فاصلهٔ مجازی که به آن فاصلهٔ صفر و گاه نیمفاصله و فاصلهٔ جامد هم گفته میشود، نویسهای در استاندارد یونیکد است که برای حروفچینی کامپیوتری برخی خطها همچون خط فارسی و خطهای هندیک بهکار میرود.
در فارسی این نویسه در مواردی که دو حرف به هم نمیچسبند ولی «فاصلهٔ مرئی» ندارند استفاده میشود. برای نمونه در واژههای «خانهها»، «میشود» و «بهرهوری». (توجّه شود به تفاوت با «خانه ها*» و «می شود*» و «بهره وری*» که در آنها از «فاصلهٔ معمولی»، یعنی یک فاصلهٔ کامل، استفاده شده که شکل نادرستِ تایپ واژههای یادشده است).
کد این نویسه در استاندارد یونیکد U+200C است. این نویسه در استاندارد ملی شمارهٔ ۶۲۱۹ ایران[۱] نیز استاندارد شدهاست. نام فاصلهٔ مجازی نخستین بار در استاندارد ملی ۳۳۴۲ ایران[۲] استاندارد شدهاست.
حرف آخر واژگانی چون موجه، مشابه، توجیه و همانند آنها که هاء ملفوظ است، با اتصال به حرف بعدیاش فاصلهٔ مجازی نمیگیرد.
مثالها
استاندارد ایزیری ۳۳۴۲ از نخستین استانداردهایی است که مفاهیم فاصلهٔ مجازی و اتصال مجازی را معرفی کرد.[۳]
از کلید ترکیبی تبدیل+فاصله (shift+space) یا تبدیل+ذ (shift+B) استفاده کنید.
برای تایپ فاصلهٔ مجازی در سیستم عامل اندروید که در گوشیها و تبلتها استفاده میشود باید از صفحه کیبورد گوگل که در بیشتر گوشی و تبلتها به صورت پیشفرض وجود ندارد استفاده نمود برای نصب آن باید نخست آن را از گوگل پلی دانلود و نصب نمود در کنار سمت راست کلید فاصله کلید کوچکی وجود دارد که نیم فاصله را ایجاد مینماید.[۴]
همچنین شما میتوانید از اندروید کیبورد که به عنوان AOSP (Android Open Source Project) Keyboard شناخته میشود با نام بسته "com.android.inputmethod.latin" استفاده کنید.
برای تایپ فاصلهٔ مجازی فارسی در سیستم عامل مکینتاش، کلید مبدّله (شیفت) را بههمراه فاصله (Shift + Space) فشار دهید.
برای نوشتن فاصلهٔ مجازی چند راه وجود دارد:
|عنوان= یا |title=
ناموجود یا خالی (کمک)