حبیب عجمی

حبیب بن محمد عجمی که بیشتر با نام حبیب عجمی یا حبیب فارسی شناخته می‌شود، زاهدی ایرانی بود که در بصره زندگی می‌کرد. ذکر زندگی در کتاب تذکرةالاولیا آمده‌است. او دوست و شاگرد حسن بصری بود. او را مؤسس تصوف ایرانی دانسته‌اند. تاریخ وفات وی را سال‌های ۱۱۹ و ۱۳۰ و ۱۴۱ هجری قمری نوشته‌اند. صاحب تذکره خزینة الاصفیاء تاریخ فوت او را روز شنبه نهم رمضان سال ۱۵۶ هجری ذکر کرده و کلمه یوسف را هم ماده تاریخ آن نگاشته است.^[۱]

در تذکرةالاولیا عطار نیشابوری در ذکر شماره ۷ در مورد حبیب عجمی آمده است:

«آن ولّی قبۀ غیرت، آن صفی بردهٔ وحدت، آن صاحب یقین بی‌گمان، آن خلوت نشین بی‌نشان، آن فقیر عدمی حبیب عجمی −رحمةاﷲ علیه− صاحب صدق و صاحب همت بود ...»^[۲]

آثار درباره حبیب عجمی

در آثار قدما: تذکرة الاولیا (عطار)، کشف المحجوب (هجویری)، جواهر الاسرار و زواهرالانوار، صفة الصفوة (ابن جوزی)، لغت‌نامه دهخدا، تفسیر انصاری و حلیةالاولیا مطالبی در خصوص حبیب عجمی آمده است. هم چنین، بخش اول کتاب «چهار پیر طریقت» تألیف دکتر جواد نوربخش به وی اختصاص داده شده‌است.

پانویس

1. چهار پیر طریقت، دکتر جواد نوربخش، انتشارات خانقاه نعمت اللهی لندن، ۱۳۷۵ (بخش اول)
2. تذکرةالاولیاء، ص ۴۰

منابع

• تذکرةالاولیاء، شیخ فریدالدین عطار نیشابوری، تصحیح و تحشیه: رینولد آلن نیکلسون، انتشارات اساطیر، چاپ دوم،۱۳۸۳