دلفین مینویی برای دنبال کردن حرفه خود به ایران مهاجرت مکان کرد. او بهعنوان خبرنگار فرانس انتر و فرانس اینفو از سال ۱۹۹۹ فعالیت خود را آغاز کرد و از سال ۲۰۰۲ با فیگارو همکاری داشت.[۱] او همچنین در چندین مستند همکاری داشته است و برخی از آنها را کارگردانی کرده است.
در سال ۲۰۰۶، دلفین مینویی برای مجموعه مقالات خود دربارهٔ عراق و ایران، جایزه آلبر لوند را دریافت کرد.[۲] او اخیراً دربارهٔ نجود علی، اولین دختری که در یمن طلاق گرفت، کتابی نوشته است.
۲۰۱۰: Jeunesse d'Iran; Les Voix du changement (جوانان ایران؛ صدای تغییرات). Monde (به فرانسوی). Paris: Autrement. 2001. p. 221. ISBN978-2-7467-0103-8. LCCN2001438000.
۲۰۰۹: Demay, Layla; Watrin, Laure (April 2009). Les Pintades à Téhéran; Chroniques de la vie des Iraniennes, leurs adresses, leurs bons plans (ماجراهای زنان ایرانی؛ آدرسها و برنامههای ویژهشان) (به فرانسوی). Paris: LGF/Le Livre de Poche. p. 280. ISBN978-2-253-08483-9.
۲۰۰۹: علی، نجود؛ مینویی، دلفین. Moi, Nojoud, 10 ans, divorcée (من، نجود، ۱۰ ساله، مطلقه) (به زبان فرانسوی). پاریس: Michel Lafon. ص. ۲۸۶. شابک۹۷۸۲۷۴۹۹۰۹۷۶۹
۲۰۱۰: علی، نجود؛ مینویی، دلفین. I Am Nujood, Age 10 and Divorced (من نجود هستم، ۱۰ ساله و مطلقه) (به زبان انگلیسی، ترجمه: Linda Coverdale). نیویورک: Crown Publishing Group / Three Rivers Press. ص. ۱۸۸. شابک۹۷۸۰۳۰۷۵۸۹۶۷۵.
۲۰۱۷: Les passeurs de livres de Daraya: Une bibliothèque secrète en Syrie (ناقلان کتابهای دارایا: کتابخانهای مخفی در سوریه) (به زبان فرانسوی). پاریس: Seuil. ص. ۱۶۰. شابک۹۷۸۲۰۲۱۳۶۳۰۲۹.
۲۰۲۰: The Book Collectors: A Band of Syrian Rebels and the Stories That Carried Them Through a War (کلکسیونرهای کتاب: گروهی از شورشیان سوری و داستانهایی که آنان را در جنگ پایدار نگاه داشت) (به زبان انگلیسی، ترجمه: Lara Vergnaud). نیویورک: Farrar, Straus and Giroux, 2020. ص. ۲۰۸. شابک۹۷۸۰۳۷۴۱۱۵۱۶۶.