فوکه-وولف اف‌و ۱۵۹
| فوکه-وولف اف‌و ۱۵۹ | |
|---|---|
| |
| کاربری | هواگرد جنگنده |
| کشور سازنده | آلمان نازی |
| تولیدکننده | فوکه-وولف |
| طراح | کورت تانک |
| نخستین پرواز | ۱۹۳۵ |
| تعداد ساخته‌شده | ۳ پیش‌نمونه |
| توسعه‌یافته از | اف‌و ۵۶ |
فوکه-وولف اف‌و ۱۵۹ (به آلمانی: Focke-Wulf Fw 159) یک هواگرد بال‌چتری تک موتوره تک سرنشین از نوع جنگنده ساخت شرکت فوکه-وولف بود که نخستین پروازش را در سال ۱۹۳۵ انجام داد. این هواگرد هیچگاه وارد خط تولید نشد و در مجموع تنها ۳ فروند از آن تولید گردید.
طراحی و توسعه
[ویرایش]فوکه-وولف در رقابت با سه شرکت دیگر برای تکمیل درخواست وزارت هوانوردی رایش سوم مبنی بر یک هواگرد جنگنده تمام فلزی بال‌پایین[۱] جهت جایگزینی هاینکل اچ‌ایی ۵۱ و آرادو آر ۶۸[۲] در سال ۱۹۳۴ (هواگرد مسلح شماره ۴)، اف‌و ۱۵۹ را ارائه کرد. دلیل تأکید بر بال‌پایین بودن این هواگرد، منسوخ شدن پیکربندی‌های دیگر از جمله دوباله و بال‌چتری پیش از آن زمان بود.[۳] وزارت هوانوردی در درخواست خود خواهان سه پیش‌نمونه پیش از پایان سال ۱۹۳۴ شده بود.[۳] اف‌و ۱۵۹ که همانند سایر رقبا از موتور جدید[۳] یونکرس یومو ۲۱۰بی[۱] بهره می‌برد، با شاسی نیمه یکپارچه[۴] پیکربندی بال‌چتری خود را از هواگرد آموزشی موفق شرکت، اف‌و ۵۶ به ارث برده بود. این بال چتری با میله تقویت‌شده بود.[۱] همان موفقیت اف‌و ۵۶ باعث شد که با وجود بال‌چتری بودن اف‌و ۱۵۹ ورود آن به رقابت جنگنده جدید، توسط وزارت هوانوردی مورد پذیرش واقع شود.[۳] بال چتری میدان وسیعی در جانب پایین هواگرد به خلبان داده بود.[۲] اتاقک سرپوشیده دارای بخش پیشین ضدگلوله[۲] و ارابه فرود آن با اهرم توسط خلبان جمع شونده رو به عقب داخل بخش زیرین بدنه بود. این درحالی بود که ترکیب بال‌چتری و ارابه فرود جمع شونده در هواگردها نادر و به کارگیران آن انگشت شمار بوند.[۳] با وجود منحصر به فرد بودن ساختار آن[۳] فرایند جمع شدن ارابه فرود پیچیده و مشکل آفرین به نظر می‌آمد. آسمانه کابین روی دو ریل به سمت عقب باز می‌شد.[۵] چرخ‌های ارابه فرود دارای ترمز[۲] و سیستم تعلیق[۴] هیدرولیکی بودند. محفظه سوخت ۳۲۰ لیتری زیر کابین خلبان و جلوتر از آن قرار داشت.[۲] جهت سهولت فرایند تعمیر و نگهداری بخش جلویی بدنه در قالب چند قسمت دورالومینی[۴] برای دسترسی به موتور و تسلیحات به صورت کامل جداشدنی بود.[۳] این حالت تنها به خاطر بال‌چتری بودن آن امکان‌پذیر بود و هواگردهای بال‌پایین قادر به استفاده از آن نبودند.[۶] بال‌ها نیز از دورالومین ساخته شده بودند.[۵]
