دیمکاری[۱] یا کشت دیم نوعی کشاورزی مخصوص مناطق خشک است که در آن تنها بارشهای آسمانی تأمینکنندهٔ آب مورد نیاز کشتزار و زمین کشاورزی هستند.
کشت دیم، عمدتاً در مناطق کوهپایهای یا استپها صورت میپذیرد. بسته به نوع آب و هوا، روش دیمکاری متفاوت است. دیمکاری روش باستانی کشت در مناطق بیابانی بودهاست و اقوام گوناگون در خاور میانه و شمال آفریقا از این راه کشاورزی میکردهاند.
فائو یا سازمان خواربار و کشاورزی سازمان ملل متحد برنامههای گستردهای برای توسعهٔ کشت دیم در جهان دارد تا به این وسیله با گرسنگی و سوء تغذیه در جهان مبارزه کند. در این راستا طرحهای بزرگ کشت دیم در استرالیا، چین، اتیوپی، هند، مدیترانه و امریکای شمالی اجرا شدهاند.
فائو معتقد است در صورت آموزش صحیح کشاورزان، بسیاری از گیاهان را میتوان به صورت دیم پرورش داد.
کشاورزانی که امکان آبیاری جانبی دارند در مرحلهٔ گلدهی یا گردهافشانی آب کمکی به مزارع خود میدهند که عملکرد را تا میزان بالایی افزایش میدهد.
مهمترین عواملی که در میزان تولید محصولات در زراعت دیم مؤثرند عبارتاند از: