سوپرمارین سوئیفت

سوئیفت
سوئیفت نسخه F Mk.2 WK242 / "P" متعلق به اسکادران ۵۶
کاربری جنگنده، رهگیر
کشور سازنده بریتانیا
تولیدکننده سوپرمارین اویشن ئرکس (ویکرز) ال‌تی‌دی.
نخستین پرواز ۲۹ دسامبر ۱۹۴۸ (نوع ۵۱۰)
معرفی‌شده در ۱۹۵۴
بازنشستگی ۱۹۶۷
وضعیت بازنشسته
کاربر اصلی نیروی هوایی سلطنتی بریتانیا
تعداد ساخته‌شده ۱۹۷
توسعه‌یافته از Supermarine Attacker
توسعه‌یافته به Supermarine 545

سوپرمارین سوئیفت (به انگلیسی: Supermarine Swift) یک هواپیمای جت جنگنده تک‌سرنشین بریتانیایی است که توسط نیروی هوایی سلطنتی بریتانیا (RAF) استفاده می‌شد. در طول دهه ۱۹۴۰ و ۱۹۵۰ توسط شرکت سوپرمارین توسعه داده و تولید شد. سوئیفت بسیاری از نوآوری‌های جدید عصر هواپیماهای جت، مانند بال جمع شونده را دارا بود. در ۲۶ سپتامبر ۱۹۵۳، یک سوئیفت F.4 با خلبانی فرمانده مایک لیتگو، رکورد سرعت مطلق جهان را شکست و به سرعت ۷۳۷٫۷ مایل در ساعت (۱۱۸۷ کیلومتر در ساعت) رسید.

پس از یک دوره توسعه طولانی، سوئیفت به عنوان یک هواپیمای رهگیر در سال ۱۹۵۴ وارد خدمت نیروی هوایی سلطنتی شد. با این حال، به دلیل موجی از حوادث در این نسخه، سوئیفت برای مدتی زمین گیر شد و عمر نسبتاً کوتاهی را تجربه کرد. این مسائل با سوئیفت منجر به رسوایی عمومی پیرامون این هواپیما شد و به اعتبار دولت بریتانیا، نیروی هوایی سلطنتی و صنعت هواپیماسازی لطمه زد.

در نهایت، هاوکر هانتر با مشکلات کمتر، بیشتر وظایف در نظر گرفته شده برای این نوع را بر عهده گرفت و تنها نیمی از تعداد سوئیفت‌هایی که قبلاً در نظر گرفته شده بود، ساخته شد. یک نسخه پیشرفته از سوئیفت که قرار بود قادر به پیمودن سرعت‌های فراصوتی باشد، سوپرمارین ۵۴۵ بود که در اوایل دهه ۱۹۵۰ در دست توسعه بود. با این حال، در سال ۱۹۵۵، اساساً به دلیل عملکرد ضعیف سوئیفت، این پروژه لغو شد.

کاربران

[ویرایش]
 بریتانیا
  • نیروی هوایی سلطنتی
    • اسکادران شماره ۲ از نوع FR.5 استفاده می‌کرد.
    • اسکادران شماره ۴ از نوع FR.5 استفاده می‌کرد.
    • اسکادران شماره ۵۶ از انواع F.1 و F.2 استفاده می‌کرد.
    • اسکادران شماره ۷۹ از نوع FR.5 استفاده می‌کرد.

مشخصات (سوپرمارین سوئیفت FR Mk.5)

[ویرایش]
نقشه ۳ نمای سوپرمارین سوئیفت
بدنه یک سوئیفت

داده‌ها از Supermarine Aircraft since 1914 (2nd ed.)[۱]

ویژگی‌های کلی

  • خدمه: ۱
  • طول: ۴۲ فوت ۳ اینچ (۱۲٫۸۸ متر)
  • پهنای بال: ۳۲ فوت ۴ اینچ (۹٫۸۶ متر)
  • ارتفاع: ۱۳ فوت ۲ اینچ (۴٫۰۱ متر)
  • مساحت بال‌ها: ۳۲۷٫۷ فوت مربع (۳۰٫۴۴ متر مربع)
  • وزن خالی: ۱۳٬۴۳۵ پوند (۶٬۰۹۴ کیلوگرم)
  • وزن ناخالص: ۲۱٬۶۷۳ پوند (۹٬۸۳۱ کیلوگرم)
  • ظرفیت سوخت: ۷۷۸ گالون بریتانیایی (۹۳۴ گالون آمریکایی؛ ۳٬۵۴۰ لیتر) مخزن داخلی همراه با ۲۲۰ گالون بریتانیایی (۲۶۰ گالون آمریکایی؛ ۱٬۰۰۰ لیتر) مخزن خارجی جداشونده
  • پیشرانه هواگرد: عدد موتور توربوجت رولز-رویس اون (Avon 114)،‏ با پیشرانه ۷٬۱۷۵ پوند-نیرو (۳۱٫۹۲ کیلونیوتن) dry, ۹٬۴۵۰ پوند-نیرو (۴۲٫۰ کیلونیوتن) با پس‌سوز

عملکرد

  • حداکثر سرعت: ۶۲۰ گره (۷۱۳ مایل بر ساعت؛ ۱٬۱۴۸ کیلومتر بر ساعت) در سطح دریا
  • بُرد: ۵۴۷٫۵ مایل دریایی (۶۳۰ مایل؛ ۱٬۰۱۴ کیلومتر)
  • حداكثر ارتفاع: ۴۵٬۸۰۰ فوت (۱۴٬۰۰۰ متر)
  • نرخ صعود: ۱۴٬۶۶۰ فوت بر دقیقه (۷۴٫۵ متر بر ثانیه)
  • زمان اوج‌گیری: ۴۰٬۰۰۰ فوت (۱۲٬۰۰۰ متر) در ۴ دقیقه ۴۱ ثانیه

جنگ‌افزار

  • سلاح‌ها ۲ × ۳۰ میلیمتر (۱٫۱۸۱ اینچ) ADEN cannon
  • راکت‌ها: provisions for rockets
  • بمب‌ها: provisions for bombs

همچنین ببینید

[ویرایش]

توسعه مرتبط

هواگردهای با عملکرد، پیکربندی و یا دوره زمانی مشابه

فهرست‌های مرتبط

منابع

[ویرایش]
  1. ↑ Andrews & Morgan 1987, p. 297.

کتابشناسی - فهرست کتب

[ویرایش]
  • Andrews, C. F.; Morgan, E. B. (1987). Supermarine Aircraft since 1914 (2nd ed.). London: Putnam. ISBN 0-85177-800-3.
  • Buttler, Tony. X-Planes of Europe II: Military Prototype Aircraft from the Golden Age 1946–1974. Manchester, UK: Hikoki Publications, 2015. شابک ‎۹۷۸−۱−۹۰۲۱۰−۹۴۸−۰ISBN 978-1-90210-948-0
  • Winchester, Jim. The World's Worst Aircraft: From Pioneering Failures to Multimillion Dollar Disasters. London: Amber Books, 2005. شابک ‎۱−۹۰۴۶۸۷−۳۴−۲ISBN 1-904687-34-2
  • Wood, Derek. Project Cancelled. Macdonald and Jane's Publishers, 1975. شابک ‎۰−۳۵۶−۰۸۱۰۹−۵ISBN 0-356-08109-5

مطالعه بیشتر

[ویرایش]

پیوند به بیرون

[ویرایش]