اسمیت در سامار منصوب شده‌ بود، دستور داد تا همه افراد بالای ده سال که «توانایی حمل سلاح در خصومت‌های واقعی دارند» را بکشند.[۸][۹]

قتل‌عام گسترده غیر نظامیان فیلیپینی پس از آن اتفاق افتاد که ستون‌های نظامی آمریکایی در سراسر جزیره پیش روی کردند. انتقال مواد غذایی و تجارت به سامار قطع شد و تخریب گسترده خانه‌ها، محصولات کشاورزی و حیوانات بارکش با هدف گرسنگی دادن به انقلابیون فیلیپینی و تسلیم مردم غیرنظامی صورت گرفت. اسمیت از سربازان خود در عملیات داخلی برای جست‌وجوی گروه‌های چریکی در تلاش برای دستگیری ژنرال فیلیپینی ویسنته لوکبان استفاده کرد، اما او هیچ کاری برای جلوگیری از تماس بین چریک‌ها و مردم انجام نداد. والر در گزارشی اظهار داشت که افرادش در یک دوره یازده روزه ۲۵۵ خانه را سوزاندند، ۱۳ کارباو را تیرباران کردند و ۳۹ نفر را کشتند.[۱۰] تحقیقات جامعی که توسط یک نویسنده بریتانیایی در دهه ۱۹۹۰ انجام شد، این رقم را حدود ۲۵۰۰ نفر اعلام کرد. مورخان فیلیپینی معتقدند که این تعداد حدود ۵۰۰۰۰ نفر است. در نتیجه دستور خود در سامار، اسمیت به عنوان زوزه‌کش وحشی شناخته شد.[۱۱][۱۲] در ماه مه ۱۹۰۲، اسمیت در دادگاه نظامی در ایالات متحده به دلیل دستوری که به والر در سامار داد، محکوم شد.[۱۳]

جنگ جهانی دوم

[ویرایش]

با توجه به اینکه متفقین در جنگ جهانی دوم پیروز شده بودند، هیچ‌کدام از جنایات جنگی ایالات متحده در جنگ جهانی دوم توسط دادگاهی مورد بررسی قرار نگرفت، اما برخی اتهامات عنوان شده جنایات جنگی آمریکا عبارت‌ اند از:

