ابوالحسن علی بن ابی علی معروف به[۱]سیف الدین آمِدی پزشک، فیلسوف و متکلم کُرد اهل سنت و از برجسته‌ترین دانشمندان و فقهیان دورۀ عباسی است.[۲]
ابوالحسن علی بن ابی علی در شهر آمد که در دیاربکر در کردستان ترکیه واقع شده زاده شده‌است. آمدی همچنین با شیخ اشراق شهاب الدین سهروردی دیدار و گفتگو داشته‌است و این به سبب سفرهای علمی بوده که وی در زمان خود داشته‌است.[۳] وی همزمان با خلیفه عباسی ناصر لدین الله و نیز صلاح الدین ایوبی می‌زیسته‌است. وی ابتدا پیرو مذهب حنبلی بوده‌است و پس از فراگیری فقه محمد ابن حنبل، رهسپار عراق می‌شود و پس از تکمیل فقه حنبلی نزد ابوالفتح نصر ابن فتیان، و استماع حدیث از ابن شابیل، دیری نگذشت که به مذهب شافعی گرایش پیدا کرد.[۲]
در زمانی که آمدی در بغداد حضور داشته‌است در حلقه درس استاد شافعی، ابن فضلان شرکت می‌کند. به گفتهٔ برنارد وایس، آمدی فلسفه و علوم عقلی را به صورت خصوصی نزد معلمی در کلیسایی نزدیک بغداد مطالعه کرده‌است.[۴] پس از گرایش وی به فقه شافعی و کلام اشعری -که پیش از این با فلسفه آمیخته‌بود- با مخالفت‌ها و اتهامات فراوانی (همچون روگردانی از شریعت و اشتغال به ظلمات فلسفه) روبرو می‌شود و در پی آن از مصر به سوریه می‌گریزد.[۵] هرچند در آنجا نیز در اواخر عمر -به دلیل صدور فرمانی از جانب والی دمشق مبنی بر ممنوعیت تدریس هر درسی جز تفسیر و حدیث و فقه- از تدریس علم کلام محروم گشت.[۶]
آثار وی را می‌توان در زمینه‌هایی چون فلسفه، کلام، فقه و اصول رده‌بندی کرد: