قنات بلده فردوس | |
---|---|
نام | قنات بلده فردوس |
کشور | ایران |
استان | استان خراسان جنوبی |
شهرستان | فردوس |
کاربری | تاریخی، گردشگری و کشاورزی |
اطلاعات بازدید | |
امکان بازدید | دارد |
موقعیت | خراسان جنوبی |
---|---|
طول | ۳۵ کیلومتر |
قنات بلده، یک رشته قنات با قدمت تاریخی (مربوط به دورهٔ ساسانی[۲]) و از جمله قناتهای ایرانی ثبتشده به عنوان میراث جهانی یونسکو است[۳][۴][۵] این قنات مسیری حدود ۳۵ کیلومتر را پیموده و حدود ۲٬۳۸۲ هکتار از زمینهای منطقه فردوس را مشروب میکند.[۶]
به روایتی احداث آن مربوط به قبل از اسلام و دورهٔ ساسانی است.[۲]
ناصر خسرو در سفرنامهٔ خود کاریز بلده را به کیخسرو نسبت میدهد و می نویسد :
«آبی عظیم در این کاریز روان است و آن کاریز چهار فرسنگ میرود و آن گفتندکیخسرو فرمودهاست کردن.»
در دوره صفوی با پیشنهاد میرتونی که خواسته بود آب بلده وقف چهار طبقه (سادات، علما، فقرا و صلحا) شود ،شاه عباس این امر را به شیخ بهایی واگذار نمود و شیخ بهایی آب بلده را به ۲ نهر مساوی تقسیم کرد به طوری که در هر ۸ شبانه روز یک بار باغها مشروب شود.[۶]
کاریز بلده، در گذشته دارای ۲۷ رشته قنات و چهار چشمه بوده که امروز فقط ۱۶ رشته آن فعال و از این ۱۶ قنات، ۱۲ رشته اصلی و ۴ قنات دیگر فرعی هستند.[۶][۷]
برای کاهش میزان نفوذ آب[۷][۸] و همچنین کاهش تبخیر آن،[۸] پس از جاریشدن آب در سطح زمین، مرتباً مقداری خاک رس به آب اضافه میکنند تا آب گل آلود و تیره شده و منافذ مجرای آبرسانی قنات بسته شود و نفوذ آب به داخل زمین کاهش یابد. به فردی که وظیفهٔ گلآلود کردن آب را بر عهده دارد، «تیرهگر» گفته میشود.
میراث جهانی یونسکو | |
---|---|
مکان | ایران |
معیار ثبت | فرهنگی: iii, iv |
شمارهٔ ثبت | ۱۵۰۶–۰۰۲ |
تاریخ ثبت | ۲۰۱۶ (طی نشست چهلم) |
اطلاعات ثبت ملی | |
شماره ثبت ملی | ۳۰۱۶۱ |
دیرینگی | ساسانی |
در چهلمین اجلاس میراث جهانی یونسکو که ژوئیه ۲۰۱۶ در استانبول برگزار شد، یازده قنات ایرانی به عنوان بیستمین اثر ایران بر اساس دو معیار از ۶ معیار فرهنگی کمیته میراث جهانی شامل گواهی بیهمتا یا دستکم استثنایی بر یک سنت فرهنگی و نمونهای برجسته در معماری یا تکنولوژی که مرحله مهمی از تاریخ بشر را نشان دهد، در فهرست میراث جهانی قرار گرفت. پرونده ۱۱ قنات ایرانی با داشتن تکنولوژی متفاوت و با قدمت بیش از ۲۵۰۰ تا ۲۰۰ سال به یونسکو جهت ثبت جهانی ارائه شد و پس از بررسی و تأیید کارشناسان یونسکو این پرونده ثبت و در فهرست آثار جهانی قرار گرفت.[۹]