  • محققی به‌نام ریچارد ویگرز آمریکا را متهم کرده که نیروهایش در آلمان به‌ طور مستقیم یا غیرمستقیم باعث نرسیدن غذای کافی به اسرای جنگی آلمانی و همچنین غیرنظامیان حاضر در منطقه تحت تسلط خود شده که این باعث مرگ هزاران آلمانی بر اثر گرسنگی شد.[۱۴][۱۵]
  • کشتار داخائو: نیروهای آمریکایی تمام آلمانی‌های عضو وافن اس‌اس که در داخائو در سال ۱۹۴۵ به اسارت گرفته بودند را در دم تیرباران کردند.[۱۶]
  • کشتار بیسکاری: نیروهای لشکر ۴۵ پیاده نیروی زمینی ارتش آمریکا، ۷۵ اسیر جنگی ایتالیایی را قتل‌عام کردند.[۱۷]
  • کشتار کانیکاتی: نیروهای ارتش آمریکا پس از اشغال سیسیل، هشت غیرنظامی ایتالیایی را به قتل رساندند.[۱۸][۱۹]
  • کشتار شینونه: در روز اول ژانویه ۱۹۴۵ (روز سال نو) سربازان آمریکایی بیش از شصت اسیر جنگی آلمانی وافن اس‌اس را در نزدیکی روستای شینونه در بلژیک قتل‌عام کردند. مجریان این قتل‌عام هیچ‌گاه توسط دولت آمریکا محاکمه نشدند[۲۰][۲۱]، چون معتقد بودند که «هیچ مدرکی اتهامات وارده را ثابت نمی‌کند».[۲۲]
  • در بمباران درسدن در جنگ جهانی دوم ۵۵۰۰ بمب‌افکن نیروی هوایی سلطنتی بریتانیا و نیروی هوایی ارتش آمریکا ۳۹۰۰ تن بمب انفجاری قوی و بمب‌های آتش‌زا را طی ۴ یورش، در کم‌تر از ۱۵ ساعت بر روی درسدن ریختند و ۳۴ کیلومتر مربع از شهر را ویران کردند. در آتش‌سوزی بزرگی که در نتیجه بمباران رخ داد بقایای شهر نیز نابود گردید. به ادعای ارتش آمریکا درسدن یک مرکز مهم نظامی بود که ۱۱۰ کارخانه و ۵۰۰۰۰ شاغل در آن در حمایت از دولت نازی مشغول به فعالیت بودند.[۲۳] دربرابر این، چند پژوهشگر استدلال کرده‌اند که فقط زیرساخت‌های مخابراتی، پل‌ها و مناطق وسیع صنعتی خارج از شهر نبودند که بمباران شدند[۲۴] و حملات بمباران مناطق بدون هیچ فرقی بین نظامی بودن یا نبودن آن‌ها و بدون هیچ تناسبی با اهداف نظامی بود.[۲۵] در تعداد کشته‌ شدگان حاصل از این بمباران اختلاف نظر هست که از ۳۴۰۰۰ نفر تا ۱۳۴۰۰۰ نفر گفته شده است که اکثر قریب به اتّفاق غیرنظامی بودند.[۲۶]
  • دادگاهی در ژاپن اعلام کرد: بمباران اتمی هیروشیما و ناکازاکی توسط ارتش آمریکا، با توجه به ابعاد وسیع کشتار حاصل از آن، اکثر قوانین پایه جنگ که کنوانسیون‌های بین‌المللی وضع کرده‌اند را نقض کرده است، اما از رای دادن علیه قانونی بودن این بمباران‌ها صرف نظر کرد.[۲۷]

جنگ ویتنام

[ویرایش]
مقالهٔ اصلی: کشتار می لای
کشتار می لای
کشتار می لای که طی آن ۳۴۷ تا ۵۰۴ شهروند غیرنظامی جمهوری ویتنام جنوبی توسط سربازان آمریکایی واحد گردان سوم تجسسی ارتش آمریکا پس از شکنجه و تجاوز به شکلی وحشتناک قتل‌عام شدند.

در ۱۶ مارس ۱۹۶۸، تعداد ۳۴۷ تا ۵۰۴ شهروند غیرنظامی جمهوری ویتنام جنوبی توسط سربازان ارتش آمریکا به قتل رسیدند. اکثر قربانیان غیر نظامیان زن و کودک بودند. قبل از قتل، برخی از قربانیان مورد تجاوز، شکنجه و قطع عضو نیز قرار گرفته بودند. برخی از اجساد نیز در جریان کشتار توسط سربازان قطعه قطعه شده بودند.[۲۸]

جنگ کره

[ویرایش]
مقالهٔ اصلی: کشتار نو گون ری

کشتار غیر نظامیان کره در طول جنگ کره بود که طی آن ۳۰۰ شهروند توسط نیروهای ارتش آمریکا و بین ۲۶ تا ۲۹ ژوئیه ۱۹۵۰ در روستای نو گون ری کشته شدند.[۲۹]

جنگ عراق

[ویرایش]

سرلشکر نیروی زمینی ارتش آمریکا، آنتونیو تاگوبا طی گزارشی اعلام کرد که جورج بوش ریاست جمهوری ایالات متحده آمریکا، شکنجه را به صورت سیستماتیک در عراق مجاز اعلام کرده است و بدین ترتیب مرتکب جنایت جنگی شده است.[۳۰] در ژانویه سال ۲۰۰۶ جانشین رئیس ستاد نیروی زمینی ارتش آمریکا، به تاگوبا اعلام کرد که وی تا ماه ژانویه باید بازنشسته شود. اگر چه هیچ توضیح رسمی برای این دستور داده نشده است ولی خود تاگوبا اعتقاد دارد که این بازنشستگی اجباری به دستور مقامات پنتاگون در تلافی گزارش وی از شکنجه و آزار زندانیان توسط ارتش آمریکا بوده است.[۳۱]

