زمانمندی

زمانمندی (انگلیسی: temporality)، زمانی، منسوب به زمان است، یعنی موجود در زمان،

آگاهی و پدیدارشناسی خلقت

هدف هایدگر در کتاب هستی و زمان، بیان زمان به مثابهٔ افق فهم هستی بر اساس زمانمندی به عنوان هستی دازاین است. زمانمندی یک افق و در اینجا شرط امکان فهم هستی است. مسئلهٔ اصلی نه زمان بلکه زمانمندی دازاین است.

در اصطلاح زمانمندی (Zeitlichkeit); (Temporalität)، هایدگر، این زمان نیست که بر اساس هستی درک می‌شود، بلکه این هستی است که بر اساس زمان درک می‌شود و این دقیقاً عکس رویکرد غالب در فلسفه و مابعدالطبیعه است.

آفرینش

خَلق (Creation) یکی از مفاهیمی است که جهان بینی اسلامی بر آن استوار است. و در تمام جنبه‌های تفکرات دینی اسلامی نقش برجسته ای را ایفا می‌نماید. من باب مثال، در حکمت الهی (theology) خلق نقطهٔ آغازین همهٔ مباحث است که به صورت تقابل بین (حدوث) «temporality» و (قِدَم) «eternity a parte ante» نمودار می‌شود. عالمْ «محدَث» (originated or "temporally produced) است زیرا محصولِ خلق الهی است. و این مفهوم ذهنی (conception) که عالم (محدَث) است، اساسِ نظام کلی حکمت اسلامی را تشکیل می‌دهد.^{[۱][۲][۳][۴]}

منابع

1. ایزوتسو، توشی هیکو ، تصوف (ابن عربی) و تائویسم (Sufism and Taoism) بررسی تطبیقی مفاهیم کلیدی فلسفی، توشی هیکو ایزوتسو(Toshihiko Izutsu)، حسین مریدی.
2. بررسی مفهوم زمان نااصیل (مبتذل) در هستی‌شناسی بنیادین هایدگر و ناکامی وی در فراروی از فهم مابعدالطبیعی، رضا دهقانی، حمیدرضا آیت اللهی، پژوهشهای هستی شناختی، دو فصلنامه علمی- پژوهشی، سال چهارم، شماره ۷، بهار و تابستان ۱۳۹۴
3. زمانمندی آگاهی و تاریخ مندی آگاهی، گذر هوسرل از پروژه استعلایی، علیرضا حسن پور، پژوهش‌های فلسفی، سال ۱۰، شماره ۱۸، بهار و تابستان ۱۳۹۵
4. فرهنگ فلسفی، جمیل صلیبا - منوچهر صانعی دره بیدی، انتشارات حکمت - تهران، چاپ: اول، ۱۳۶۶ ه‍. ش