دارک امبینت (به انگلیسی: Dark ambient) زیرگونهای از موسیقی پسا-صنعتی (Post-industrial music) است که ریشههایش به سالهای ۱۹۷۰ میلادی برمیگردد. دارک امبینت ژانری غیرمعمول و متنوع است که با ژانرهایی چون موسیقی نویز و امبینت مرتبط است ولی در عین حال عموماً عاری از مشتقات و اتصالات به ژانرها و سبکهای دیگر موسیقی است.
از پیشگامان این سبک، فدراسیون ناسا بود، که در سال ۱۳۷۱ شمسی، کلکسیونی تحت عنوان سمفونیهایی از سیارات[۱] را به علاقهمندان عرضه نمود که برخلاف نام دارک-امبینت، فضایی کاملاً الهی را دربرداشت. این مجموعه نتیجهٔ اسپکترامهای فیلتر و تبدیل شده از سیگنالهای الکتریکی، مغناطیسی و اصوات سیارات و اقمار منظومه ی شمسی و پرتوهای کیهانی[۲] بود، که در قالب پنج قطعه و به مدت سی ساعت میکس شده بودند[۳] و حاصل پروژهٔ عظیم و تکرار نشدنی وویجر بود. البته سبک اصلی این آلبوم را موسیقی فضاییمقاله ی اصلی تعیین کردهاند که سرردهای از موسیقی امبینت است.
مشخصه بارز این سبک فضاسازیهای رعبآور و وحشتناک و اصوات و افکتهای صوتی عجیب و غیرمعمول و تکرار شونده است، از همین رو از این ژانر موسیقی در آثار سینما و بازیهای ویدئویی/بازیهای کامپیوتری در ژانر وحشت هم مورد استفاده قرار میگیرد.
↑از آنجا که صوت در خلأ منتشر نمیشود و نیاز به ماده دارد، نظر بر این است که پرتوهای پر انرژی گاما، از مرکز کهکشان راه شیری (و دیگر کهکشان ها) پس از میلیونها سال تابش، نهایتاً از انرژی آنها کاسته شده و به صوت تبدیل میشوند.
↑[۱] چیزهایی که ذهنتان را منفجر میکنند، بازبینی شده در 26 ژانویه 2016