به گفته برخی شاهدان، به نیروهای نظامی آمریکایی، مجوز شلیک مستقیم حتی در شرایط «عدم اطمینان به وجود خطر» داده شده بود و همین مسئله تعداد تلفات غیرنظامیان را افزایش داد.[۳۲] با افزایش چشمگیر تلفات غیر نظامیان عراقی در جنگ، سازمان‌های حقوق بشری از جمله دیده‌بان حقوق بشر، اتحادیه آزادی‌های مدنی و عفو بین‌الملل از وزارت دفاع آمریکا خواستند تا نقض قوانین بین‌المللی را متوقف کنند.[۳۳][۳۴][۳۵]

در ۴ مارس ۲۰۰۵ جولیانا اسگرنا خبرنگار ایتالیایی که مستنداتی از به‌ کارگیری خشونت نظامیان آمریکایی علیه غیرنظامیان عراقی در ایست‌های بازرسی در دست داشت و وزارت دفاع آمریکا را به انتشار گسترده آن‌ها تهدید کرده بود، در مسیر فرودگاه بغداد مورد حمله تروریستی قرار گرفت و کشته شد.[۳۶]

جنگ افغانستان

[ویرایش]
پسر افغان در ۱۵ ژانویه ۲۰۱۰ توسط سربازان ارتش ایالات متحده در جریان قتل‌های ولسوالی میوند، کشته شده است.

در سال ۲۰۰۵، نیویورک‌تایمز گزارش تحقیقی ۲۰۰۰ صفحه‌ای ارتش ایالات متحده در مورد قتل دو زندانی غیرنظامی افغان غیرمسلح توسط پرسنل نظامی ایالات متحده در دسامبر ۲۰۰۲ در منطقه بگرام را به دست آورد. بر اساس این گزارش‌ها، این دو زندانی، حبیب‌الله و دلاور، بارها به سقف زنجیر شده و مورد ضرب و شتم قرار گرفتند که منجر به مرگ آن‌ها شد. تحقیقات پزشکی قانونی نشان می‌دهد که علت مرگ هردو زندانی شکنجه بوده و آنان به قتل رسیده‌اند. کالبدشکافی ضربه شدیدی را به هر دو پای زندانیان نشان داد و این تروما را با ضربه زدن توسط اتوبوس مقایسه کرد. هفت سرباز در سال ۲۰۰۵ در این مورد متهم شدند.[۳۷]

قتل‌های ولسوالی میوند شامل کشتن سه غیرنظامی افغان توسط گروهی از سربازان در دوره ژوئن ۲۰۰۹ تا ژوئن ۲۰۱۰ بود. هنگ پیاده و تیپ ۵، لشکر ۲ پیاده در آن موقع در میوند، از ولایت قندهار افغانستان مستقر بودند.[۳۸][۳۹] در تابستان ۲۰۱۰، ارتش پنج عضو جوخه را به قتل سه غیرنظامی افغان در ولایت قندهار و جمع‌آوری اعضای بدن و وسایل آن‌ها به عنوان غنائم متهم کرد.[۳۷]

قتل‌عام قندهار یک قتل‌عام بود که در ساعات اولیه ۱۱ مارس ۲۰۱۲ رخ داد، زمانی که گروهبان رابرت بیلز، ۱۶ غیرنظامی افغان را کشت و شش نفر دیگر را در ولسوالی پنجویی در استان قندهار افغانستان زخمی کرد. ۹ نفر از قربانیان کودک و یازده نفر از کشته‌شدگان از یک خانواده بودند. بیلز صبح همان روز، هنگامی که به مقامات اعتراف کرد که قتل را انجام داده است، بازداشت شد.[۳۷]

