شهدطوطیک مشک
| شهدطوطیک مشک | |
|---|---|
| |
| وضعیت حفاظت | |
رده‌بندی علمی 
| |
| فرمانرو: | جانوران |
| شاخه: | طنابداران |
| رده: | پرندگان |
| راسته: | طوطی‌سانان |
| تیره: | طوطیان سبز |
| زیرخانواده: | Loriinae |
| سرده: | Glossopsitta Bonaparte, 1854 |
| گونه: | G. concinna
|
| نام دوبخشی | |
| Glossopsitta concinna (Shaw, 1791)
| |
شهدطوطیک مشک (نام علمی: Glossopsitta concinna) یک گونه شهد طوطی است که در حال حاضر تنها گونه از سردۀ Glossopsitta است. [۲] در جنوب مرکزی/شرق استرالیا ساکن است. شهدطوطیک کوچک و شهدطوطیک تاج‌ارغوانی در گذشته در این سرده قرار داشتند. شهدطوطیک مشک نخستین بار توسط جورج شاو پرنده‌شناس در سال 1790 به عنوان Psittacus concinnus ، از مجموعه‌ای در کنار بندرگاه سیدنی در منطقه کنونی سیدنی توصیف شد. جان لاثام آن را به عنوان Psittacus australis توصیف کرد. لقب خاص آن Concinna از واژۀ لاتین به معنی "برازنده" است. نام‌های رایج دیگر عبارتند از شهدطوطیک گوش‌سرخ، و شهدطوطیک سبز و در گذشته اصطلاح محلی بومی سیدنی کولیچ بود. نام تره سبز و شاه طوطی در گذشته به اشتباه برای این گونه به کار می‌رفت.[۳]
شهدطوطیک مشک یکی از چندین جانوری هستند که دارای انعطاف‌پذیری است که در شهرنشینی سریع زنده می‌ماند و رشد می‌کند. [۴] در طول 30 سال گذشته، گله‌های شهدطوطیک مشک شهرهای استرالیا مانند ملبورن و سیدنی را پذیرفته‌اند.[۵]
منابع
[ویرایش]- ↑ BirdLife International (2016). "Glossopsitta concinna". IUCN Red List of Threatened Species. IUCN. 2016: e.T22684652A93039528. doi:10.2305/IUCN.UK.2016-3.RLTS.T22684652A93039528.en. Retrieved 12 November 2021.
- ↑ "Zoological Nomenclature Resource: Psittaciformes (Version 9.004)". zoonomen.net. 2008-07-05.
- ↑ Lendon, Alan H. (1973). Australian Parrots in Field and Aviary (2nd ed.). Sydney: Angus and Robertson. ISBN 0-207-12424-8.
- ↑ White, J.; et al. (2005). "Non-uniform bird assemblages in urban environments: The influence of streetscape vegetation". Landscape and Urban Planning. 71 (2–4): 123–135. doi:10.1016/j.landurbplan.2004.02.006.
- ↑ Davis, A.; Taylor, C.; Major, R. (2012). "Seasonal abundance and habitat use of Australian parrots in urbanized landscape". Landscape and Urban Planning. 106 (2): 191–198. doi:10.1016/j.landurbplan.2012.03.005.