جورج کومر

جورج کومر
ناخدا جورج کومر
زادهٔآوریل ۱۸۵۸
شهر کبک، کبک، کانادا
درگذشت۱۹۳۷
هدم شرقی، کنکتیکت، USA
ملیتآمریکایی
دیگر نام‌هاAngakkuq ("شمن")
پیشهصیاد وال
شناخته‌شده
برای		کاوشگر قطب
عنوانناخدا
همسرجولیا چیپمن کومر
فرزنداننلی، توماس، لاورنت پامئولیک، جان ال(?)

ناخدا جورج کومر (George Comer) (آوریل ۱۸۵۸–۱۹۳۷ میلادی)، یکی از معروف‌ترین ناخدایان صید نهنگ آمریکایی در خلیج هادسون به‌شمار می‌رفت[۱] و طی اوایل قرن بیستم میلادی به عنوان پیشروترین مرجع در اینوئیت خلیج هادسون به حساب می‌رفت.[۲]

کومر کاوشگر قطبی، شکارچی نهنگ/شکارچی خوک آبی، قوم‌شناس، نقشه‌نگار، مؤلف و عکسبردار بود. او ۱۴ سفر دریایی در شمالگان و سه سفر دریایی در طول عمرش در جنوبگان صورت داد. این سفرهای اکتشافاتی (در حدود ۱۸۷۵–۱۹۱۹ میلادی) اغلب در نیو لاندن، کنتیکت یا نیوبدفورد، ماساچوست صورت می‌پذیرفت.[۳] دایرهٔ دوستان و همکاران کومر شامل سایر کاوشگران سرشناس هم عصرش همچون رابرت پری و ناخدا فردریک کوک[۴] و مربی‌اش فرانتس بوئاس، ُ «پدر انسان‌شناسی آمریکایی» می‌شد.

زندگی شخصی

[ویرایش]

کومر در استان کبک، در سال ۱۸۵۸ میلادی به دنیا آمد. پدر او انگلیسی و مادرش ایرلندی بودند. این خانواده در ۱۸۶۰ میلادی[۵] به ایالات متحده مهاجرت کردند و کومر در شرق هدم، کنتیکت پرورش یافت. او تنها به مدت دو سال در مدرسه شرکت نمود.[۶][۷] پس از این که پدر کومر در دریا گم شد، مادر او نتوانست از فرزندش پشتیبانی و حمایت نماید. در پی آن، کومر یتیم شده و دوران خویش را در پرورشگاه هدم شرقی سپری نمود.[۸] در ۱۸۷۷ میلادی، کومر (در سن ۱۹ سالگی) با جولیا چیپمن (سن ۲۰ سالگی؛ متولد پنسیلوانیا) ازدواج کرده و این زوج خانه‌شان را در جاده کوهستان پارناسوس در هدم شرقی ساختند. حاصل این ازدواج دو فرزند بود: دخترشان نلی جی. (متولد آوریل ۱۸۷۸) و پسرشان توماس ال. (آوریل ۱۸۸۶–۱۹۳۰ میلادی) که یک افسر کشتی بود.[۵][۹][۱۰]

سفرهای اکتشافاتی شمالگان

[ویرایش]

کومر اولین سفرهای دریایی خویش را در سن ۱۷ سالگی بر روی کشتی صید نهنگ «نیل» برای کامبرلند ساوند، جزیره بافین در ۱۸۷۵ میلادی صورت داد. او از ۱۸۸۹ تا ۱۸۹۱ میلادی سه گشت دریایی در اسکونری به نام «ارا» به مقصد جزیره جنوب شرقی بافین انجام داد. این سفرها پس از ۱۵ ماه صید نهنگ بر روی «کانتون» طی سال‌های ۱۸۹۳ تا ۱۸۹۴ صورت پذیرفت.

