سرقت هویت
سرقت هویت (به انگلیسی: Identity theft)؛ در حالی که استفاده از یک نام مستعار لزوماً غیرقانونی نیست، سرقت هویت استفادهٔ عمدی از هویت شخص دیگری‌است، و معمولاً به عنوان روشی برای به دست آوردن سود مالی یا برخورداری از اعتبار و مزایای دیگر، به نام شخصی دیگر صورت می‌گیرد،[۱] و می‌تواند به زیان مالی ویا حیثیتی شخص دیگر باشد. شخصی که هویت او مورد سوءاستفاده قرار گرفته اگر مورد تعقیب قرارگیرد ممکن است از عواقب نامطلوب کاری که دیگران مسوْول ارتکاب آن هستند رنج ببرد. سرقت هویت زمانی رخ می‌دهد که کسی با استفاده ازاطلاعات شناساییِ شخصیِ دیگری، مانند نام، شمارهٔ شناسایی، یا شمارهٔ کارت اعتباری، بدون اجازهٔ او، برای ارتکاب تقلب یا جنایتی دیگر استفاده کند.
اصطلاح «سرقت هویت» برای نخستین بار در سال ۱۹۶۷ استفاده شده.[۲] هرچند که پدیده مفهوم سرقت هویت بسیار قدیمی‌تر است، مانند ادبیات داستانی زندانی زندا که در ۱۸۹۴ نوشته شده‌است.
منابع
[ویرایش]- ↑ http://papers.ssrn.com/sol3/papers.cfm?abstract_id=969441 Hoofnagle, Chris Jay, Identity Theft: Making the Known Unknowns Known. Harvard Journal of Law and Technology, Vol. 21, Fall 2007
- ↑ http://public.oed.com/oederror404/[پیوند مرده] "Oxford English Dictionary online". Oxford University Press. September 2007. Archived from the original on 2012-07-08. Retrieved 27 September 2010.
- مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Identity theft». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۲۷ آوریل ۲۰۱۶.