جنبش پاکستان (به اردو:تحریک پاکستان) عنوان جنبشی تاریخی بود که برای استقلال ایالات شمال غربی هند که مسلماننشین هستند (پاکستان) از راج انگلیس آغاز گردید و در ژوئن ۱۹۴۷ به استقلال پاکستان منجر شد.[۱][۲]
در سوم ژوئن سال ۱۹۴۷، وایکانت لوئیس ماونت باتن، آخرین فرماندار کل هند، بخشبندی هند بریتانیایی به هند و پاکستان را اعلام کرد. با عبور سریع از پارلمان بریتانیایی قانون استقلال هند، در ساعت ۱۱:۵۷ مورخ ۱۴ اوت ۱۹۴۷، پاکستان به عنوان کشوری جداگانه اعلام شد، و در ساعت ۱۲:۰۲، درست پس از نیمه شب، مورخ ۱۵ اوت ۱۹۴۷ هند نیز کشوری مستقل شد.[۳][۴][۵][۶]
The religious nationalism sentiment is based upon the two nation theory that Hindus and Muslims are of two separate religious communities and separate nations.
The university that [Sir Sayyid] founded in the town of Aligarh … not only provided the Pakistan movement with its leadership but, later, also provided the new country of Pakistan with its first ruling elite … Aligarh College made it possible for the Muslims to discover a new political identity: Being a Muslim came to have a political connotation-a connotation that was to lead this Indian Muslim community inexorably toward acceptance of the 'two-nation theory'
Despite their different viewpoints all these theories have tended either to concentrate on the All-India struggle between the Muslim League and the Congress in the pre-partition period, or to turn their interest to the Muslim cultural heartland of the UP where the League gained its earliest foothold and where the demand for Pakistan was strongest.