ستوان یکم کلینت لورنس رهبر دسته پیاده‌نظام در تیم رزمی تیپ ۴ لشکر ۸۲ هوابرد بود. در سال ۲۰۱۲، لورنس به دو فقره قتل بدون عمد متهم شد، زیرا به سربازانش دستور داد تا به روی سه مرد افغان که سوار موتورسیکلت بودند، آتش گشودند. او در سال ۲۰۱۳ توسط دادگاه نظامی مجرم شناخته شد و به ۲۰ سال زندان محکوم شد (که بعداً در ان بازنگری شد و به ۱۹ سال کاهش یافت).[۴۰][۴۱][۴۲] او به مدت شش سال در پادگان انضباطی ایالات متحده در فورت لیونورث، کانزاس محبوس بود. لورانس سرانجام در ۱۵ نوامبر ۲۰۱۹ توسط رئیس‌جمهور دونالد ترامپ مورد عفو قرار گرفت.[۳۷]

جستارهای وابسته

[ویرایش]

پانویس

[ویرایش]
  1. ↑ "FACT SHEET: United States Policy on the International Criminal Court" (PDF). November 29, 2003. Archived from the original (PDF) on 2003-11-29.
  2. ↑ «148 Cong. Rec. S3946 - THE BUSH ADMINISTRATION DECISION TO ``UNSIGN THE ROME STATUTE».
  3. ↑ «The U.S. does not recognize the jurisdiction of the International Criminal Court».
  4. ↑ «Encyclopedia of the Great Plains | WOUNDED KNEE MASSACRE». plainshumanities.unl.edu. دریافت‌شده در ۲۰۲۳-۰۷-۱۹.
  5. ↑ «National Historic Landmarks Database». web.archive.org. ۲۰۰۳-۰۱-۱۰. بایگانی‌شده از اصلی در ۱۰ ژانویه ۲۰۰۳. دریافت‌شده در ۲۰۲۳-۰۷-۱۹.
  6. ↑ «Wayback Machine» (PDF). web.archive.org. بایگانی‌شده از اصلی (PDF) در ۲۹ ژوئن ۲۰۱۷. دریافت‌شده در ۲۰۲۳-۰۷-۱۹.
  7. ↑ «تاریخ پنهان ایالات متحده آمریکا در جنگ».
  8. ↑ "President Retires Gen. Jacob H. Smith" (PDF). The New York Times. 1902-07-17. Retrieved 2008-03-30.
  9. ↑ Melshen, Paul (November 1979). "He Served on Samar: Hero or Butcher of Samar?". Proceedings. Archived from the original on 21 April 2008. Retrieved 2008-03-30 – via arlingtoncemetery.net.
  10. ↑ Nebrida, Victor. "The Balangiga Massacre: Getting Even". Archived from the original on 2008-04-02. Retrieved 2008-03-29.
  11. ↑ Karnow, Stanley (n.d.). "Two Nations". PBS. Retrieved 2008-03-31.
  12. ↑ Bruno, Thomas A. (2011). "The Violent End of Insurgency on Samar 1901–1902". Army History (79): 30–46. JSTOR 26296824.
  13. ↑ Bruno, Thomas A. (2011). "The Violent End of Insurgency on Samar 1901–1902". Army History (79): 30–46. JSTOR 26296824.
  14. ↑ Richard Dominic Wiggers. "The United States and the Refusal to Feed German Civilians after World War II" p. ۲۸۸.
  15. ↑ Eisenhower'S Holocaust. پیوند پایدار و نسخه دائمی بایگانی شده.
  16. ↑ Dachau. پیوند پایدار و نسخه دائمی بایگانی شده
  17. ↑ http://books.google.com/books?id=7HhkSGLdMpAC&pg=PA118
  18. ↑ Le altre stragi - Le stragi alleate e tedesche nella Sicilia del ۱۹۴۳-۱۹۴۴
  19. ↑ «Massacres and Atrocities of WWII in the Axis Countries». بایگانی‌شده از اصلی در ۳ مارس ۲۰۱۶. دریافت‌شده در ۱۱ آوریل ۲۰۱۰.
