شمشیر ایرانی به شمشیرهای ساخت ایران گفته میشود که اغلب منحنی بودند و در قرن نهم مورد استفاده ایرانیان قرار گرفتند. در خارج از ایران برای این شمشیرها از کلمه فارسی شمشیر (به انگلیسی: Shamshir) استفاده میشود.
شمشیر های ایرانی در دوره های باستان شامل آکیناکه و شمشیر های صاف و دو لبه ساسانی را شامل میشد.
در اصل شمشیرهای ایرانی مستقیم و دولبه بودند (آکیناکه). تیغههای شمشیر خمیده در اصل آسیای میانه بودند. در مورد اینکه این تیغههای خمیده برای اولین بار از آسیای میانه به ایران وارد شدهاند و در چه دورهای پذیرفته شده و به شمشیر قابل تشخیص تبدیل شدهاند، بین مورخان اختلاف نظر وجود دارد.[۱] تیغههای خمیده در قرن ۹ در ایران ظاهر شد، هنگامی که این سلاحها توسط سربازان در منطقه خراسان آسیای مرکزی استفاده میشد اما مورد استقبال گسترده قرار نگرفت.[۲] شمشیری که اکنون در خارج از ایران «شمشیر» نامیده میشود، پس از نفوذ ترکان سلجوقی در قرن دوازدهم، حمله مغولها به قرن سیزدهم و سرانجام شکل متمایز از شمشیرهای اولیه تا قرن شانزدهم در ایران ایجاد شد.[۱] شمشیر در ترکیه (کیلیج)، امپراتوری گورکانیان (تلوار) و جهان عرب (سیف) نام داشت. با گذشت سالها ممکن است تیغهها در هند یا امپراتوری عثمانی تولید شده و دوباره در ایران نصب شوند و برعکس منجر به شمشیرهای نژادی شوند.
اخیراً پژوهشهای بسیاری پیرامون شمشیر ایرانی انجام شده و منوچهر مشتاق خراسانی مقالات بسیاری را دراین باره به رشته تحریر درآورده است. همچنین برای نخستین بار صادق اسکندری کتابی تحت عنوان رازشمشیر را با استفاده از منابع تاریخی و پژوهشهای میدانی در رابطه با شمشیر ایرانی گردآوری کردهاست که منبع مهمی در این زمینه به حساب میآید
{{cite journal}}
: |volume=
has extra text (help)