ساچ (سیریلیک: Сач؛ کرواتی: Peka) پوشش فلزی یا سفالی بزرگ و به شکل ناقص است که برای پوشاندن خمیر نان یا انواع غذاها استفاده میشود و روی آن خاکستر و زغالهای روشن قرار داده میشود. غذاهایی که در ساچ پخته میشوند بهطور یکنواخت پخته میشوند، آبدار باقی میمانند و به خاطر طعم غنی خود مورد تحسین قرار میگیرند.
ساچ همچنین میتواند به غذایی که از گوشت، سبزیجات و سیبزمینی تهیه شده و در فر ساچ پخته شده است، اشاره داشته باشد.
بهطور سنتی، ساچ یک فر ساده و ابتدایی برای پخت انواع غذا بود که توسط خانوادههای کمدرآمد که قادر به خرید اجاق در خانههای خود نبودند، استفاده میشد و خود درپوش اغلب به عنوان صفحهای برای پخت نان تخت عمل میکرد.
امروزه این وسیلهٔ پخت و پز بهطور معمول توسط رستورانها در سراسر بالکان – بلغارستان، بوسنی و هرزگوین، کرواسی (که به آن "peka")، یونان (که به آن "Παραδοσιακή Γάστρα"، "Σινί" یا "Χάνι")، مونتهنگرو، مقدونیه شمالی، صربستان و اسلوونی اطلاق میشود.
پخت و پز در ساچ موجب پخت و پز یکنواخت و همرفت میشود و شکل ناقص آن اجازه میدهد که بخار دوباره به گردش درآید، که باعث میشود گوشت، ماهی و ترهبارها آبدار باقی بمانند و سیبزمینیها و سبزیجات طعمهای خود را با گوشت مخلوط کنند. همچنین برای پخت نان و شیرینیهای سنتی مانند بورک و پیتزا استفاده میشود. این سبک سنتی پخت و پز عمدتاً به خاطر ویژگیهای خاص طعمدهی آن که به غذا اجازه میدهد بهطور خفیف دودی شود، مورد پذیرش قرار گرفته است.
در بلغارستان، واژهٔ сач (ساچ) یا сачѐ (ساچی) به صفحهٔ سفالی تختی اشاره دارد که در دمای بالا گرم شده و روی میز قرار میگیرد، جایی که برشهای نازک سبزیجات و گوشت روی آن پخته میشود. از چربی استفاده نمیشود و این صفحه پوشانده نمیشود. در منطقهٔ رشتهکوههای ردوپه معمولاً گوشت بیشتری استفاده میشود.
در برخی از مناطق رومانی، معادل ساچ، که țest [ro] نامیده میشود و مشتق از testum لاتین است، برای پخت نان استفاده میشد.[۱][۲]