  20. ↑ Sorge, Martin K. (۱۹۸۶-۰۷-۲۳). The Other Price of Hitler's War: German Military and Civilian Losses Resulting From World War II. Greenwood Press. p. ۱۴۷. ISBN 0-313-25293-9. It was in the wake of the Malmedy incident at Chegnogne that on New Year's Day 1945 some 60 German POWs were shot in cold blood by their American guards. The guilt went unpunished. It was felt that the basis for their action was orders that no prisoners were to be taken (Gallagher ۱۹۶۴, ۹۸). Quote is verifiable using Amazon.com's "search within the book" feature, and is also cited in [Scrapbookpages 2006]. Sorge appears to be quoting [Gallagher 1964].
  21. ↑ Gallagher, Richard (۱۹۶۴-۰۱-۰۱). The Malmedy Massacre. New York: Paperback Library. Retrieved 2006-06-03.
  22. ↑ «Chapter 11-THE ARDENNES: BATTLE OF THE BULGE». بایگانی‌شده از اصلی در ۲۸ آوریل ۲۰۱۰. دریافت‌شده در ۱۲ آوریل ۲۰۱۰.
  23. ↑ The Bombing of Dresden. پیوند پایدار و نسخه دائمی بایگانی شده.
  24. ↑ مک‌کی، الکساندر. درسدن ۱۹۴۵(۱۹۸۵): فتیله دان شیطان، گرانادا. ص ۶۲
  25. ↑ مک‌کی، الکساندر. درسدن ۱۹۴۵(۱۹۸۵): فتیله دان شیطان، گرانادا. صص ۶۱–۹۴
  26. ↑ KURT VONNEGUT: Slaughterhouse-Five. پیوند پایدار و نسخه دائمی بایگانی شده.
  27. ↑ Falk, Richard A. (۱۹۶۵-۰۲-۱۵). "The Claimants of Hiroshima". The Nation. reprinted in Richard A. Falk, Saul H. Mendlovitz, ed. (1966). "The Shimoda Case: Challenge and Response". The Strategy of World Order. Volume: ۱. New York: World Law Fund. pp. ۳۰۷–۱۳.
  28. ↑ "Murder in the name of war - My Lai". BBC. July 20, 1998.
  29. ↑ 2000 Pulitzer Prize Winners — Investigative Reporting: Bridge at No Gun Ri (به انگلیسی) (Pulitzer.org ed.) Retrieved on 2008-08-17.
  30. ↑ واشینگتن پست
  31. ↑ نیویورکر
  32. ↑ «War and Occupation in Iraq - Chapter 7 English». archive.globalpolicy.org. دریافت‌شده در ۲۰۲۳-۰۲-۰۸.
  33. ↑ American Civil Liberties Union , ACLU to Seek Public Accountability in Haditha Investigations ( June 22, 2006)
  34. ↑ Human Rights Watch, Hearts and Minds (October, 2003)
  35. ↑ Amnesty International, Killing of Civilians in Basra and al-Amara (May 14, 2004)
  36. ↑ "Hostage Recounts US Shooting" CNN (March 6, 2005)
  37. ↑ ۳۷٫۰ ۳۷٫۱ ۳۷٫۲ ۳۷٫۳ "United States war crimes". Wikipedia (به انگلیسی). 2023-02-08.
  38. ↑ "Murder in Afghanistan: SPIEGEL TV's 'Kill Team' Documentary". Spiegel Online. January 4, 2011.
  39. ↑ Hersh, Seymour M. (March 22, 2011). "The 'Kill Team' Photographs". The New Yorker.
  40. ↑ Londoño, Ernesto (August 2, 2013). "Army officer convicted in shooting deaths of 2 Afghans". The Washington Post. Retrieved February 23, 2020.
  41. ↑ Ramsey, John (August 2, 2013). "Army first lieutenant found guilty of murder, other charges for actions in Afghanistan". The Fayetteville Observer (به انگلیسی). Archived from the original on 4 July 2020. Retrieved February 9, 2018.
  42. ↑ Alberto Luperon (October 26, 2020). "Clint Lorance Says He Wants to Be a Lawyer". Law & Crime (به انگلیسی). Retrieved 2021-04-08.

پیوند به بیرون

[ویرایش]