روش دوز ثابت (به انگلیسی: Fixed-dose procedure)، که در سال ۱۹۹۲ توسط انجمن سمشناسی بریتانیا پیشنهاد شد، روشی برای ارزیابی سمیت حاد خوراکی یک ماده است.[۱][۲]
در مقایسه با آزمایش قدیمیتر LD50 که در سال ۱۹۲۷ توسعه یافت، این روش نتایج مشابهی را در حالی که از جانوران کمتری استفاده میکند و باعث درد و رنج کمتری میشود، ایجاد میکند.[۳] در نتیجه، در سال ۱۹۹۲ این آزمون به عنوان جایگزینی برای آزمون LD50 توسط سازمان همکاری و توسعه اقتصادی تحت دستورالعمل آزمون OECD 420 پیشنهاد شد.[۴] با این حال، سازمان غذا و داروی ایالات متحده شروع به تأیید جایگزینهای غیرجانوری در پاسخ به نگرانیهای مربوط به ستم تحقیقاتی و عدم اعتبار / حساسیت آزمایشهای جانوری در ارتباط با انسان کردهاست.[۵][۶]
↑Stallard, N.; Whitehead, A. (2 July 2016). "Reducing animal numbers in the fixed-dose procedure". Human & Experimental Toxicology. 14 (4): 315–323. doi:10.1177/096032719501400401. PMID7598991.
↑van den Heuvel, M.J.; Clark, D.G.; Fielder, R.J.; Koundakjian, P.P.; Oliver, G.J.A.; Pelling, D.; Tomlinson, N.J.; Walker, A.P. (January 1990). "The international validation of a fixed-dose procedure as an alternative to the classical LD50 test". Food and Chemical Toxicology. 28 (7): 469–482. doi:10.1016/0278-6915(90)90117-6. PMID2210519.
↑Stallard, N; Whitehead, A; Ridgway, P (2 July 2016). "Statistical evaluation of the revised fixed-dose procedure". Human & Experimental Toxicology. 21 (4): 183–196. doi:10.1191/0960327102ht239oa. PMID12099620.