کومر پس از ۲۰ سال دریانوردی، مبدل به ناخدای اولین کشتی خود در ۱۸۹۵ میلادی شد. از ۱۸۹۵ تا ۱۹۱۲ میلادی، کومر طی شش سفر صید نهنگ در خلیج هادسون شامل قشلاق کردن در «روز ولکام ساوند» در «ارا» (که در ۱۹۰۶ در نیوفاندلند غرق شد) (ابر، ۱۹۸۹، صفحه ۲۵) و «ای تی گیفورد» به مهارت رسید.[۱۱]

کومر در حالی که در خلیج هادسون قشلاق می‌کرد با آیویلینگمیوت، نتسیلینگمیوت و قائرنرمیوت آشنا گردید. کومر مردان «کاریبو اینوئیت» را به عنوان دستیار صید نهنگ استخدام کرده و این افراد هم به خدمه کشتی گوشت گوزن دادند تا از توسعه بیماری اسکوربوت نجات پیدا کنند.[۶] کومر در بسیاری از موقعیت‌ها از اینوئیت‌ها عکسبرداری کرده و به همین دلیل به او نام «انگاکوق» (به معنی «شمن») را دادند، چرا که این عکس‌ها واقعیتی نبودند که به راحتی توسط اینوئیت‌ها درک گردند.[۱۲]

کومر با یک زن آویلیک به نام نیویاتسیاناق (یا نیویساناق) پیوندی برقرار ساخت که در میان اینوئیت‌ها از آن به «شوفلی کومر» یاد می‌گردد.[۱۳] او به مدت چندین سال در سفرها کومر را همراهی کرده و پسرش «اودلاناک» را که به او «جان ال» گفته می‌شد را همراهش آورد[۱۴] که طبق شایعه‌ای از او به عنوان پسر زیست‌شناختی کومر یاد کردند.[۱۵] کومر حداقل یک فرزند دیگر را هنگامی که در خلیج هادسون بود را از زنی به نام «اوکتوک» حاصل نمود به نام «لورنت پامئولیک» (۱۹۱۱-؟). پامئولیک توسط شوفلی و شمنی به نام «آنگوفیماریک» پس از مرگ مادرش به فرزندی گرفته شد.[۱۶]

تاجر خزی به نام اف.ان. مونجو در ۱۹۰۶ میلادی، «ارا» را خریده و ناخدا کومر را به عنوان ناخدا استخدام نمود، اما کومر کشتی را در جزیره میکلون-لانگلند نزدیک نیوفاندلند در همان سال غرق نمود.[۱۷] سپس کومر ناخدای اسکونری که مونجو پس از آن خرید به نام «ای.تی. گیفورد» شده که از ۱۹۰۷ تا ۱۹۱۲ میلادی فرماندهی نمود. این صیاد خارج از نیو لاندن، کنتیکت در سفر دریایی ۱۹۰۷ میلادی عملیات کرد، همچنین در سفر دریایی نیوبدفورد، ماساچوست در ۱۹۱۰ میلادی نیز برای شکار نهنگ و خز و قشلاق در دماغه فولرتون حضور داشت.[۱۸]

سفر اکتشافاتی «آنتونی فیالا» ی او در ۱۹۰۷ میلادی جهت استقرار پایگاه‌های تدارکاتی در شمالگان برنامه‌ریزی شد تا مایحتاج گروه دومی که قرار بود تلاش کنند تا به قطب شمال دست یابند را تهیه کند.[۱۹][۲۰] کومر در ۱۹۱۲ میلادی از صید نهنگ بازنشسته شد.

کومر در ۱۹۱۵ میلادی به عنوان استاد یخ در «جورج بی. کلوئت» خدمت کرد که توسط موزه تاریخ طبیعی آمریکا برنامه‌ریزی شده بود تا افراد «دونالد مک‌میلان» را از «سفر اکتشافاتی کراکر لند» در ایتاه در گرینلند شمالی بازگرداند. در مسیر، کلوئت به مدت دو سال در یخ گیر افتاد و به کومر این فرصت را داد تا در «کوهستان دونداس»، (Umánaq, Uummannaq یا Umanak)،‏[۲۱] تپه‌ای نزدیک پیتوفیک حفاری‌های باستان‌شناختی کند، آنجاکه شواهدی را از زیر خاک بیرون آورد از مردمانی که امروزه به مردمان تولی از آنها یاد شده که همان اجداد اینوئیت‌هایند. یافتهٔ او به «تودهٔ زبالهٔ کومر» معروف شده‌است، چرا که شامل تل زبالهٔ مربوط به آشپزخانه است.

آخرین سفر شمالگان کومر در ۱۹۱۹ میلادی رخ داد که بخشی از آن به دلیل وداعی بر دوستان اینوئیتش بود. این از برنامه‌هایی بود که توسط کاوشگر/رفتارشناس شمالگان به نام کریستین لیدن برنامه‌ریزی شده بود تا در میان اینوئیت‌ها به مطالعه بپردازد. اما اسکونری به نام «فینبک» در دماغه فولرتون به گل نشسته و گم شد. تحقیقاتی در مورد این سانحه صورت پذیرفت و شرایط به نظر مشکوک می‌آمد. برای کومر، فایدهٔ این حادثه این بود که می‌توانست مدت زمان طولانی تری را با دوستان اینوئیتش سپری نماید.[۲۲]

منابع

[ویرایش]
  1. ↑ Harper, Kenn. "Nunavut History, Keewatin Region". yukoncollege.yk.ca. Archived from the original on 2007-10-25. Retrieved 2008-03-30.
  2. ↑ "Frozen in: Capt. Comer and the Hudson Bay Inuit". mysticseaport.org. Archived from the original on 2008-05-18. Retrieved 2008-03-30.
  3. ↑ "The Papers of George Comer in the Dartmouth College Library". Dartmouth College. January 1986. Archived from the original on 24 May 2018. Retrieved 2008-03-30.
  4. ↑ "Coll. 102, Manuscripts Collection, G. W. Blunt White Library, Mystic Seaport Museum, Inc". G. W. Blunt White Library, Mystic Seaport. Archived from the original on February 10, 2007. Retrieved 2008-03-30.
  5. ↑ ۵٫۰ ۵٫۱ "Radnor's Navigation Officer Lt. jg George Comer". freepages.military.rootsweb.ancestry.com. Archived from the original on 27 March 2017. Retrieved 2008-03-30.
  6. ↑ ۶٫۰ ۶٫۱ Ross, W. Gillies. "George Comer" (PDF). Arctic Profiles. ucalgary.ca. pp. 294–295. Archived from the original (PDF) on 3 March 2016. Retrieved 2008-03-30.
  7. ↑ "CAPTAIN GEORGE COMER of East Haddam, Connecticut (1858–1937)". Chesterfieldinlet.net. Archived from the original on 2017-06-02. Retrieved 2008-03-30.
  8. ↑ "EAST HADDAM'S CAPTAIN COMER". simonpure.com. Archived from the original on 2008-04-17. Retrieved 2008-03-30.
  9. ↑ "Thomas Comer, son of Captain George Comer of East Haddam". Connecticut history online. Archived from the original on 2013-04-14. Retrieved 2008-03-30.
  10. ↑ "Captain George Comer and wife Julia next to their house, East Haddam". Connecticut history online. Archived from the original on 2013-04-14. Retrieved 2008-03-30.
  11. ↑ Whaling Masters, compiled by the Federal Writers Project of the Works Progress Administration of Massachusetts. New Bedford, MA: Old Dartmouth Historical Society, 1938.
  12. ↑ Finamore, Daniel (2005). America and the Sea: Treasures from the Collections of Mystic. Yale University Press. p. 74. ISBN 0-300-11402-8.
  13. ↑ Miller, J.R. (1989). Skyscrapers Hide the Heavens: A History of Indian-White Relations. Toronto: University of Toronto Press. p. 290. ISBN 0-8020-5803-5.
  14. ↑ "Inuit family photo: Shoofly, John Ell, Ben, Tom Luce, Maria, Hudson Bay, ca. 1905". mystic seaport. Retrieved 2008-03-31.
  15. ↑ (Eber, 1989, pp. 178)
  16. ↑ Eber, Dorothy (1989). When the Whalers Were Up North: Inuit Memories from the Eastern Arctic. Kingston: McGill-Queen's University Press. pp. 111–123. ISBN 0-7735-0702-7.
  17. ↑ Work Projects Administration (WPA) (1940). Ship Registers of New Bedford, Massachusetts. Boston, MA: The National Archives Project.
  18. ↑ NY Times July 7, 1907
  19. ↑ "To establish Fiala Bases – Capt. Comer, who will command Arctic expedition, starts Tuesday" (PDF). New York Times. 1907-07-07. Retrieved 2008-03-30.
  20. ↑ "Finds a base for Fiala – Capt. Comer confident that expedition will reach the North Pole" (PDF). New York Times. 1907-11-03. Retrieved 2008-03-30.
  21. ↑ "A SHORT HISTORY OF DUNDAS AND THE THULE DISTRICT". thuleforum.com. Archived from the original on 31 March 2022. Retrieved 2008-03-31.
  22. ↑ Douglas, W. O. "The wreck of the Finback". chesterfieldinlet.net. Archived from the original on 2016-03-03. Retrieved 2008-03-30.

پیوند به بیرون

[ویرایش]