فهرست خدایان بینالنهرین شامل خدایانی است که تقریباً همگیشان انسانانگار بودند.[۲] تصور میشد که آنها دارای قدرت خارقالعادهای هستند[۲] و اغلب در اندازه فیزیکی مهیبی مجسم میشدند.[۲] خدایان معمولا مِلَم بر تن داشتند، جسمی ناشناخته که «آنها را در شکوهی ترسناک میپوشاند»[۳] و قهرمانان، شاهان، غولها و حتی شیاطین میتوانستند آن را بپوشند.[۴] تاثیری که دیدن ملم یک خدا بر انسان میگذارد با واژه نی (خوابرفتگی) توصیف شده است.[۵] هر دو زبان سومری و اکدی واژههای زیادی برای بیان احساس نی دارند،[۴] از جمله واژه پولوهتو که معنای آن «ترس» است.[۵] خدایان تقریبا همیشه با کلاه شاخدار به تصویر کشیده میشوند[۶][۷] که تا هفت جفت شاخ گاو بر آن قرار دارد.[۸] آنها همچنین گاهی اوقات با لباسهایی به تصویر کشیده میشدند که زیورآلات تزئینی طلائی و نقرهای به استادی بر آنان دوخته شده است.[۷]
در بینالنهرین باستان معتقد بودند که خدایان در آسمان زندگی میکنند[۹] اما مجسمه خدا، تجسم فیزیکیِ خود خدا است.[۹][۱۰] از این رو، بتها مورد توجه و مراقبت دائمی قرار میگرفتند[۱۱][۹] و گروهی از کاهنان برای نگهداری از آنان تعیین میشدند.[۱۲] این کاهنان بر تن مجسمه لباس میپوشاندند[۱۰] و در برابر آنان سفره غذا قرار میدادند تا «بخورند».[۱۱][۹] اعتقاد بر این بود که معبد یک خدا، محل واقعی زندگی آن خداست.[۱۳] خدایان قایق نیز داشتند، دوبههایی که معمولا در معابدشان نگهداری میشد[۱۴] و در طول جشنهای مذهبی گوناگون برای انتقال مجسمههای آیینی آنان در مسیر آبراهها استفاده میشد.[۱۴] خدایان همچنین ارابههایی داشتند که برای انتقال مجسمههای آیینی آنان از طریق راه زمینی بود.[۱۵] گاهی بت خدا را به محل نبرد میبردند تا بتواند شاهد رخ دادن نبرد باشد.[۱۵] اعتقاد بر این بود که خدایان اصلیِ جرگه خدایان بینالنهرینی در «مجمع خدایان» شرکت میکنند[۶] که در آن همه تصمیمات خدایان گرفته میشود.[۶] این مجمع به عنوان همتای الهیِ سیستم قانونگذاری نیمهدموکراتیکی در نظر گرفته میشد که در دوره سلسله سوم اور (ح. ۲۱۱۲ تا ح. ۲۰۰۴ پیشا دوران مشترک) وجود داشت.[۶]
طولانیترین فهرست متنی به نام آن = آنوم است که شامل ۲٬۰۰۰ نام خدایان است.[۱۶][۱۷] گاهی به اشتباه از آن به عنوان فهرستی از خدایان سومری و همتایان اکدی آنها نام برده شدهاست،[۱۸] اما در واقع درباره روابط خدایان و نیز توضیح کوتاهی درباره کارکردهای آنها است.[۱۸] افزون بر همسران و فرزندان خدایان، خدمتکاران آنها نیز در فهرست ذکر شدهاند.[۱۹]
آن (در سومری)، بعداً با نام آنو (در اکدی) شناخته شد.[۲۴] خدای اعلی و «پیشبرنده اصلیِ خلقت» که مظهرش آسمان است.[۲۰] او نخستین و دورترین نیاست[۲۰] که در الهیات نطفهاش به عنوان خدای آسمان در «تیرگی برین» بسته شد.[۲۵] در برخی از نظامهای اعتقادی، همه خدایان فرزند آن و همسرش،کی، محسوب میشوند.[۲۰][۲۶][۲۷] با این حال، آنو خود در متون گوناگون (فهرست خدایان، افسونها و ...) به وجود آمده از هستیهای ازلی توصیف میشد و انلیل اغلب شجره خانوادگی مفصل خود را داشت که جدا از شجره آنو بود.[۲۸] با اینکه (حداقل از زمان نخستین سوابق مکتوب) خدای اعلی توصیف میشد،[۲۹][۲۰] خدای اصلی در آیین انلیل بود.[۳۰][۳۱] بنا بر این، به گفته ویلفرد جی. لمبرت، برتری آنو «تقریبا همیشه صوری» بود.[۳۲]لولودانیتو، سنگی رنگارنگ (قرمز، سفید و سیاه) با او پیوند داشت.[۳۳]
انلیل، بعداً به نام الیل شناخته شد، خدای باد، هوا، زمین و طوفان[۳۴] و رئیس همه خدایان بود.[۳۸] سومریان انلیل را خدایی خیرخواه و مهربان تصور میکردند که مراقب بشریت و به دنبال خیر آنان است.[۳۹] سرودی سومری، انلیل را چنان باشکوه توصیف میکند که حتی دیگر خدایان نیز نمیتوانستند به او نگاه کنند.[۳۵][۴۰] آیین او ارتباطی نزدیک با شهر مقدس نیپور داشت[۳۷] و پس از غارت نیپور توسط ایلامیان در ۱۲۳۰ پیشا دوران مشترک، آیین او رو به زوال نهاد.[۴۱] در نهایت، او در مقام خدای اصلی با مردوک، خدای ملی بابلیها[۴۱] و آشور که همان مقام را برای آشوریان داشت، جایگزین شد.[۴۲] او با لاجورد پیوند داشت.[۳۳][۴۳]
دموزی که بعداً با نام دگرگونیافته تموز در بینالنهرین باستان شناخته شد، خدای شبانان[۷۱] و همسر اصلی ایزدبانو اینانا است.[۷۱] خواهر او ایزدبانو گشتینانا است.[۷۱][۷۲] دموزی علاوه بر اینکه خدای شبانان است، خدایی کشاورزی که مربوط با رشد گیاهان است، نیز محسوب میگردد. [۷۳][۷۴] مردم خاور نزدیک باستان دموزی را با فصل بهار مرتبط میدانستند، زمانی که زمین حاصلخیز و پربار بود[۷۳][۷۵] ولی در ماههای تابستان که زمین خشک و بایر بود، گمان میرفت که دموزی «مرده» است.[۷۳][۷۶] در ماه تموز که در میانه تابستان است، مردم سراسر سومر بر مرگ او سوگواری میکردند.[۷۷][۷۸] داستانهای متداول فراوانی در سراسر خاور نزدیک دربارهٔ مرگ او وجود داشت.[۷۷][۷۸]
ارشکیگال ملکه جهان زیرینِ بینالنهرین بود.[۸۰][۸۱] او در قصری به نام گنزیر زندگی میکرد.[۸۰] در روایتهای اولیه، شوهر او گوگالانا است[۸۰] که شخصیت او مشخص نشده است اما بعدا خدای شمالی نرگال در این نقش قرار گرفت.[۸۰][۸۱] نگاهبان دروازه او، خدایی به نام نتی[۸۱] و سوکال (وزیر) او نامتار بود.[۸۰] در شعر فرورفتن اینانا به جهان زیرین، ارشکیگال به عنوان «خواهر بزرگتر» اینانا توصیف میشود.[۸۲] در فهرست خدایان آن-آنوم، او در ابتدای بخشی میآید که به خدایان جهان زیرین اختصاص داده شده است.[۸۳]
اوروک، روستایی کوچک در نزدیک اور،[۸۴] لاگاش، گیرسو، در، نیپور[۸۵]
اکثر مورخان عموماً میگویند که گیلگمش پادشاه تاریخی دولتشهراوروک بوده،[۸۴][۸۶] که به احتمال زیاد حکمرانیاش در اوایل «دورهٔ آغازین دودمانی (بینالنهرین)» (ح. ۲۹۰۰–۲۳۵۰ پیشا دوران مشترک) بودهاست.[۸۴][۸۶] قطعاً میدانیم که در اواخر دورهٔ آغازین دودمانی (بینالنهرین) در نقاط مختلف سومر به مقام خدایی بودهاست.[۸۴] در قرن بیستویک پیشا دوران مشترک اوتو-هنگال، پادشاه اوروک گیلگمش را به عنوان خدای حامی خود پذیرفت.[۸۴] پادشاهان سلسله سوم اور علاقه خاصی به گیلگمش داشتند و او را "برادر ایزدی" و "دوست" مینامیدند.[۸۴] در این دوره، تعداد زیادی افسانه و روایت دربارهٔ گیلگمش شکل گرفت.[۸۴] احتمالاً در دوره میانی بابلی (ح. ۱۶۰۰ پیشا دوران مشترک – ح. ۱۱۵۵ پیشا دوران مشترک)، کاتبی به نام سین-لقی-اونینی حماسه گیلگمش را تصنیف کرد، حماسهای که به زبان اکدی نوشته شده و روایتگر دلاوریهای قهرمانه گیلگمش است.[۸۴] در آغاز شعر گیلگمش "یک-سوم انسان، دو-سوم خدا معرفی میشود.[۸۴]
