روان‌شناسی ایگو
| از مجموعه مقاله‌های |
| روانکاوی |
|---|
.jpeg) |
روان‌شناسی ایگو مکتبی از روانکاوی است که ریشه در مدل ساختاری اید-ایگو-سوپرایگوی ذهن زیگموند فروید دارد.
فرد با دنیای بیرونی تعامل دارد و نیز به نیروهای درونی پاسخ می‌دهد. بسیاری از روان‌کاوان، ساختاری نظری به نام ایگو را بکار می‌گیرند تا توضیح دهند که چگونه این امر از طریق عملکردهای متعدد ایگو انجام می‌پذیرد. طرفداران روان‌شناسی ایگو روی رشد نرمال و آسیب‌شناختی ایگو، مدیریت تکانه‌های جنسی و پرخاشگارانه و نیز سازگاری آن با واقعیت تمرکز می‌کنند.[۱]
منابع
[ویرایش]- ↑ John Hunter Padel, 'Freudianism: Later Developments', in Richard Gregory ed., The Oxford Companion to the Mind (Oxford 1987) p. 270-1
| کتابخانه‌های ملی | |
|---|---|
| سایر | |
 | این یک مقالهٔ خرد روان‌شناسی است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید. |