دوریس پیلکینگتون گاریمارا

دوریس پیلکینگتون گاریمارا
Doris Pilkington Garimara
نام هنگام تولدنوگی گاریمارا[۱]
زادهٔحدود اول ژوئیه ۱۹۳۷[۱]
Balfour Downs Station, Western Australia
درگذشت۱۰ آوریل ۲۰۱۴ (۷۶ سال)
پرث، استرالیای غربی
دیگر نام‌هادوریس پیلکینگتون (Doris Pilkington)
پیشه(ها)نویسنده، پرستار
خانوادهMolly Craig (mother)
Daisy Kadibil (aunt)
افتخاراتتالار مشاهیر نویسندگان استرالیای غربی

دوریس پیلکینگتون گاریمارا (انگلیسی: Doris Pilkington Garimara (با نام اصلی نوگی گاریمارا؛ حدود ۱ ژوئیه ۱۹۳۷ – ۱۰ آوریل ۲۰۱۴)، همچنین با نام دوریس پیلکینگتون، یک نویسنده اهل استرالیا بود. آثار دوریس تجربیات نسل‌های ربوده شده و پیوند مجدد آن‌ها با فرهنگ و هویت بومی استرالیا را بازگو می‌کند.

زندگی

[ویرایش]

پیلکینگتون در ایستگاه بالفور داونز در نزدیکی سکونتگاه جیگالونگ در شمال غربی استرالیا متولد شد.[۲] مادرش، مولی، نام او را «نوگی گاریمارا» گذاشت، اما او را به خواست کارفرمای مولی در ایستگاه، «مری دانت، دوریس» نامیدند که فکر می‌کرد نوگی «نامی احمقانه» است. از آنجایی که تولد او ثبت نشده بود، بعدها تاریخ تولد او توسط وزارت امور بومی اول ژوئیه ۱۹۳۷ ثبت شد.[۳] او سه سال و نیم بیشتر نداشت که از مادرش گرفته شد تا در مأموریت رودخانه مور بزرگ شود.[۲] خواهر کوچکترش، آنابل، نیز دستگیر شد و به او گفتند که یتیم است و در طول سال‌ها از میراث فرهنگ بومی خود به‌دور بود.[۴] دوریس ۲۱ سال بعد به مادرش پیوست.[۵]

آثار

[ویرایش]

گاریمارا در ۱۹۹۶ داستان «حصار ضد خرگوش را دنبال کن» را دربارهٔ نسل ربوده شده نوشت. این داستان توصیفی قدرتمند از آزارهایی است که نسل‌های ربوده شده متحمل شده‌اند. این کتاب در سال ۲۰۰۲ به کارگردانی فیلیپ نویس به یک فیلم موفق بین‌المللی تبدیل شد.[۶] ماجرای داستان بر اساس زندگی سه دختر بومی است و گاریمارا جزئیات فرار چشمگیر مادرش مولی کریگ را در این کتاب به خوبی شرح داده‌است که در ۱۴ سالگی در سال ۱۹۳۱ از شهرک بومی رودخانه مور در استرالیای غربی فرار کرد و به مدت نه هفته، ۲۴۱۴ کیلومتر (۱۵۰۰ مایل) را برای بازگشت به خانواده خود از صحرای خشن همراه با دو عضو جوان خانواده‌اش عبور کرد. شهرک‌سازی رودخانه مور اردوگاهی برای بومیان بود که به‌عنوان بخشی از سیاست‌های همسان‌سازی، به زور آنان را از خانواده‌های خود جدا می‌کردند. مادر گاریمارا با دو کودک دیگر در امتداد حصاری که در سراسر استرالیای غربی کشیده شده بود سفر کردند، زیرا می‌دانستند که زادگاهشان، جیگالونگ، در انتهای شمالی حصار قرار دارد. کتاب با بازگشت مولی به خانه به پایان می‌رسد. اما او باید سال‌ها بعد همان سفر را انجام می‌داد چرا که خانواده‌اش را بار دیگر به زور به شهرک رودخانه مور بردند.

کتاب بعدی او، زیر درخت وینتامارا، جزئیات زندگی او در رودخانه مور و در مأموریت بومی رولندز و چگونگی فرار او با ثبت نام در یک مدرسه پرستاری را شرح می‌دهد. در کتاب زیر درخت وینتامارا، پیلکینگتون در مورد تجربه خود در مواجهه با پاک کردن فرهنگی نوشت و زمانی را شرح داد که او و خواهر نوزادش آنابل مجبور شدند مادرشان را به اردوگاه همراهی کنند. وقتی مولی با آنابل ۱۸ ماهه دومین سفر طولانی به خانه را انجام داد، مجبور شد دوریس چهار ساله را پشت سر بگذارد زیرا نمی‌توانست هر دو دختر را حمل کند. در شهرک رودخانه مور، دوریس در اتاق‌هایی با پنجره‌های میله ای می‌خوابید، به او یاد دادند که از فرهنگ خود احساس شرمندگی کند و به خاطر صحبت به زبان مادری خود، مردودجارا (Mardudjara)، مجازات شد. کسانی که سعی در فرار داشتند در سلول انفرادی نگهداری می‌شدند و دوریس تا سن ۲۵ سالگی فرصتی برای دیدن دوباره مادرش پیدا نمی‌کرد.

پس از سال‌ها تلاش برای فراموش کردن شرم از فرهنگ خود، دوریس مالکیت نام تولد خود را گرفت و شروع به صحبت و نوشتن به زبان مردودجارا کرد. امروز، داستان‌های او الهام بخش بومیان استرالیایی است تا با میراث دزدیده شده خود ارتباط برقرار کنند.

خانه‌ای برای مادر (Home to Mother) نسخه کودکانه او از حصار ضد خرگوش را دنبال کن است. پیلکینگتون در چهار کتاب، کاپریس، دختر استاکمن، حصار ضد خرگوش را دنبال کن، خانه‌ای برای مادر، و زیر درخت وینتامارا، سه نسل از زنان را در خانواده‌اش به تصویر کشیده‌است.[۷]

مرگ

[ویرایش]

پیلکینگتون گاریمارا در ۱۰ آوریل ۲۰۱۴ در سن ۷۶ سالگی بر اثر سرطان تخمدان در پرث، استرالیای غربی درگذشت.[۸]

جوایز

[ویرایش]

پیلکینگتون گاریمارا پس از مرگ در سال ۲۰۲۲ وارد تالار مشاهیر نویسندگان استرالیای غربی شد.[۹]

در سال ۱۹۹۰، کتاب هوسبازی پیلکینگتون : دختر یک استاکمن، اولین کتاب از این سه‌گانه، برنده جایزه ادبی برتر کوئینزلند "نویسنده بومی منتشر نشده - جایزه دیوید یونایپون " شد. او در سال ۲۰۰۲ به عنوان حامی کمیته ایالتی و فدرال روز عذرخواهی در سفر شفای استرالیا منصوب شد. در ماه مه ۲۰۰۸، جایزه ۵۰۰۰۰ دلاری اخرای سرخ را دریافت کرد که به هنرمندی بومی به دلیل مشارکت برجسته و مادام العمرشان در هنرهای بومی و جزیره نشینان تنگه تورس در داخل و خارج از کشور اهدا شد.[۱۰]

او همچنین یک نویسنده برنده جایزه مارتو بود و جایزه گنج زنده ایالتی استرالیای غربی را برای آثار خود که هنر و فرهنگ استرالیا را غنی کرد دریافت کرد.

شورای هنر استرالیا

[ویرایش]

شورای استرالیا برای هنرها بودجه و نهاد مشاوره برای دولت استرالیا. از سال ۱۹۹۳، جایزه اخرای سرخ را اعطا کرده‌است. این به یک هنرمند برجسته بومی استرالیا (بومیان استرالیا یا جزیره نشین تنگه تورس) برای یک عمر دستاورد ارائه می‌شود.

جستارهای وابسته

[ویرایش]

پانویس

[ویرایش]
  1. ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ "Doris Pilkington Garimara - obituary". The Telegraph. 1 May 2014. Retrieved 2 May 2017.
  2. ↑ ۲٫۰ ۲٫۱ "Doris Pilkington profile at". The Australian Women's Register. 4 September 2015. Retrieved 23 February 2016.
  3. ↑ Stephens, Tony: All tracks lead to Jigalong, The Sydney Morning Herald, 7 December 2002.
  4. ↑ Stephens, Tony (2008-02-13). "Mother's regret carried to grave". The Sydney Morning Herald (به انگلیسی). Retrieved 2022-12-18.
  5. ↑ "Daughter dies with her story still incomplete". The Sydney Morning Herald. 15 January 2004. Retrieved 15 July 2007.
  6. ↑ Review of Rabbit-proof Fence (film); accessed 15 July 2007
  7. ↑ "Profile: Doris Pilkington". Arts in Australia. Archived from the original on 27 September 2007. Retrieved 15 July 2007.
  8. ↑ Dumas, Daisy (11 April 2014). "Doris Pilkington Garimara, author of Follow The Rabbit Proof Fence, dead at 76". Sydney Morning Herald. Retrieved 13 April 2014.
  9. ↑ "WA Premier's Book Awards announced". Books+Publishing (به انگلیسی). 2022-06-20. Retrieved 2022-06-20.
  10. ↑ "Pot of gold at the end of the Rabbit-Proof Fence for Doris Pilkington Garimara AM". Australia Council. Archived from the original on 3 June 2008. Retrieved 29 May 2008.

منابع

[ویرایش]

پیوند به بیرون

[ویرایش]