پیش‌نمونه اول نخستین بار در فرودگاهی در برمن[۳] در ۱۶ دسامبر[۲] ۱۹۳۵ به پرواز درآمد. پس از برخاستن هواگرد ارابه فرود به راحتی جمع شد[۵] اما پس از انجام بدون مشکل[۲] نیم ساعته پرواز آزمایشی، هنگامی که خلبان قصد فرود داشت متوجه باز نشدن کامل یکی از چرخ های[۲] ارابه فرود شد. او با توجه به جداشونده نبودن محفظه سوخت در این پیش‌نمونه[۳] و برای جلوگیری از انفجار تا اتمام سوخت هواگرد تا یک و نیم ساعت دیگر[۳] به پرواز ادامه داد. با توجه به نبود تجهیزات رادیویی در این پیش‌نمونه،[۳] برای رساندن پیام به او از نوشته‌های گچی بر باند فرود استفاده شد[۳] اما هیچ‌یک از پیشنهادها مؤثر واقع نگردید. حتی خلبان دیگری به کمک یک اف‌و ۵۶ به هوا بلند شد تا به صورت مستقیم به او کمک کند.[۵] بال‌چتری بودن اف‌و ۱۵۹ فرود یک‌طرفه هواگرد را نیز مشکل می‌کرد.[۲] نهایتاً پس از اتمام سوخت، خلبان با همان ارابه نیمه باز اقدام به فرود کرد. ارابه فرود نیمه باز بلافاصله پس از برخورد به زمین شکسته شد و هواگرد شروع به غلت زدن کرد تا در آخر به صورت واژگون متوقف شد.[۳] با وجود این که خلبان تنها چند جراحت جزئی برداشت اما هواگرد به صورت کامل منهدم گردید.[۳] در حالی که ارابه فرود در مرحله طراحی بر روی زمین به راحتی باز و بسته می‌شد، مشخص شد مهندسان طراح فشار هوا را هنگام پرواز در نظر نگرفته بودند.[۳] این امر خود به دلیل نبود تجربه مشابه در این شرکت بود زیرا همه هواگردهای قبلی این شرکت (بجز اف‌و ۵۸ با ساختار بال پایین و اف‌و ۵۶) با ارابه فرود ثابت ساخته شده بودند.[۲] این پیش نمونه از یک ملخ دو تیغه چوبی با زاویه ثابت استفاده می‌کرد.[۳]
پیش‌نمونه دوم با ارابه فرود تقویت شده و ابزار هیدرولیک قوی‌تر طراحی شد.[۲] مشکل ارابه فرود همچنان به شدت پابرجا[۲] و سرعت صعود و چرخش این پیش‌نمونه نیز بسیار ضعیف بود. این پیش‌نمونه نخستین هواگرد فوکه-وولف بود که در رقابت شرکت کرد[۷] و به وضوح در رقابت با سایر رقبا بدترین نمونه به حساب می‌آمد.[۷]
در پیش‌نمونه سوم که موتور قدرتمندتر یونکرس یومو ۲۱۰وی[۳] و ملخ سه تیغه چوبی با زاویه ثابت[۳] استفاده می‌کرد و دو مسلسل هماهنگ شده ام‌گه ۱۷ نیز در دماغه آن تعبیه شده بود،[۱] با وجود اشاره به جایگیری حداقل ۱۰۰۰ فشنگ در هر مسلسل در درخواست وزارت هوانوردی، هر یک این مسلسل‌ها با توجه به کمبود فضا تنها ۵۰۰ فشنگ داشتند.[۲] طرحی نیز برای قرار دادن یک توپ خودکار ۲۰ میلی‌متری وجود داشت که با توجه خلق گرمای بسیار زیاد درون موتور عملی نشد.[۴] با وجود ویژگی‌های خوب هنگام پرواز، مشکل ارابه فرود هنوز حل نشده[۲] و سرعت صعود و چرخش همچنان راضی کننده نبود و مقاومت آن به هوا نسبت به رقبایش یعنی آرادو آر ۸۰، هاینکل ۱۱۲ و مسرشمیت ب‌اف ۱۰۹ بیشتر بود. با تغییر موتور قطعات بدنه روی آن دیگر جداشونده نبودند.[۳]
در نهایت اف‌و ۱۵۹ تنها در مرحله پیش‌نمونه باقی ماند و مورد علاقه وزارت هوانوردی واقع نشد تا دست آخر ب‌اف ۱۰۹ برنده این رقابت گردد.
