استنلی کوبریک (۱۹۹۹–۱۹۲۸)[۱] در طول دوران حرفهای خود، سیزده فیلم بلند و سه فیلم مستند کوتاه را کارگردانی کرد. آثار او در مقام کارگردان، شامل ژانرهای مختلف است[۲] که بهطور گستردهای بهعنوان آثار تأثیرگذار شناخته میشوند.[۳][۴][۵]
کوبریک در سال ۱۹۶۸، فیلم حماسهٔ فضایی ۲۰۰۱: ادیسه فضایی را کارگردانی کرد. ۲۰۰۱ که در حال حاضر در میان برترین فیلمهای تأثیرگذاری که تاکنون ساخته شدهاند قرار دارد،[۱۸] تنها جایزهٔ اسکار فردی کوبریک را بهخاطر فعالیت وی بهعنوان کارگردان جلوههای ویژه به ارمغان آورد.[۱۹] پروژهٔ بعدی وی، پرتقال کوکی (۱۹۷۱) در ژانر ویرانشهری نام داشت که در ابتدا اقتباسی با درجهبندی اکس از رمانی به همین نام، اثر آنتونی برجس بود.[۲۰][۲۱][۲۲] پس از گزارشهایی مبنی بر جنایات الهامگرفته از نمای «خشونت فوقالعادهٔ» فیلم، این موضوع کوبریک را از توزیع آن در پادشاهی متحده منصرف کرد.[۲۱]
کوبریک سپس فیلم تاریخی بری لیندون (۱۹۷۵) را ساخت که از فضای آیندهنگرانهٔ دو فیلم قبلی او فاصله گرفته بود.[۲۳] این فیلم از نظر تجاری عملکرد خوبی نداشت و نقدهای مختلفی را دریافت کرد اما برندهٔ چهار اسکار از چهل و هشتمین دوره جوایز اسکار شد.[۲۴][۲۵] کوبریک در سال ۱۹۸۰، درخشش را با اقتباس از رمان استیون کینگ کارگردانی کرد که جک نیکلسون و شلی دووال در آن بازی کردند.[۲۶] اگرچه کوبریک برای این فیلم نامزد دریافت جایزهٔ تمشک طلایی بدترین کارگردانی شد،[۲۷]درخشش اکنون بهعنوان یکی از بهترین فیلمهای ترسناکی که تاکنون ساخته شدهاست، شناخته میشود.[۲۶][۲۸][۲۹] هفت سال بعد، فیلم جنگ ویتنامیِ وی به نام غلاف تمامفلزی اکران شد.[۳۰] با توجه به راتن تومیتوز و متاکریتیک، این فیلم همچنان بالاترین امتیاز را در بین فیلمهای بعدی کوبریک دارد. کوبریک در اوایل دههٔ ۱۹۹۰ برنامهٔ خود برای ساخت فیلم هولوکاست با عنوان کاغذهای آریان را رها کرد. او برای رقابت با فهرست شیندلر به کارگردانی استیون اسپیلبرگ مردد بود و پس از کار فراوان روی این پروژه، «بهشدت افسرده» شده بود.[۲][۳۱] آخرین فیلمش، فیلم مهیج شهوانیِ چشمان کاملاً بسته با بازی تام کروز و نیکول کیدمن پس از مرگ کوبریک در سال ۱۹۹۹ اکران شد.[۳۲] اسپیلبرگ پروژهٔ ناتمامی که کوبریک آن را پینوکیو مینامید، با عنوان هوش مصنوعی (۲۰۰۱) به پایان رساند.[۳۳][۳۴]
جشنوارهٔ فیلم ونیز در سال ۱۹۹۷ شیر طلایی یک عمر دستاورد هنری را به کوبریک اهدا کرد.[۳۵] در همان سال، او جایزهٔ یک عمر دستاورد هنری انجمن صنفی کارگردانان آمریکا را که بعدها جایزهٔ دی. دبلیو. گریفیث نامیده شد، دریافت کرد.[۳۶][۳۷]آکادمی هنرهای فیلم و تلویزیون بریتانیا (بفتا) در سال ۱۹۹۹ جایزهٔ بریتانیا را به او تقدیم کرد.[۳۸] پس از مرگ کوبریک، بفتا نام جایزهای را به افتخار او تغییر داد که «جایزهٔ بریتانیا استنلی کوبریک برتری در فیلم» نام دارد.[۳۹] او پس از مرگ، در سال ۲۰۰۰ جایزهٔ بفتا فلوشیپ را دریافت کرد.[۴۰]
↑Koehler, Robert (Fall 2017). "Kubrick's Outsized Influence". DGA Quarterly. Directors Guild Of America. Archived from the original on January 8, 2018. Retrieved January 10, 2021.
↑ ۷٫۰۷٫۱French, Phillip (February 2, 2013). "Fear and Desire". The Guardian. London. Archived from the original on May 8, 2020. Retrieved August 17, 2020.
↑"Spartacus". Golden Globe Awards. Hollywood Foreign Press Association. Archived from the original on March 23, 2019. Retrieved January 7, 2021.
↑Colapinto, John (January 2, 2015). "Nabokov and the Movies". The New Yorker. Archived from the original on November 28, 2020. Retrieved January 7, 2021.
↑Turan, Kenneth (July 16, 1999). "'Eyes' That See Too Much". The Los Angeles Times. Archived from the original on April 21, 2019. Retrieved January 7, 2021.
↑Bernstein, Jeremy (November 5, 1966). "How About a Little Game?". New Yorker. Archived from the original on January 6, 2021. Retrieved January 6, 2021.
↑"Flying Padre". Rotten Tomatoes. Archived from the original on September 26, 2020. Retrieved August 15, 2020.