Armstrong, James A. (1996), "Uruk", in Fagan, Brian M.; Beck, Charlotte; Michaels, George; Scarre, Chris; Silberman, Neil Asher (eds.), The Oxford Companion to Archaeology, Oxford, England: Oxford University Press, pp. 735–736, ISBN978-0-19-507618-9
Barjamovic, Gojko (2012). "Propaganda and practice in Assyrian and Persian imperial culture". In Bang, Peter Fibiger; Kolodziejczyk, Dariusz (eds.). Universal Empire. Cambridge: Cambridge University Press. pp. 43–59. doi:10.1017/cbo9781139136952.004. ISBN978-1-139-13695-2.
Bauer, Josef (1987), "LUM-ma", Reallexikon der Assyriologie, retrieved 2021-09-25
Beckman, Gary (1999). "The Goddess Pirinkir and Her Ritual from Ḫattuša (CTH 644)". Ktèma: Civilisations de l'Orient, de la Grèce et de Rome antiques. PERSEE Program. 24 (1): 25–39. doi:10.3406/ktema.1999.2206. hdl:2027.42/77419. ISSN0221-5896.
Behrens, Herman; Klein, Jacob (1998), "Ninegalla", Reallexikon der Assyriologie, retrieved 2021-08-12
Betz, Arnold Gottfried (2000), "Monotheism", in Freedman, David Noel; Myer, Allen C. (eds.), Eerdmans Dictionary of the Bible, Wm. B. Eerdmans Publishing Co., ISBN978-90-5356-503-2
Black, Jeremy; Green, Anthony (1992), Gods, Demons and Symbols of Ancient Mesopotamia: An Illustrated Dictionary, The British Museum Press, ISBN978-0-7141-1705-8
Cohen, Getzel M. (2013). The Hellenistic settlements in the East from Armenia and Mesopotamia to Bactria and India. USA: University of California Press. ISBN978-0-520-95356-7.
Falkenstein, A. (1965), "Die Anunna in der sumerischen Überlieferung", Assyriological Studies, Chicago, Illinois: The Oriental Institute of the University of Chicago (16): 127–140
Fechner, Josephine; Tanret, Michel (2014), "Uttu", Reallexikon der Assyriologie, retrieved 2021-08-11
George, Andrew (1999), "Glossary of Proper Nouns", The Epic of Gilgamesh: The Babylonian Epic Poem and Other Texts in Akkadian and Sumerian, London, England, New York City, New York, Melbourne, Australia, Toronto, Ontario, New Delhi, India, Auckland, New Zealand, and Rosebank, South Africa: Penguin Books, ISBN978-0-14-044919-8
George, Andrew R. (2003). The Babylonian Gilgamesh epic: introduction, critical edition and cuneiform texts. Oxford New York: Oxford University Press. ISBN0-19-814922-0. OCLC51668477.
Hallo, William W. (1996), "Review: Enki and the Theology of Eridu", Journal of the American Oriental Society, vol. 116, American Oriental Society, pp. 231–234, doi:10.2307/605698, JSTOR605698
Harris, Rivkah (February 1991), "Inanna-Ishtar as Paradox and a Coincidence of Opposites", History of Religions, 30 (3): 261–278, doi:10.1086/463228, JSTOR1062957, S2CID162322517
Henkelman, Wouter F. M. (2011), "Šimut", Reallexikon der Assyriologie, retrieved 2021-07-28
Henkelman, Wouter F. M. (2008). The other gods who are: studies in Elamite-Iranian acculturation based on the Persepolis fortification texts. Leiden: Nederlands Instituut voor het Nabije Oosten. ISBN978-90-6258-414-7.
Litke, Richard L. (1998). A reconstruction of the Assyro-Babylonian god lists, AN:dA-nu-umm and AN:Anu šá Ameli. New Haven: Yale Babylonian Collection. ISBN978-0-9667495-0-2. OCLC470337605.
James, Edwin Oliver (1963), The Worship of the Sky-god: A Comparative Study in Semitic and Indo-European Religion, London, England: Athlone Press, ASINB000PD61S2
Kramer, Samuel Noah (1983), "The Sumerian Deluge Myth: Reviewed and Revised", Anatolian Studies, Ankara, Turkey: British Institute at Ankara, 33: 115–121, doi:10.2307/3642699, JSTOR3642699
Lutwyche, Jayne (22 January 2013), "Why are there seven days in a week?", bbc.co.uk, Religion & Ethics, The British Broadcasting Company, archived from the original on 1 May 2018, retrieved 30 April 2018
Richter, T. (2004). "Untersuchenungen zu den lokalen Panthea Süd- und Mittelbabyloniens in altbabylonidcher Zeit". Alter Orient und Altes Testament. Münster, Germany: Ugarit-Verlag. 2 (257).
Robson, Eleanor (2015), "Ninurta, god of victory", Nimrud: Materialities of Assyrian Knowledge Production, Open Richly Annotated Cuneiform Corpus, UK Higher Education Academy
Rogers, John H. (1998), "Origins of the Ancient Astronomical Constellations: I: The Mesopotamian Traditions", Journal of the British Astronomical Association, London, England: The British Astronomical Association, 108 (1): 9–28, Bibcode:1998JBAA..108....9R
Saadi-Nejad, Manya (2021). Anahita. A History and Reception of the Iranian Water Goddess. London: I. B. Tauris & Company, Limited. ISBN978-1-83860-111-9. OCLC1223089221.
{{citation|last=Jacobsen|first=Thorkild|date=1987|title=The Harps That Once....|location=New Haven|publisher=Yale University Press|}
Simons, Frank (2017), Hazenbos, Joost; Mittermayer; Novák, Mirko; Suter, Claudia E. (eds.), "A New Join to the Hurro-Akkadian Version of the Weidner God List from Emar (Msk 74.108a + Msk 74.158k)", Altorientalische Forschungen, Berlin, Germany: Walter de Gruyter, 44 (1): 82–100, doi:10.1515/aofo-2017-0009, ISSN0232-8461, S2CID164771112
Stol, Martin (1998), "Nanaja", Reallexikon der Assyriologie (به آلمانی), retrieved 2021-08-01
Stol, Martin (2013), "Tišpak", Reallexikon der Assyriologie (به آلمانی), retrieved 2021-07-28
Taracha, Piotr (2009). Religions of Second Millennium Anatolia. Harrassowitz. ISBN978-3-447-05885-8.
van der Toorn, Karel (1995). "Migration and the Spread of Local Cults". Immigration and emigration within the ancient Near East: Festschrift E. Lipiński. Leuven: Uitgeverij Peeters en Departement Oriëntalistiek. ISBN90-6831-727-X. OCLC33242446.
Westenholz, Joan Goodnick (1997). "Nanaya: Lady of Mystery". In Finkel, I. L.; Geller, M. J. (eds.). Sumerian Gods and their Representations. ISBN978-90-56-93005-9.