استخر حافظه، یا تخصیص بلوک‌های با اندازهٔ ثابت، روشی برای تخصیص حافظه پویا است. این نوع تخصیص حافظه قابل مقایسه با malloc و اپراتور new در ++C است. در این دو روش، به دلیل استفاده از بلوک‌ها با اندازه‌های مختلف، ما با مشکل پارگی حافظه روبه رو می‌شویم و لذا استفاده از این روش‌ها در سیستم‌های بلا درنگ احتمال دارد غیرممکن باشد. یک راه حل مفید تر این است که تعدادی از بلوک‌های حافظه با اندازهٔ یکسان به نام استخر حافظه را پیش تخصیص کنیم. برنامه در طول مدت اجرا توانایی تخصیص، دسترسی و آزادسازی بلوک‌ها را دارد.
خیلی از سیستم‌های بی‌درنگ از استخرهای حافظه استفاده می‌کنند؛ مانند (TPF (transaction Processing Facility
بعضی از سیستم‌ها مانند وب سرور Nginx از اصطلاح استخرهای حافظه برای گروهی از تخصیص‌ها با اندازه‌های مختلف ولی با امکان آزادسازی یکجا، استفاده می‌کنند. این موضوع ناحیه نیز خوانده می‌شود.
یک واحد استخر حافظهٔ ساده می‌تواند به‌طور مثال ۳ استخر با بلوک‌های با اندازهٔ بهینه شده برای برنامه را در حین زمان کامپایل تخصیص دهی کند. برنامه با واسطه‌های زیر می‌تواند تخصیص، دسترسی و آزاد سازی حافظه کند:
استخر حافظه در مقایسه با malloc