مشخصات فنی (پیش‌نمونه دوم)
[ویرایش]
مشخصات عمومی
[ویرایش]- خدمه: ۱ نفر
- طول: ۹٫۷۷ متر
- طول بال: ۱۲٫۴ متر
- ارتفاع: ۳٫۷۵ متر
- مساحت بال: ۱۴ متر مربع
- وزن خالی: ۱۸۷۵ کیلوگرم
- وزن ناخالص: ۲۲۵۰ کیلوگرم
- نیرومحرکه: یک موتور پیستونی ۱۲ سیلندر یونکرس یومو ۲۱۰دی خنک شونده با مایعات: ۶۸۰ اسب بخار
- پروانه: ملخ دو تیغه چوبی با زاویه ثابت
- ظرفیت محفظه سوخت: ۳۲۰ لیتر[۲]
- نسبات توان به وزن: ۳٫۴۶ کیلوگرم بر اسب بخار[۲]
عملکرد
[ویرایش]- حداکثر سرعت: ۳۸۵ کیلومتر بر ساعت در ۴۰۰۰ متری
- پایاسیر: ۲۵۵ کیلومتر بر ساعت
- برد: ۶۵۰ کیلومتر
- حداکثر ارتفاع: ۷۲۰۰ متر[۳]
- سرعت صعود: ۹٫۸ متر بر ثانیه،[۲] ۱۰۰۰ متر در ۱ دقیقه و ۴۵ ثانیه[۲]
تسلیحات
[ویرایش]- دو مسلسل هماهنگ شده ثابت ام‌گه ۱۷ با کالیبر ۷٫۹۲ میلی‌متر بر روی موتور: هر مسلسل ۵۰۰ فشنگ
جستارهای وابسته
[ویرایش]منابع
[ویرایش]- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ ۱٫۲ ۱٫۳ http://www.historyofwar.org/articles/weapons_fw_159.html
- ↑ ۲٫۰۰ ۲٫۰۱ ۲٫۰۲ ۲٫۰۳ ۲٫۰۴ ۲٫۰۵ ۲٫۰۶ ۲٫۰۷ ۲٫۰۸ ۲٫۰۹ ۲٫۱۰ ۲٫۱۱ ۲٫۱۲ ۲٫۱۳ ۲٫۱۴ ۲٫۱۵ ۲٫۱۶ ۲٫۱۷ http://www.luftfahrtmuseum-hannover.de/index.php/de/
- ↑ ۳٫۰۰ ۳٫۰۱ ۳٫۰۲ ۳٫۰۳ ۳٫۰۴ ۳٫۰۵ ۳٫۰۶ ۳٫۰۷ ۳٫۰۸ ۳٫۰۹ ۳٫۱۰ ۳٫۱۱ ۳٫۱۲ ۳٫۱۳ ۳٫۱۴ ۳٫۱۵ ۳٫۱۶ ۳٫۱۷ ۳٫۱۸ ۳٫۱۹ http://www.airwar.ru/enc/fww2/fw159.html
- ↑ ۴٫۰ ۴٫۱ ۴٫۲ ۴٫۳ http://warfor.me/nemeczkij-istrebitel-focke-wulf-fw-159/
- ↑ ۵٫۰ ۵٫۱ ۵٫۲ ۵٫۳ http://www.cmchant.com/german-focke-wulf-monopolane-fighters
- ↑ https://www.ecured.cu/Focke-Wulf_Fw_159
- ↑ ۷٫۰ ۷٫۱ https://imgur.com/gallery/6bDL3HP
پیوند به بیرون
[ویرایش]